Εδώ που τα λέμε, οι Σέρβοι δεν έχουν να χάσουν κάτι. Κανένα όμορφο χωριό, δεν θα καεί -όμορφα-, αν δεν τερματίσουν στις κορυφαίες θέσεις αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Την ίδια ώρα, δεν αισθάνομαι και τόσο σίγουρη πως δεν θα γίνει παρανάλωμα του πυρός αυτό (το ενδιαφέρον, από κάθε άποψη) που οικοδομεί φέτος η δική μας Εθνική, αν τυχόν δεν ανέβει σε κάποιο σκαλοπάτι του βάθρου. Πολλώ δε αν μείνει πολύ μακριά από αυτό. Όχι από τον κόσμο. Προς Θεού. Από αλλού...

Ο έχων το καρπούζι, το μαχαίρι, το πιρούνι, το... πιάτο, το τραπέζι, το τραπεζομάντιλο, μαζί και την καρέκλα οφείλει κάποια στιγμή να σεβαστεί το λαϊκό αίσθημα. Και αυτό επιτάσσει να μείνουν όλα ως έχουν για τα χρόνια που έρχονται. Στην ομάδα, έτσι; Όχι γενικότερα σε αυτό που έχει για τσανάκι του (και λέγεται ελληνικό μπάσκετ).

Για αυτό ουδόλως με ενδιαφέρει αν θα γυρίσουν με μετάλλιο ή όχι αυτά τα παιδιά. Απέδειξαν ήδη πως τα καλύτερα έρχονται. Τώρα, αν θα είναι σε αυτή ή σε άλλη διοργάνωση, ποσώς με ενδιαφέρει. Είναι ο λόγος που θυμήθηκα πως το παιχνίδι είναι πάνω από ΟΛΑ.

Είχα χρόνια να απολαύσω την Εθνική, να δω τους διεθνείς να το απολαμβάνουν, να θυσιάζουν -με συνέπεια-, το σώμα τους και την ενέργεια τους (και) για αυτό που λέγεται άμυνα, να υπερβάλλουν -με χαρά- εαυτούς, να μην ανταλλάσσουν βλέμματα και "καντήλια" όταν κάτι πάει λάθος (άνθρωποι είναι και αυτοί και όταν οι παλμοί είναι στο 500... γίνονται πράγματα). Είναι ενδιαφέρον να τους βλέπεις να έχουν αποτινάξει το ενοχικό σύνδρομο και να προσπαθούν να ρεφάρουν για κάθε ελλειμματική ενέργεια στην αμέσως επόμενη φάση. Στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο.

Συνήθως, αυτό συμβαίνει όταν λείπει ένας ηγέτης. σωστά; Όταν δεν υπάρχει ένα σημείο αναφοράς. Εύκολα τα λόγια. Όχι και η πράξη και φέτος βλέπουμε πράγματα. Δεν ακούμε -μόνο. Αυτή η Εθνική έχει αστέρι και σε αυτό συνετέλεσαν και οι Καλάθης και Αντετοκούνμπο. Γιατί (και) με αυτούς η ομάδα ήταν σε θέση να ανεβάσει ταχύτητα. Γιατί (και) με αυτούς, η άμυνα έγινε σημείο αναφοράς στην πράξη -και όχι στα χαρτιά.

Η μεγαλύτερη δουλειά του Κατσικάρη

Κατ' εμέ, το πιο ουσιαστικό πράγμα που έχει καταφέρει να κάνει ο Φώτης Κατσικάρης, δεν έχει να κάνει με το παιχνίδι αυτό καθ' αυτό. Εκεί εκμεταλλεύεται ό,τι έχουν οι παίκτες τους. Τις δυνατότητες τους. Ποιο είναι; Έγινε κομμάτι τους. Είναι ξεκάθαρο πως φέτος οι διεθνείς ενδιαφέρονται για τον κόουτς (ενδιαφέρονται για τους πάντες), όσο ενδιαφέρονται και για τον εαυτό τους.

Έως πέρυσι, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Και η ευθύνη δεν είναι 100% δικής τους. Όταν ο έχων το καρπούζι, το μαχαίρι (και τα λοιπά αντικείμενα της οικοκυρικής) λειτουργεί κατά τρόπο που να βγάζει διαρκώς και μονίμως... στη σέντρα τον προπονητή ως υπεύθυνο για όλα, περνά στο υποσυνείδητο σου. Ε, ο Κατσικάρης διέλυσε αυτή τη συνήθεια και αυτό είναι το μεγαλύτερο καλό που μπορούσε να κάνει. Για όλους.

Η Εθνική παίζει ωραίο μπάσκετ, από αυτό που γουστάρουν να βλέπουν οι φίλα προσκείμενοι στο σπορ. Δεν είναι τέλεια (φευ), αλλά έως τώρα, έχει καταφέρει να ομαδική δουλειά να καλύπτει τα τρωτά της σημεία. Έχει κερδίσει τους φιλάθλους και όλοι μπορούν να δουν ότι αυτή είναι η αρχή. Όχι η ταινία μικρού μήκους, στην οποία μας είχε συνηθίσει το... σύστημα.