Μπροστά στη μνήμη του Ελληνα, αυτή του χρυσόψαρου ανταγωνίζεται εκείνη του ελέφαντα. Σε όσους έστω σκεφτήκατε πως «καλά ήταν μέχρι εδώ» έχω να πω ό,τι και ο Γιάννης Ζουγανέλης, ως άλλος Γαλιλαίος, στο... δικαστή του (μετά τη διαπίστωση ότι... το ματσάκι γυρίζει -η Γη πάλι, όχι). Πως «είστε πολύ ωραίοι, κύριοι». Ατυχώς για εσάς και ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό, είστε η μειοψηφία. Αυτοί που έχετε να αρκείστε στα λίγα. Εξ ου και δεν καταφέρατε να αναγνωρίσετε τι πραγματικά έχουν επιτύχει εφέτος αυτά τα παιδιά.

Διαβάστε αναλυτικά για το 60-70 του τέταρτου προημιτελικού.

Ευτυχώς όμως, για αυτά τα παιδιά υπάρχει μια από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, σε επίπεδο συμπεριφοράς φιλάθλων: το χειροκρότημα των 28.000 ανθρώπων που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ, παρ' ό,τι η ομάδα τους έχασε την ευκαιρία να ταξιδέψει από χθες στο Λονδίνο. Η αλήθεια είναι πως οι φαν των «πρασίνων» έχουν χειροκροτήσει ξανά, ύστερα από ήττα -αναγνωρίζοντας την ουσία.

Αυτή ωστόσο, ήταν η πρώτη φορά που τέτοιος όγκος φιλάθλων (ανάλογος μόνο στο Φάιναλ Φορ της Αθήνας έχει καταγραφεί -φυσικά όχι επίσημα!-, όταν και έγινε η άρση κούπας), έσπευσε να δηλώσει την πίστη του πως η δουλειά μπορεί να γίνει στη Βαρκελώνη! Και με αυτήν την ώθηση, οι παίκτες του Αργύρη Πεδουλάκη μπορούν να κάνουν τα πάντα.

Μην πάτε μακριά. Λέω να κάνουν ό,τι έκαναν στα τρία πρώτα παιχνίδια της σειράς. Δεν ξέρω αν θυμάστε αλλά... και αυτοί οι τύποι, άνθρωποι είναι. Και αυτοί έχουν δικαίωμα σε μια κακή εμφάνιση, πολλώ δε όταν βαραίνει τα πόδια και η κούραση. Την Μπαρτσελόνα την ανέστησε το ένστικτο επιβίωσης. Με τα ψήγματα ενέργειας που της είχαν απομείνει έκανε το καλύτερο δυνατό. Η νίκη της ήταν δίκαιη. Δεν έκρινε όμως, κάτι. Και λίγο δύσκολα ο Παναθηναϊκός θα επαναλάβει επιδόσεις του τύπου 5/23 τρίποντα και 16/34 δίποντα. Κάτι χειρότερο, δύσκολα μπορεί να γίνει. Κάτι καλύτερο, εύκολα. Και για αυτό θα ταξιδέψουν οι «πράσινοι» στη Βαρκελώνη...

Η αφάνιση του Διαμαντίδη

Μόνο οι αδαείς (ή οι... αλεξιπτωτιστές) πίστευαν πως η Μπαρτσελόνα δεν θα αντιδράσει. Είδε τον αποκλεισμό της από την Ευρωλίγκα στα μάτια. Δεν γινόταν, να... κλείσει τα δικά της και να πάει στο γκρεμό. Το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να απομονώσει τον Δημήτρη Διαμαντίδη από τους συμπαίκτες του. Και τα κατάφερε. Οχι μόνο, γιατί η τακτική ήταν καλή, αλλά και γιατί ο «Μήτσος» ήταν κουρασμένος. Οπως κουρασμένος ήταν και ο Ρόκο Λένι Ούκιτς -κάτι που επίσης, ήταν ξεκάθαρο ευθύς εξ αρχής. Και με δυο «νεκρά» (χωρίς ενέργεια) γκαρντ, μειώνονται οι δυνατότητες επιλογής πίεσης πάνω στην μπάλα, σωστά; Σιγά μην δεν το εκμεταλλεύονταν οι «μπλαουγκράνα», στο έπακρο...

Πασκουάλ αυτός ο ΑΣΧΕΤΟΣ

Σε αυτούς που... έφαγε η μαρμάγκα, που εκμηδένισε ο μέσος Ελληνας φίλαθλος, στα τρία πρώτα παιχνίδια, ήταν φυσικά και ο Τσάβι Πασκουάλ. Αυτός ο... άσχετος. Το «γατάκι», μωρέ. Και θα ήταν κάποιος διεστραμμένος λόγος, προφανώς που είχε οδηγήσει τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να τον συμπεριλάβει στη λίστα των Ευρωπαίων κόουτς που μπορούν να κάνουν καριέρα στο ΝΒΑ. Ή μήπως όχι; ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ. Με τους Χουέρτας, Ναβάρο και Αμπρίνες στο ξεκίνημα, απείλησε εις τριπλούν με την μπάλα κάτω (στη διείσδυση). Αφησε τον Χουέρτας να αναλάβει τα της οργάνωσης, του ελέγχου του ρυθμού και έδωσε στους άλλους δυο την άνεση... να ξεχυθούν και να δημιουργήσουν ρήγματα (είχαν 10 διεισδύσεις έως το 15', όσες είχαν συνολικά μέχρι το χθεσινό τζάμπολ

