Οφείλεις να παραδεχθείς πως η φετινή Euroleague το 'χει το ενδιαφέρον της. Δηλαδή, έχει πλήθος παιχνιδιών που απολαμβάνεις να παρακολουθείς. Διαθέτουν σκορ, θέαμα και φάσεις από αυτές που εκτινάσσουν το ενδιαφέρον του θεατή στα ύψη. Θα έχεις αντιληφθεί, με το πέρας της τέταρτης αγωνιστικής, πως οι ομάδες που έχουν κάνει καλή δουλίτσα είναι αυτές που έχουν συνταχθεί με το σύστημα "less is more". Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και ο Παναθηναϊκός. Αυτό έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του. Να σου εξηγήσω.

Ξέχνα ό,τι ήξερες για την Ευρώπη που ήταν... η μάνα της τακτικής στο παγκόσμιο μπάσκετ -εξ ου και τα ματς παρομοιάζονταν με παρτίδες σκάκι. Όταν έχεις παιχνίδι κάθε δυο ημέρες και στο κενό έχεις και ταξίδι, δεν μπορείς να φορτώνεις το μυαλό των παικτών σου με διαφορετικές τακτικές, ειδικά προσαρμοσμένες για κάθε αντίπαλο. Δηλαδή και να το κάνεις, δεν θα δεις αποτέλεσμα. Θα δεις μια γενικότερη σύγχυση. Το χρονικό περιθώριο είναι πια, τόσο μικρό που οι παίκτες ίσα που προλαβαίνουν να πάρουν μια ανάσα, πριν εμφανιστούν σε ένα νέο γήπεδο, για να αντιμετωπίσουν μια νέα πρόκληση.

Οι ομάδες που 'χουν βάλει νίκες στο σακούλι, είναι εκείνες που έχουν προπονητές οι οποίοι έχουν πιάσει το υπονοούμενο και προς το παρόν αρκούνται στο να αξιοποιούν τις ικανότητες των παικτών τους (όπως τους διαχειρίζονται κατά τρόπο που να ανταποκρίνεται στις συνθήκες του αγώνα, αλλά και φροντίζουν να μην τους "ξεζουμίζουν" -να μείνει ενέργεια και για το επόμενο ματς), ζητώντας τους λίγα, αλλά συγκεκριμένα πράγματα. Δηλαδή, ενέργεια και κίνηση στην άμυνα και την επίθεση και την ελάχιστη συνεργασία στον τρόπο που προκύπτουν οι πόντοι. Τουτέστιν, τουλάχιστον μια πάσα, ένα σωστό (ελεύθερο) σουτ. Το κατ' αρχάς ζητούμενο είναι η ισορροπία μεταξύ της άμυνας και της επίθεσης. Όχι το ένα ή το άλλο. Έως τη σήμερον ημέρα, έχει φανεί ότι όσο πιο αθλητική είναι η σύνθεση της πεντάδας (τώρα καταλαβαίνεις το go big -σε μέγεθος χεριών και ενέργεια- or go home, του τίτλου), τόσο πιο θεαματικό είναι το αποτέλεσμα. Παράλληλα, είναι και επιτυχημένο.

Πριν έλθει ο Τσάβι Πασκουάλ στην Ελλάδα, οι πληροφορίες από τη Βαρκελώνη τόνιζαν πως πρόκειται για κόουτς που έχει playbook με περισσότερα από 100 συστήματα. Τόσα είχε δουλέψει στα χρόνια που ήταν στην Μπαρτσελόνα. Τόσα είχε διδάξει στους παίκτες του. Οι Καταλανοί επέμεναν πως το ίδιο θα επιχειρήσει να κάνει και στον Παναθηναϊκό. Τους διέψευσε, γιατί φάνηκε να ξέρει καλύτερα. Για αρχή, αυτό που έκανε ο 44χρονος κόουτς ήταν να πείσει την ομάδα του πως μπορεί να βασιστεί επάνω του. Ότι ξέρει τη δουλειά του και πως έχει μια λύση για κάθε πρόβλημα που θα προκύψει. Και αν δεν την έχει, θα τη βρει. Εξαφάνισε την "αναρχία" (βλ. την κατάχρηση των... τραβηγμένων από τα μαλλιά, σουτ) και έβαλε.. πρόγραμμα. Εκεί λοιπόν, που ο Παναθηναϊκός φαινόταν να μην έχει αρχή, μέση και τέλος, προέκυψαν οι ρόλοι και τελικά η χημεία. Και όταν τα έχεις αυτά, χαμένος δεν βγαίνεις. Για να μη παρεξηγηθώ, ματς θα χάσεις, αλλά μακροπρόθεσμα θα 'χεις μόνο να κερδίσεις.

