Έτσι, δεν περνάς ούτε την Κύμης
Η Νίκη Μπάκουλη γράφει για τον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίον προσέγγισε ο Παναθηναϊκός το παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα, μια εβδομάδα αφότου τη γλίτωσε στο τσακ από τη Μάλαγα -και άρα δεν έμαθε τίποτα από την ιστορία.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, όταν η εικόνα είναι τόσο ξεκάθαρη. Και όχι, δεν αναφέρομαι στα 3/24 τρίποντα, με τα οποία τελείωσε το παιχνίδι ο Παναθηναϊκός. Αυτό ήταν παράπλευρη απώλεια του γεγονότος ότι έδειξε για μια ακόμη φορά πως κάτι ήθελε, αλλά δεν φαινόταν να ξέρει τι είναι αυτό ακριβώς, πολλώ δε πώς θα το προσεγγίσει και θα το κατακτήσει. ΟΚ, ήταν άστοχος, ήταν όμως και αργός, νωθρός, έως και αδιάβαστος.
Από την άλλη, ο Ερυθρός Αστέρας είχε όλα τα στοιχεία που συνήθως δίνουν νίκες: αυτοσυγκέντρωση, μαχητικότητα, γρήγορα πόδια και εκτέλεση ενός πλάνου που είχε μελετηθεί μέχρι την τελευταία λέξη -με συνεργασίες και κυκλοφορία στην επίθεση και συνέπεια στην άμυνα. Ήξερε πού να χτυπήσει και πώς. Ενδεχομένως να μη φανταζόταν ότι θα ήταν τόσο εύκολο, γιατί στη δεύτερη περίοδο οι φιλοξενούμενοι σκόραραν τρεις σερί φορές με τον ίδιο τρόπο -με pick and roll, όχι με ποίηση- και συνέχισαν να βάζουν πόντους το ίδιο εύκολα στο δεύτερο ημίχρονο, εκμεταλλευόμενοι τους αργούς ψηλούς των αντιπάλων τους.
Από την πρώτη περίοδο, ήταν εμφανές πως η δημιουργία ήταν και πάλι άγνωστη λέξη για τους "πράσινους". Έκανε ό,τι έκανε ο Καλάθης σε αυτόν τον τομέα (είχε 11 ασίστ και 9 λάθη), έκανε ό,τι μπορούσε και ο Διαμαντίδης... και αυτά. Ο Τζόρτζεβιτς πήρε τάιμ άουτ και τους πρότεινε να πάνε στο "ένας με έναν" (κυρίως οι Γκιστ και Καλάθης) ή να βρίσκουν τον Ραντούλιτσα, που θεωρητικά "είχε" τον Τσίρμπες. Θα μπορούσε να είναι κι έτσι. Μόνο που ο Σέρβος φορτώθηκε με δυο φάουλ, στα πρώτα 2.12'' συμμετοχής και αποσύρθηκε για να επιστρέψει στο β' μισό. Ενόσω ήταν εκτός, ο Γερμανός έκανε ό,τι ήθελε απέναντι στους Κούζμιτς και Παπαγιάννη, γιατί φρόντιζε να τοποθετηθεί στο σημείο που του επέτρεπε να κάνει ό,τι θέλει -και αυτό έγινε, γιατί τον άφηναν.
Ο καημός φάνηκε να είναι ο Κουίνσι Μίλερ και αν μη τι άλλο, ο Γκιστ τον τακτοποίησε, αλλά προφανώς και δεν ήταν μόνο αυτός ικανός να δημιουργήσει πρόβλημα. Όλοι δημιούργησαν, γιατί ο Παναθηναϊκός ενέργεια στην άμυνα δεν είχε (δεν πίεσε, δεν κατάφερε να βρει ρυθμό από τα μετόπισθεν για διάστημα μεγαλύτερο των 7 λεπτών συνολικά) και κάποια στιγμή η ρακέτα είχε γίνει μια χαρακτηριστική περίπτωση του τι σημαίνει το "μπάτε σκύλοι αλέστε". Στην άλλη άκρη, οι γηπεδούχοι ήταν προβλέψιμοι (είπαμε, δεν αποθεώθηκε η δημιουργία) και ως αντιλαμβάνεστε το 63-74 ήταν φυσιολογική συνέπεια. Θα μπορούσε και να μην ήταν αν στο 44-48 (26.42'', με έξι σερί πόντους του Ραντούλιτσα) έκανε όσα έπρεπε να κάνει.
Δεν τα έκανε (και δη στην άμυνα), με χαρακτηριστικό ότι όσους έβαλε ο Σέρβος σέντερ, τόσους έφαγε πριν ανοίξει η τέταρτη περίοδος με τρίποντο και λέι απ και εκτοξευθεί η διαφορά στο -11. Αλλά δεν ήταν (μόνο) αυτός το πρόβλημα. Ήταν συνολικό. Και ήταν το ίδιο με εκείνο που 'χει παρατηρηθεί στα τελευταία παιχνίδια. Σίγουρα δεν παρουσιάζονται σημάδια βελτίωσης. Ενδεχομένως, να γίνονται και πισωγυρίσματα. Και όχι, δεν είναι ώρα να πούμε (ξανά) πως χρειαζόταν ενίσχυση η ομάδα -ιδανικά με δυο παίκτες, έναν αθλητικό ψηλό και έναν γκαρντ. Εφόσον εκείνοι που αποφασίζουν -και πληρώνουν- δεν έκαναν κάτι, δεν μπορείτε να κάνετε εσείς κάτι. Μόνο που όλοι βλέπουμε τα αποτελέσματα. Το μηνιάτικο που θα πληρώσουν όλοι ως πρόστιμο είναι μια αντίδραση -της διοίκησης. Μένει να δούμε αν θα αντιδράσουν και οι παίκτες, " αν θα φανούμε και να παίξουμε ως άνδρες" που είπε και ο Σέρβος κόουτς " γιατί δεν είμαστε αυτό. Είμαστε μια μαχητική ομάδα", κάτι που ομολογουμένως έχουμε να δούμε καιρό.