Αν η ερώτηση σας είναι "κατά πόσο ο Παναθηναϊκός μπορεί να κάνει το break;", συγγνώμη, αλλά είναι κουτή. Σαν το πέμπτο φάουλ του Λασμέ, αλλά θα φτάσουμε και εκεί. Νομίζω πως όλοι είδατε τι έγινε σήμερα στη Μόσχα και... τι είναι η ΤΣΣΚΑ. Θα θυμηθήκατε και ποιοι είναι οι "πράσινοι", τους οποίους για κάποιο λόγο επιμένετε και αμφισβητείτε. Κακώς.

Τώρα, σε περίπτωση που χάσατε τις εξελίξεις ( το πώς η ΤΣΣΚΑ νίκησε 77-74, στην παράταση) και θέλετε να μάθετε εν συντομία τους λόγους που ο ΠΑΟ έχασε τεράστια ευκαιρία να ξεκινήσει τη σειρά με break, έχω κάμποσους για εσάς. Διαλέξτε και πάρτε. Όπως;Τα τρίποντα που δεν μπήκαν έως το 23.15 (είχαν φτάσει τα 0/10), τα ριμπάουντ που χάθηκαν (λίγο πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, το 33% των ριμπάουντ, στην άμυνα του Παναθηναϊκού ήταν επιθετικά "σκουπίδια" της ΤΣΣΚΑ), ο Χριάπα που δεν αντιμετωπίστηκε ευθύς εξ αρχής όπως του άξιζε (ως τριάρι, δημιούργησε μεγάλα προβλήματα), το χαζό πέμπτο λάθος του -εξαιρετικού- Λασμέ, στο 1.35 πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας (όταν πήγε για κλέψιμο!), το spacing που δεν ήταν το ιδεατό, στην τελευταία επίθεση του σαραντάλεπτου... Φτάνουν;

Τι να πουν και οι Ρώσοι

Δεν φτάνουν; Και πάλι κακώς. Γιατί αν θέλετε κι άλλα εσείς,τι πρέπει να κάνουν οι Ρώσοι, με την περίπτωση του Έτορε Μεσίνα; Όχι, δεν αναφέρομαι στην επιλογή του να μην κάνει φάουλ στο τέλος. Αυτό πάντα θα γίνεται αντικείμενο debate, μεταξύ φιλάθλων και προπονητών και... όποιων άλλων κατηγοριών ασχολούνται με το σπορ. Σε άλλα μέρη θέλω να σας πάω: στους λόγους που ο Αλβέρτης κέρδισε τη μάχη των προπονητών. Για λεπτομέρειες (όπως συμβαίνει πάντα), δεν κέρδισε και το ματς.

Ο "Φράγκι" λοιπόν, των δύο μηνών προϋπηρεσίας στον πάγκο των "πρασίνων", ετοίμασε την ομάδα του για επιθετική άμυνα, του τύπου να ξεκινήσουν οι γηπεδούχοι με 7 λάθη στην πρώτη περίοδο και να τελειώσουν με 15. Εκεί που έδωσαν τα ρέστα τους στα μετόπισθεν οι παίκτες του, ήταν στην τρίτη περίοδο, όταν έγινε η ανατροπή και όταν ο Μεσίνα επέλεξε να παίξει χωρίς πόιντ γκαρντ (έστειλε τον Μίτσοφ να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά -και ο Σέρβος "κάηκε" σε αυτή). Ο Αλβέρτης το είδε και το τακτοποίησε.

Το αυτό έγινε και όταν ο Ιταλός διάλεξε για τη συνέχεια τους Καούν και Κρστιτς. Οι Φώτσης και Γκιστ συνεταιρίστηκαν για να ανοίξουν το γήπεδο -διότι οι βαρύς και ασήκωτοι ψηλοί της ΤΣΣΚΑ, δεν πετάνε ακριβώς. Το ότι μπήκαν και τρίποντα, βοήθησε την κατάσταση, με τους "πράσινους" να παίρνουν το πάνω χέρι (γιατί όταν μια μεγαλόσωμη πεντάδα αντιμετωπίζει χαμηλό σχήμα, συνήθως κερδίζουν οι δεύτεροι).

Αν το spacing (οι αποστάσεις) στο τέλος της κανονικής διάρκειας ήταν καλύτερο (ο Κρστιτς ήταν πάνω στον "Μήτσο" -οι Ρώσοι τον τρέλαναν στο ένας με έναν, με αλλαγές- και κάπως έπρεπε να βοηθηθεί η κατάσταση, ώστε να πάρει την πάσα και το σουτ), τότε ενδεχομένως ο Παναθηναϊκός να είχε ολοκληρώσει με επιτυχία την επανάσταση. Η ιστορία ωστόσο, δεν γράφεται με "αν". Μηδέ με θεωρίες. Και συνήθως αυτός που επιβιώνει (εν προκειμένω η ΤΣΣΚΑ) είναι και αυτός που νικά, στη... δεύτερη ευκαιρία. Εκεί όπου ο ΠΑΟ εμφανίστηκε χωρίς τον Λασμέ και με τέσσερις παίκτες να 'χουν φορτωθεί με φάουλ. Μεταξύ αυτών και ο θετικότατος Ματσιούλις.

Εν πάση περιπτώσει, ό,τι έγινε έγινε (και τους οκτώ σερί πόντους του Ουίμς, υπό πίεση, δεν τους λέτε... έκπληξη, γιατί για τέτοια σουτ πληρώνεται αδρά). Σημασία έχει τι γίνεται από εδώ και πέρα. Είναι ξεκάθαρο ότι οι "πράσινοι" δεν έχουμε την πολυτέλεια να σκέφτονται τι χάθηκε. Η πρεμιέρα τελείωσε, με την κόρνα της λήξης. Τώρα, επικεντρώνονται στον αγώνα της Παρασκευής (19.15, ΔΤ). Με οδηγό την εξαιρετική τους άμυνα, θα επιχειρήσουν να "σπάσουν" το πλεονέκτημα της έδρας που 'χει η ΤΣΣΚΑ, η οποία όπως πιθανόν να είδατε, έχει εξαιρετικές μονάδες, αλλά αυτό το συμπαγές, το ενωμένο, αυτό που λέγεται "ομάδα" δεν το "έχει" απόλυτα.