Ας μείνω λίγο ακόμα στο "μακροπρόθεσμα", γιατί εκεί εντοπίζεται και ένα θέμα που πρέπει να διευθετήσει άμεσα ο ΠΑΟ για να ζήσει τη χρονιά που ονειρεύεται. Η νέα εποχή της Euroleague κάνει απαγορευτικά τα ρόστερ που 'χουν μεν, τουλάχιστον 14-15 παίκτες, αλλά διαθέτουν και κάποιους που δεν μπαίνουν ποτέ 12άδα ή δεν σηκώνονται ποτέ από τον πάγκο. Όποιος θέλει να επιβιώσει αυτού του μεγάλου "ταξιδιού" (των 30 αγωνιστικών, συν τα ματς των εγχώριων λιγκών) δεν έχει την πολυτέλεια να αφήνει αθλητές εκτός.

Μέχρι φέτος, όλοι εξ όσων διεκδικούσαν πράγματα -με αξιώσεις- ξεκινούσαν τη σεζόν με 12 και τελείωναν με 7-8. Από φέτος, χρειάζονται και οι 12. Εναντίον του Ερυθρού Αστέρα δεν έπαιξαν οι Μποχωρίδης, Πατ Καλάθης και Χαραλαμπόπουλος. Οι ίδιοι έμειναν εκτός και στο Μπάμπεργκ. Οι επιλογές λοιπόν, είναι δύο: ή ενισχύεις το ρόστερ σου για να μπορείς να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις μέχρι τέλους ή βρίσκεις τρόπους να τους χρησιμοποιήσεις όλους. Οι "πράσινοι" ήδη αναζητούν ένα γκαρντ που ιδανικά θα μπορεί να δημιουργεί (κάτι που προς το παρόν κάνει μόνο ο Καλάθης), αλλά μπορεί οι αφίξεις να 'ναι περισσότερες. Ανάλογα με το ποια επιλογή θα κάνουν.

Εξυπακούεται πως ο γενικός κανόνας για το πώς παίζουν οι ομάδες, έχει και την εξαίρεση του: αυτές που κράτησαν τον κορμό των παικτών που είχαν και πέρυσι (ΤΣΣΚΑ, Φενέρμπαχτσε), όλους όσοι είχαν δουλέψει επαρκώς επί της τακτικής που θα κάνει τη διαφορά στο τέλος της διαδρομής. Να σου θυμίσω πώς κρίθηκε ο τελικός του Final Four στο Μιλάνο, μεταξύ της Ρεάλ και της Μακάμπι: το πήραν οι Ισραηλινοί γιατί την ώρα της κρίσης είχαν (όχι πολλά, αλλά σίγουρα) περισσότερα "δουλεμένα" plays από αυτά της "βασίλισσας", στα οποία στράφηκαν από ένστικτο, από αυτοματισμό. Έως τα playoffs και την Κωνσταντινούπολη αυτό που μπορεί να κάνει ο Πασκουάλ είναι να προσθέτει κάποιες μικρές λεπτομέρειες, με τρόπο που να μη διαταράσσει τη γενικότερη λειτουργία. Να μην υπερφορτώσει με πληροφορίες το μυαλό των παικτών του. Αν το κάνει αυτό, υπάρχει ο τεράστιος κίνδυνος να "κρασάρει" το σύστημα. Κάτι που προφανώς δεν θέλει κανείς τους.

ΥΓ: Εξαιρετικό ενδιαφέρον θα 'χει το ματς με τη Μακάμπι, στις 10/11, ομάδα που κινείται κατά τρόπο που κινείται και ο Παναθηναϊκός. Έχει καλούς, ικανούς αθλητές που δεν ταλαιπωρούν το μυαλό τους με πολλά. Αρκούνται στα βασικά.

ΥΓ1: Η σημερινή φωτογραφία επιλέχθηκε, γιατί αποδεικνύει πως η παραίτηση του ΣΕΦ αποτελεί μια μακρινή, δυσάρεστη ανάμνηση. Πλέον όλοι διεκδικούν κάθε μπάλα, με αυταπάρνηση, ενίοτε και με αυτοθυσία.

twitter: @karmaback