Αυτό είναι το 9ο break που κάνει ο Παναθηναϊκός στην έδρα του Ολυμπιακού. Δεν θα έλεγες δηλαδή, ότι είναι κάτι το νέο. Το πρωτότυπο. Αν είσαι ειλικρινής, θα ομολογήσεις πως δεν περίμενες να συμβεί φέτος. Μετά το πρώτο δεκάλεπτο ωστόσο, δεν υπήρχε αμφιβολία πως αυτό είναι κάτι που θα συμβεί. Ο Νικ Καλάθης έκανε παιχνίδι που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις καλές εποχές των Διαμαντίδη και Παπαλουκά. Είχε 16π. (με 63% στα σουτ), 8 ριμπ., 8 ασίστ, έπαιξε λυσσαλέα άμυνα, σκόραρε έπειτα από ντρίμπλα και έδωσε όλο το ρυθμό των επιθέσεων. Γενικά, δεν υπήρχε κάτι που να μην κάνει.

Ένα δεύτερο στοιχείο που έπαιξε τεράστιο ρόλο, ως προς την έκβαση, ήταν ο Πεδουλάκης. Που κράτησε τους Ραντούλιτσα και Ουίλιαμς στον πάγκο, την κρίσιμη ώρα. Παίκτες που ήταν εκείνοι που ξεχώριζαν για σκορ μέσα και έξω από το καλάθι. Δεν βρήκαν ρυθμό στην αρχή, αλλά αντί να τους δώσει δεύτερη ευκαιρία, πήγε με εκείνους που ήταν "ζεστοί". Παρ' ότι ήταν και κουρασμένοι -πράγμα που φάνηκε από την τρίτη περίοδο. Και δικαιώθηκε. Δεν κρίθηκε κάτι. Έγινε η αρχή. Αλλά θα την πεις και καλή.

Oι... 25 φορές που είπε ο Πεδουλάκης πως βρίσκεται μόνο 25 ημέρες στον πάγκο του Παναθηναϊκού (και άρα δεν είχε ακριβώς, χρόνο να προβεί σε ριζικές αλλαγές -ή να βρει το dna του Παναθηναϊκού, αφού κατά του ιδίου το ρηθέν είχε "χαθεί"), προφανώς είχαν ως στόχο να πείσει τους άλλους ότι κάπως έτσι θα είναι τα πράγματα. Και μάλλον αυτός ήταν ο λόγος που το πρώτο δεκάλεπτο άνηκε εξ ολοκλήρου στους "πράσινους". Υπήρχε βέβαια, και άλλη εξήγηση: το σοκ από το θάνατο του πατέρα του Γιώργου Πρίντεζη, το πρωί .

Εν τοιαύτη περιπτώσει, οι του ΠΑΟ είχαν στην πρώτη περίοδο πολύ μεγαλύτερη ενέργεια και άρα καλύτερη άμυνα, καλή κυκλοφορία της μπάλας, καλές αποστάσεις, καλή δημιουργία (βλ. 9 vs. 3 ασίστ), έπαιρναν και τα ριμπάουντ και έζησαν την ευτυχία να σκοράρει ο Καλάθης στα πρώτα του σουτ, τιμωρώντας το ρίσκο που πήραν μαζί του οι "ερυθρόλευκοι". Ο διεθνής γκαρντ είχε 9 πόντους, 2 ασίστ και 2 κλεψ. έως το 8-17 (7.10'', διάστημα στο οποίο για τους... άλλους σκόραρε μόνο ο Πρίντεζης που έδωσε τους 10 από τους 15 πόντους της παρέας του στην εναρκτήρια πράξη), με τον Γκιστ να 'χει ήδη αλλάξει τον Χάντερ στο "5" και να κάνει εξαιρετική δουλειά και τον Διαμαντίδη να "στρώνει" το παιχνίδι για όλους -με εξαιρετικές ασίστ.

Όλοι μαζί (βλ. βοήθειες) ανέλαβαν την αποστολή να μην αφήσουν τον Σπανούλη να βλέπει καλάθι. Ο Σφαιρόπουλος άλλαξε την περιφερειακή γραμμή, πήρε ενέργεια από τον Στρόμπερι, τρίποντο (το πρώτο σε 5 προσπάθειες) από τον Λοτζέσκι, αλλά αυτό το θεματάκι με τη δημιουργία δεν το έλυσε. Γιατί τα τρίποντα δεν έμπαιναν και άρα η άμυνα των "πρασίνων" δεν άνοιγε, δυσκολεύοντας και τα δίποντα. Την ίδια ώρα, βέβαια δεν θα έλεγες πως έδιναν ψυχή στην άμυνα. Άρα η φάση ήταν win win για τον ΠΑΟ. Ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε.

