Ένα ματς "δήλωση"

Στο τέλος της ημέρας, τι νομίζετε πως είναι το μπάσκετ; Πυρηνική φυσική; Όσο ταλέντο και αν έχεις, όσα potentials (που λένε και στο χωριό μου,) και αν διαθέτεις, όσα ραδιούργα plays και αν ανακαλύπτεις, αν σου λείπει το βασικό συστατικό, τίτλο δεν βλέπεις. Ούτε με κιάλι. Ποιο; Τη ψυχή.

Αν μη τι άλλο, ο Ολυμπιακός ξέρει πολύ καλά την αλήθεια του πράγματος (το απέδειξε κυρίως στο Final Four της Κωνσταντινούπολης) και άρα ξέρει πως αυτό που εμφάνισε στο ΟΑΚΑ, στο do or die τελικό ήταν πολύ λίγο.

Απέναντι του ήταν τύποι που κατέθεσαν και το τελευταίο ιχνοστοιχείο ενέργειας. Που μπήκαν να τα παίξουν όλα για όλα. Αυτοί που θα μείνουν και αυτοί που θα φύγουν. Όλοι ήταν αποφασισμένοι να κάνουν αυτό που δεν έκαναν όλη τη χρονιά: ένα ματς “δήλωση”. Για την ακρίβεια, ένα ημίχρονο ήταν η δήλωση, αλλά από ό,τι φάνηκε, αρκούσε.

Είχαν πετύχει τα 3/4 των πόντων, από το ημίχρονο

Από την αρχή, οι “πράσινοι” πήγαν επιθετικά στο καλάθι, έκαναν φίλο τους το “ζωγραφιστό” και στο 34-20 είχαν 11/15 δίποντα. Στην άλλη άκρη, άφηναν ελεύθερο το τρίποντο και οι “ερυθρόλευκοι” για ένα δεκάλεπτο (το πρώτο) είχαν δοκιμάσει περισσότερα σουτ από τα 6.75 από ό,τι δίποντα. Ο Λοτζέσκι εκμεταλλεύτηκε κάποια στιγμή αυτό που του έδινε η άμυνα του Μαυροκεφαλίδη και έφτασε τους 13 πόντους, στο 18.23. Αλλά πόσο ήταν το σκορ; 45-32. Όταν δοκίμασαν οι “ερυθρόλευκοι” να φτάσουν μέχρι το καλάθι, ο Λασμέ σταμάτησε με τάπα τον Σπανούλη και ο Ράιτ τον Σερμαντίνι. Στην αμέσως δε, επόμενη φάση ο Ούκιτς έτρεξε, σκόραρε, κέρδισε και φάουλ και συν την τεχνική ποινή στον Γεωργιανό για διαμαρτυρίες, ο ΠΑΟ είχε φτάσει στο πρώτο μισό τα 3/4 των πόντων που είχε στους προηγούμενους τελικούς (53, ενώ είχαν προηγηθεί τα σύνολα των 59, 64, 64 και 67, αν δεν θυμάστε).

Έκαναν μια απόπειρα αυτοκτονίας, αλλά...

ΟΚ, στην τρίτη περίοδο οι “πράσινοι” ήταν λες και ήθελε ένα λεπτό να τελειώσει το ματς (το οποίο κράτησε 10, αλλά ας μη το κάνουμε θέμα). Αυτό που επιδίωξαν, ήταν να πηγαίνει η μπάλα στους παίκτες του Ολυμπιακού που είχαν κακό βράδυ, για το σουτ -από το ολότελα, καλή και η Παναγιώτενα. Άπαξ τώρα, και συμπλήρωσαν τα φάουλ (από το 5λεπτο), οι “πράσινοι”, οι Πειραιώτες χτυπούσαν από τη ρακέτα (ορθώς) και συν τα ηρωϊκά του Κόλινς (των 9 πόντων, σε 3.07), έφτασε στο 70-56 του 30'. Με επί μέρους 11-4 στο στα τελευταία 3.30. Μια στιγμή. Υπήρχε και χειρότερο. Γιατί όταν σταματάς να παίζεις με λογική στην επίθεση και δεν ματώνεις ακριβώς στην άμυνα συμβαίνουν διάφορα. Όπως το 74-68 (36.54'').

...επιβεβαιώθηκε ο νόμος του ΟΑΚΑ

Το καλάθι και φάουλ του Φώτση (μπροστά στον Ντάνστον) και το airball του Διαμαντίδη που έκανε καλάθι ο Ματσιούλις ήταν λεπτομέρειες που ενδεχομένως να έκαναν τη διαφορά. Μαζί με το άστοχο (ελεύθερο) σουτ του Λοτζέσκι και το λάθος του Σπανούλη, στα 50'' για τη λήξη. Στα τελευταία 39.2'' κυριάρχησαν οι γνωστοί ηλίθιοι της εξέδρας που κάνουν ό,τι μπορούν πάντα για να γίνουν οι πρωταγωνιστές. Sorry, αλλά... να πάτε αλλού.

Συμπερασματικά

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε με τις φοβίες του Ολυμπιακού. 'Εκλεισε" καλά τον Σπανούλη και είχε τον έλεγχο για 36'. Εκβίασαν τα 5/23 τριπ. των φιλοξενούμενων τους και η αλήθεια είναι πως ρίσκαραν αφού σταμάτησαν να παίζουν λίγο νωρίτερα από ό,τι έπρεπε. Αλλά την κρισιμη στιγμή έπαιξαν όπως χρειαζόταν να παίξουν για να μείνουν στην κορυφή της Ελλάδας. Αν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης είναι προπονητής; Όχι. Αν ως πρώην μεγάλος παίκτης είχε αυτό που χρειαζόταν για να δείξει στους παίκτες του το δρόμο, την ύστατη ώρα; Ναι.