Είμαι προβληματισμένη
H Nίκη Μπάκουλη γράφει για το ψηλό σχήμα που έκανε τη διαφορά, το λάθος του Ομπράντοβιτς να ακολουθήσει το παράδειγμα του Ιβάνοβιτς και... αδυνατεί να καταλάβει γιατί οι "πράσινοι" έπρεπε να φτάσουν στο -11, για να παίξουν μπάσκετ.
Δηλαδή, γιατί; Όχι. Πείτε μου γιατί; Γιατί έπρεπε να φτάσει ο Παναθηναϊκός στο -11, για να αποκτήσει αυτοσυγκέντρωση, να διαβάσει καλύτερα το παιχνίδι της Άλμπα και να χτυπήσει τις αδυναμίες της; Γιατί;
Τώρα που τελείωσα με τον προβληματισμό μου, ας περάσω και στο παρασύνθημα. Όταν θες να πάρεις εκτός έδρας νίκη, είναι πάντα χρήσιμο να δώσεις και τη ψυχή σου στην άμυνα. Εξίσου σημαντικό είναι να αφήνεις και την μπάλα στο καλάθι. Σε αυτό το κομμάτι, ο ΠΑΟ είχε πρόβλημα στην εκκίνηση. Γιατί βρήκε μπροστά του... τον καθρέφτη του. Μια ομάδα που επίσης, έπαιζε δυνατή άμυνα και επίσης ήθελε να "χτυπήσει" από κοντά. Άμυνα στην άμυνα, το σκορ ήταν 3-4 στο εξάλεπτο.
Μετά, τα πράγματα άλλαξαν. Όχι για πολύ, γιατί η απουσία του Διαμαντίδη και η συνύπαρξη των Φώτση και Μαυροκεφαλίδη, επέτρεψαν στα αντίπαλα γκαρντ και τον Ραντόσεβιτς να βρουν ρυθμό και να φτάσουν έως το +11 (45-31, 25.29''). Και τότε ήταν που ο Ιβάνοβιτς είδε το φως.
Ο -φορτωμένος με φάουλ από το 2.37''- Γκιστ επέστρεψε για να δώσει ενέργεια, ο Νέλσον ήταν... όπου ήταν η μπάλα, ο Ομπράντοβιτς έστειλε βοήθεια πάνω του και εκείνος έβρισκε τους ελεύθερους παίκτες που έκαναν δουλειά. Έγινε και κάτι ακόμα. Ο Φώτσης έγινε "τριάρι", ο Γκιστ έμεινε στο "4" και ο Μαυροκεφαλίδης ανέλαβε τη θέση του σέντερ, όπως από το -11 ο ΠΑΟ έφτανε στο +11 (50-61, 36.40''), κυριαρχώντας απόλυτα στα ριμπάουντ. Μια μάχη που είχε απολέσει στο πρώτο μισό.
Ο κόουτς των Γερμανών είχε την ατυχή έμπνευση να ακολουθήσει τον Ιβάνοβιτς και να στείλει τον Κινγκ στον Φώτση, έναν παίκτη που ο Έλληνας φόργουορντ μπορούσε να κουμαντάρει. Ενδεχομένως να μη γινόταν το ίδιο αν απέναντι του είχε τον Ρέντινγκ. Και το λέμε αυτό, διότι έζησε την εμπειρία στο φινάλε. Στο σημείο που έκανε την ανατροπή η Άλμπα. Που βρέθηκε στο 59-62 (38.49'').
Βέβαια, συνέβησαν και άλλα: ενώ ο ΠΑΟ επέμενε στο ψηλό σχήμα, οι γηπεδούχοι παρατάχθηκαν -έπειτα από τάιμ άουτ- με τρία γκαρντ που έπαιζαν σαν τρελοί. Κάπως έτσι, διαδοχικά οι Μαυροκεφαλίδης, Γιάνκοβιτς και Γκιστ έκαναν λάθη και η διαφορά μειώθηκε σε επικίνδυνο βαθμό. Τότε ήταν που ο Μαυροβούνιος κόουτς κάλεσε τους Νέλσον, Διαμαντίδη και Γιάνκοβιτς να αναλάβουν το φινάλε (διότι ξεκάθαρα, ο ΠΑΟ χρειαζόταν περισσότερος χειριστές, για να αντέξει στην πίεση) και η τάξη αποκαταστάθηκε.
Αυτή είναι η πρώτη εκτός έδρας νίκη των "πρασίνων" στο ΤΟΡ16 (όπου "εκτός έδρας νίκη", βλέπε βασική προϋπόθεση για όποιον θέλει να ζήσει κάτι περισσότερο από τη χαρά της συμμετοχής στους 16 καλύτερους) και η δεύτερη σε επτά προσπάθειες, από την αρχή της αγωνιστικής περιόδου στη Euroleague. Σίγουρα αλλάζει πολλά (με πρώτο τη ψυχολογία) και επίσης σίγουρα δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται συνέχεια. Έως τότε (26/2 στο Τελ Αβίβ, όπου ειρήσθω εν παρόδω θα 'χει δικαίωμα συμμετοχής και ο Γκάνι Λαουάλ), υπάρχει στο πρόγραμμα το εντός έδρας ματς με τον Ερυθρό Αστέρα (13/2). Και δεν χρειάζεται να θυμίσω τη σημασία της "καθαρής" έδρας, σωστά;