Όταν ο Διαμαντίδης... ύψωσε για να καρφώσει ο Γκιστ και το σκορ έγινε 19-31 (11.55''), η διαφορά είχε φτάσει στην ύψιστη τιμή της. Και τι έγινε; Έβαλε ο Πεδουλάκης τον Ραντούλιτσα, για να "χάσει" κάτι το σύνολο από την άμυνα, τη στιγμή που οι "ερυθρόλευκοι" ανέβασαν επίπεδο στην άμυνα και ο Σπανούλης έδωσε σε back to back φάσεις τρεις βολές, ασίστ σε τρίποντο του Παπαπέτρου και ένα δικό του τρίποντο. Το 9-0 αφύπνισε την παρέα του και ουσιαστικά ξεκίνησε από το μηδέν το ματς -αυτό έγινε στην ουσία, στο 37-37 δια χειρός του Kill Bill.

Οι "πράσινοι" επιδόθηκαν σε άμυνα σε όλο το γήπεδο, ο Χέινζ αντικατέστησε τον Καλάθη που είχε αρχίσει να αστοχεί, με τον Αμερικανό να αντικαθίσταται (λόγω δικής του αδυναμίας) από τον Παππά. Αυτός έδωσε λύσεις μπροστά (στο πίσω... έκανε κάτι απόπειρες τάκλιν), με τον Χαραλαμπόπουλο επίσης να είναι χρήσιμος και αποτελεσματικός. Χαρακτηριστική ήταν η πάσα που επέτρεψε στον Φελντέιν να διαμορφώσει σκορ ημιχρόνου (41-47), στην εκπνοή, γιατί όλοι είχαν πέσει πάνω στον Έλληνα και εκείνος ψύχραιμα βρήκε τη λύση -παρ' ότι ήταν σε καθεστώς τεράστιας πίεσης. Να σου πω βέβαια, ότι οι ασίστ ήταν 17 για τον ΠΑΟ (απολάμβανε και 13/18 δίποντα που το λες μεγάλο ποσοστό) και μόλις 6 για τον Ολυμπιακό.

Το θέμα ήταν το εξής: οι "πράσινοι" είχαν ήδη ξοδέψει τεράστια ενέργεια και ένα από τα ερωτήματα που προέκυπταν -μοιραία- ήταν αν θα... έχει αποθέματα έως το φινάλε. Στην τρίτη περίοδο, αποδείχθηκε πως υπήρχε έλλειμμα (βλ. επί μέρους 21-14). Ο Ολυμπιακός βελτίωσε την άμυνα του (4 κλεψ.), βρήκε πόντους στο ανοιχτό γήπεδο -πολυτέλεια που δεν είχε στο πρώτο μισό-, είχε περισσότερες ασίστ (7 vs. 5), το 1/3 των λαθών (2 vs. 6). Πήρε και το προβάδισμα (56-55, 26.06''), αλλά τα εύστοχα τρίποντα του Παναθηναϊκού, τον κράτησαν κοντά. Ο Γκιστ ζήτησε αλλαγή (για ανάσα), τον αντικατέστησε ο Ραντούλιτσα... και ο Μιλουτίνοφ επέστρεψε το πάνω χέρι στους Πειραιώτες, για να κάνει 5/15 τα τρίποντα τους ο -καλός σε άμυνα και ως back up του Πρίντεζη- Παπαπέτρου στο 62-58 (28.49''). Έχεις ώρα να ακούσεις για τον Καλάθη; Θα είναι γιατί μετά την φρενήρη εκκίνηση, ήλθαν δυο χαμένα σουτ και τα "έκοψε" -του έδειξαν και μεγαλύτερη προσοχή οι "ερυθρόλευκοι"- για να αφοσιωθεί στις ασίστ. Σε μια από αυτές, διαμορφώθηκε το 62-61, με κάρφωμα του Γκιστ. Ναι, με alley oop. Ναι, αυτή η κλασική συνεργασία.