Ο Αργύρης Πεδουλάκης το διέγνωσε και απάντησε με τρεις ψηλούς, στους οποίους και ανέθεσε τον περιορισμό αυτών των τύπων. Με τον Μάικ Μπράμος να παίζει πάλι στα μετόπισθεν... για πέντε, το 16-27 (14') δεν πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις. Mάζεψε έγκαιρα την άμυνα και με τον Σχορτσανίτη να αναλαμβάνει την άλλη άκρη (είχε υπομονή, σκόραρε και μοίραζε) είδαμε το 23-27 (17.02), πριν το 27-31 του ημιχρόνου.

Μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια

Η τρίτη περίοδος ανήκει κατ' αρχάς στον Πασκουάλ. Αν δείτε μία προς μία τις επιθέσεις, ήταν τέτοιες που... οι περισσότεροι προπονητές «ζωγραφίζουν» για να εκτελεστούν σε κάθε άλλη περίπτωση, πλην αυτών που οι παλμοί έχουν φτάσει στους 300 το λεπτό. Εκμεταλλεύτηκε τα πάντα. Το παιχνίδι μεσαίας απόστασης από τους ψηλούς, αυτό στο low post, με τις συνεργασίες τους να αγγίζουν το τέλειο.

Ολες αφορούσαν τη σημασία στη λεπτομέρεια και εννοούμε από τις σωστές αποστάσεις, έως το σωστό χρόνο εκτέλεσης. Με σημείο αναφοράς τον Αντε Τόμιτς (έγινε ο... μαγνήτης κάτω από τη ρακέτα), επέτρεψε και στον Εράζεμ Λόρμπεκ να θυμηθεί κάτι από το ένδοξο παρελθόν του. Συν τη συνεχιζόμενη αστοχία των «πρασίνων» (είχαν 2/11 σουτ, στο τρίτο δεκάλεπτο), το 31-45 (25.12'', με επί μέρους 12-0), έγινε και 35-49 (28.40), αλλά και 38-51 στο 30'. Σημείωση: ο Παναθηναϊκός δεν συμπλήρωσε καν τα πέντε φάουλ. Εάν δεν είναι αυτό ένδειξη έλλειψης συγκέντρωσης, τότε ποιο είναι; Αυτή (η συγκέντρωση) των «μπλαουγκράνα» πάλι, ήταν στο πικ της...

...και η υπεραξία του Ναβάρο

Στην τελευταία πράξη, ο Παναθηναϊκός θύμισε σε όσους είχαν ήδη κάνει χρήση του δικαιώματος τους στη μνήμη χρυσόψαρου, ότι είναι πολύ σκληρός για να παραδοθεί. Και δη άνευ όρων. Το σύστημα «από ζώνη σε μαν του μαν και τούμπαλιν» πέτυχε αυτό που ήθελε: έβγαλε τους γηπεδούχους από το παιχνίδι τους, ώσπου εμφανίστηκε το 52-60 (35.41'') στον πίνακα. Γιατί δεν ξέρουμε αν ξεχάσατε, αλλά και οι της ισπανικής ομάδας πάλι, άνθρωποι είναι. Καμία σχέση με ρομπότ. Και τότε ήλθε η ώρα του Χουάν Κάρλος Ναβάρο να αποδείξει τι μπορεί να κάνει, όταν δεν έχει μπει στο φινάλε του ματς πεθαμένος από την κούραση. Ξεκίνησε με τρίποντο πάνω σε άμυνα. Εν συνεχεία αστόχησε, αλλά... του έδωσε άλλη μια ευκαιρία (52-66, 38.07'') και ολοκλήρωσε με ένα ταπεινό λέι απ.

Με λίγα λόγια, εκεί που πήγε να γεννηθεί ο φόβος στα εντός των συμπαικτών του (ναι, ο Σάδα ήταν στο παρκέ!), καθάρισε για όλους. Γιατί μπορούσε. Σωματικώς, πνευματικώς... και γενικώς, αυτό το βράδυ.

ΥΓ: Αν πήραν τα πάνω τους με αυτή τη νίκη οι Ισπανοί; Τα πήραν. Αν είναι ήδη στο Φάιναλ Φορ; Αν δεν απατώμαι, εκκρεμεί ένα ματς. Αυτό της Πέμπτης. Που ξεκινά από το 0-0. Σωστά; Θα πρότεινα να μη βιαστεί κανείς να ξεγράψει τον Παναθηναϊκό. Αν δηλαδή, έχει μείνει κάποιος που δεν έχει βάλει μυαλό έως τώρα. Που βιάστηκε... Και την πάτησε...