Η δουλειά κάνει τους άνδρες

Οι επιστροφές ήταν κακές, στις περιστροφές έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, η αυτοσυγκέντρωση άγνωστη λέξη για τη μεγαλύτερη διάρκεια και ο ρυθμός ένας στόχος που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Εδώ να θυμίσω ότι ήταν η πρεμιέρα της Euroleague και ότι ο Παναθηναϊκός βρήκε τον τρόπο να μη γίνει η έκπληξη.

Ναι, με την επιστράτευση του Διαμαντίδη στο φινάλε, μετά τα διαδοχικά τρίποντα του Τέιλορ που έφερε την Τουρόφ στο -2 (73-71), ένα βράδυ που ο αρχηγός αρκέστηκε σε 15.34'' συμμετοχής και σκόραρε τους πρώτους πόντους στο 36.41''. Αυτό μήπως πρέπει να σας πει κάτι;

Ο "Μήτσος" απείχε της μεγαλύτερης διάρκειας, φορτωμένος με τρία φάουλ από τα μέσα της β' περιόδου. Και όταν πια διακυβεύτηκε το αποτέλεσμα, επέστρεψε για να πάρει την μπάλα στα χέρια του και να δώσει λύσεις (πήγε τη διαφορά στους 8π.). Παρεμπιπτόντως, δεν παρέλειψε να παίξει και άμυνα. Έδωσε και alley oop στον Γκιστ και γενικά έδωσε τη νίκη. Τι έγινε στο διάστημα που έλειπε; Ο Σλότερ έδειξε πως αν μη τι άλλο "έχει" το επιθετικό κομμάτι, όπως και ότι ξέρει εκμεταλλεύεται αυτά που του δίνουν οι αντίπαλοι αμυντικοί, ο Μπλουμς επίσης, ξεκόλλησε την παρέα του, όταν το χρειαζόταν, ενώ ο Μποχωρίδης ήταν κακός όταν πρωτομπήκε, για να καθίσει στον πάγκο και να επιστρέψει πιο μυαλωμένος. Αυτά δεν τα λέτε και τίποτα.

Όχι, δεν ξέχασα τον Παππά. Ούτε τον Γιάνκοβιτς. Αλλά αυτοί δεν λογίζονται πια ως νέοι. Περισσότερο στην κατηγορία "παλιά καραβάνα" ανήκουν, με την αυτοπεποίθηση να ξεχειλίζει, προς όφελος του συνόλου.

Όπως δεν λέτε και τίποτα πως στο κακό βράδυ του Μπατίστα (των 6 λαθών, στα 19.21'' συμμετοχής και των ουκ ολίγων προβλημάτων κάτω από το καλάθι -εξ ου και η ομάδα του στερήθηκε την κατ εξοχήν επιλογή στα έμπροσθεν), εμφανίστηκαν άλλες λύσεις. Ο Γκιστ "ντύθηκε" και πάλι σέντερ, αλλά αυτό το βράδυ η φροντ λάιν είχε και τον Ράιτ, ο οποίος ήταν μεν, ανέτοιμος από την άποψη της φυσικής κατάστασης (φάνηκε να χρειάζεται... αναπνευστήρα), αλλά τη δουλίτσα του την έκανε στα πέντε λεπτά που έπαιξε. Για την ακρίβεια, έκανε μια καλή αρχή.

Η... μαύρη τρύπα

Ο ΠΑΟ "έφαγε" 40 πόντους και έχασε 15 ριμπάουντ από δυο παίκτες και πιο συγκεκριμένα από τους παίκτες που λέγονται Κόλινς και Κούλιγκ. Αυτό είναι ξεκάθαρο πως δεν πρέπει να ξαναγίνει. Η άμυνα ήταν στα χειρότερα της (όταν ομάδα σαν την Τουρόφ φτάνει τις 19 ασίστ στο ΟΑΚΑ, μάλλον δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο), με εμφανή την έλλειψη συγκέντρωσης και τις κακές επιστροφές να τιμωρούνται σε διαδοχικές φάσεις, κατά την... επανάσταση των Πολωνών. Φάνηκε και στην ευκολία με την οποία έστελναν τους φιλοξενούμενους τους στη γραμμή των βολών, αντί να τους προλάβουν με πιο ορθολογικό τρόπο, αλλά και στο "χάσιμο" στις περιστροφές.

Όλα αυτά δεν είναι ζητήματα που ΔΕΝ λύνονται με δουλειά. Περισσότερο είναι θέμα επικοινωνίας, συνεργασίας και ενέργειας, από οτιδήποτε άλλο. Κρατήστε λίγο τη λέξη "συνεργασία", διότι έλειπε και από την επίθεση. Οι περισσότεροι πόντοι δεν προέκυψαν από ομαδική δουλειά, αλλά από πρωτοβουλίες που προέκυπταν από το ατομικό ταλέντο των παικτών. Στο εξής θα χρειαστεί το κοίτα με να σε κοιτώ... να ανεβούμε το βουνό.

Το 1 on 1

Το ένας εναντίον ενός είναι ένα ζήτημα που προβληματίζει (με την... αμυντική έννοια), αλλά και που μπορεί να αποτελέσει δύναμη του Παναθηναϊκού. Εξαρτάται βέβαια, από το πού βρίσκεται το μυαλό των παικτών. Αν είναι στη σωστή συχνότητα, τότε μάλλον είναι θετικό, παρά αρνητικό.

Περί διάρκειας στο παιχνίδι ούτε λόγος, αλλά όπως είπε και ο κόουτς της ομάδας "είναι πολύ νωρίς για εμάς, να είμαστε στο επίπεδο που πραγματικά θέλουμε να είμαστε". Εφόσον λοιπόν, το αφεντικό -που δεν χαρίζεται- δικαιολογεί το γεγονός, τι μπορούμε να πουν οι άλλοι; Το βέβαιο είναι πως οι "πράσινοι" πρέπει να 'χουν υπομονή και να περάσουν αμέτρητες ώρες στο παρκέ, για να βελτιώσουν τις αδυναμίες τους. Η πρώτη ύλη υπάρχει.