Στην αρχή της τελευταίας πράξης και οι δυο προπονητές σημάδεψαν τα αργά πόδια των... άλλων ψηλών (!). Έως ότου γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές, οι άμυνες έκαναν λίγη κούρα ομορφιάς. Του τύπου να βάλει ο Παναθηναϊκός τρία καλάθια μέσα από τη ρακέτα και... να κάνουν περίπατο οι γηπεδούχοι στους ελεύθερους διαδρόμους που δημιουργούσε το κυνηγητό των Λοτζέσκι και Σπανούλη, στην περιφέρεια. Ο Καλάθης βρέθηκε ξανά μόνος και τιμώρησε σε συνεχείς φάσεις (με πέντε σερί πόντους -το ένα σουτ ήταν από τα 9 μέτρα)... την αδιαφορία που εισέπραξε από τους αντιπάλους του, ενόσω ο ΠΑΟ άλλαξε προσανατολισμό και "ταμπούρωσε" τη ρακέτα, με ό,τι συνέπειες είχε αυτό. Το προβάδισμα άλλαζε διαρκώς χέρια, ώσπου ο Διαμαντίδης έκανε σεφτέ στους πόντους (36.56'', με τρίποντο έπειτα από ασίστ του Καλάθη) και κλάσματα μετά την αποτυχημένη απόπειρα του Χάκετ να απαντήσει, ο Φώτσης (ο οποίος επίσης... ξεχάστηκε) υπέγραφε το 74-77. Τι νομίζεις πως έμενε; 2.27''. Αφότου είδαμε αλλεπάλληλα λάθη (ένθεν κι ένθεν) και άστοχα σουτ των ηγετών, ο Ολυμπιακός αποφάσισε να ψάξει μια καλή λύση. Την έδωσε ο Χάντερ εξ επαφής.

Μόνο που ο Παπαπέτρου με τον Παπανικολάου ψιλοξέχασαν τον Φώτση, όπως είχαν επικεντρώσει στον Φελντέιν (πράγμα που διαπίστωσε ο Δομινικανός και έκανε τα δέοντα) και να το 76-80, στα 40'' για τη λήξη. Ο Παναθηναϊκός δεν πλήρωσε την αδιαφορία που έδειξε στον Χάκετ, πλήρωσε το ριμπάουντ που έχασε, με τον Λοτζέσκι να μειώνει (79-80), στα 17''. Και τότε ο Ολυμπιακός άρχισε να "δίνει" τα φάουλ που είχε (3 τον αριθμό, έως το μπόνους). Και οι δύο κόουτς χαμήλωσαν τα σχήματα τους (Πρίντεζης και Φώτσης έγιναν σέντερ) και ενώ έμεναν 15'' όποιος έκανε φάουλ έστελνε τον άλλον στις βολές.

Ο πρώτος που πήγε σε αυτή τη γραμμή, ήταν ο Παππάς. Έκανε τη δουλίτσα του (79-82), με τον "Άρτζι" να ζητά να αποφευχθεί το τρίποντο. Εύλογα, ο Καλάθης έστειλε τον Σπανούλη για βολές. Ευστόχησε και... περιμέναμε να δούμε ποιος θα είναι ο επόμενος που θα παίξει αυτό το "παιχνίδι". Ο Πεδουλάκης πήρε τάιμ άουτ, για να μεταφέρει μπροστά την μπάλα, πριν δούμε τον Διαμαντίδη στη γραμμή. Είχε 1/2, αλλά... δεν έγινε και κάτι. Ναι, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να νικήσει με τρίποντο, αλλά η άμυνα των "πρασίνων" δεν του επέτρεψε να βρει ένα νορμάλ σουτ στα 10'' που είχε στη διάθεση του. Οι πιο επικίνδυνοι παίκτες ήταν "κλεισμένοι" -με άρνηση- και ο Παπανικολάου, με δυο παίκτες μπροστά του, αποκλεισμένος στη γωνία, δεν είχε πού να δώσει την μπάλα. Δεν θα έλεγες πως οι "ερυθρόλευκοι" έκαναν την καλύτερη δυνατή επίθεση. Θα έλεγες ότι ο ΠΑΟ έπαιξε την καλύτερη άμυνα. Και για αυτό πήρε αυτό που του άξιζε: το 9ο break που συνήθως δίνει τίτλο. Αλλά έως εκεί υπάρχει δρόμος. Δηλαδή, δεν κρίθηκε και κάτι. Έγινε όμως, μια καλή αρχή.