Η κλήρωση των ομίλων του UEFA Champions League ήταν σε εξέλιξη, όταν στο Sport24.gr εμφανίστηκε άρθρο με τίτλο " Σοβαρό επεισόδιο Μπουρούση-Παππά, στο ξενοδοχείο της Εθνικής ", με την υπογραφή του Παντελή Βλαχόπουλου. Από την ταχύτητα στην αντίδραση άλλων μέσων, έγινε ξεκάθαρο πως πολλοί γνώριζαν, αλλά δεν μιλούσαν μέχρι να εμφανιστεί ο πρώτος. Να πάμε όμως, και στο κυρίως θέμα.

Μετά το 73-70 της Εθνικής επί της Ιταλίας, για το "Ακρόπολις" , ο Νίκος Παππάς μίλησε στα ΜΜΕ, διότι είχαν προκύψει διάφορα ζητήματα που τον αφορούσαν. Δεν ερωτήθηκε για ένα. Δεν πειράζει. Πάμε παρακάτω. Ο εκ των πρωταγωνιστών του επεισοδίου -που είχε ως... ξεκάθαρο θύμα τον Λαρεντζάκη των ραμμάτων- προσπάθησε να εξηγήσει το θέμα, ως εξής: " Με τον Γιάννη (Μπουρούση) τσακωνόμαστε όλη τη χρονιά, όπως έγινε πριν από τρεις ημέρες. Αλλά μετά πηγαίναμε για φαγητό". Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα ποτέ τη λογική της νομιμοποίησης (της κανονικότητας) ενός αρνητικού φαινομένου, επειδή είναι επαναλαμβανόμενο, αλλά... ας είναι. Αλλού θέλω να εστιάσω: στο ότι ο συγκεκριμένος καβγάς δεν ήταν απόρροια λάθους αντιμετώπισης του Κώστα Μίσσα, ο οποίος εσχάτως έχει "χρεωθεί" τα πάντα... εκτός του ότι η ολική έκλειψη ηλίου ήταν ορατή στις ΗΠΑ και όχι στην Ελλάδα. Και αυτό ήταν σοκ.

Στο γήπεδο δεν εκπροσωπείς μόνο τον εαυτό σου

Πίσω στον Παππά, το μεσημέρι της Πέμπτης (24/8) έγινε γνωστό ότι θα χάσει τα δυο επόμενα παιχνίδια, λόγω προβλήματος στη μέση (έχει σπασμό). Γεγονός που το βράδυ σχολιάστηκε από πλήθος χρηστών στα social media. Ήταν πολλοί εκείνοι που δήλωναν με πάσα βεβαιότητα (τι θα μείνει αν βγάλεις από την Έλληνα τη καχυποψία;) ότι επρόκειτο για τιμωρία. Είχε προηγηθεί βλέπεις, η άρνηση του παίκτη να ανταλλάξει χειραψία με τον Ηλία Ζούρο και ακολούθησε η αποκάλυψη του συμβάντος με τον Μπουρούση.

Ως προς το Ζούρο, αν ο διεθνής γκαρντ αρνείτο να τον χαιρετήσει στο δρόμο, θα ήταν δικαίωμα του -και μπράβο του και εύγε του. Το βράδυ όμως, του ματς με τη Γεωργία δεν εκπροσωπούσε μόνο τον εαυτό του, αλλά την Εθνική. Και από αυτό το γεγονός προκύπτουν ευθύνες που θα ήταν χρήσιμο να τις θυμούνται όλοι.

Υπ' αυτήν την έννοια, η ατάκα "μην αγχώνεστε, δεν θα πάω στην Κίνα για εξετάσεις. Θα μείνω εδώ" θα περνούσε στα ψιλά, αν δεν είχε γίνει το μάλε βράσε και δεν ήταν απόλυτη ανάγκη η επιστροφή στην ηρεμία. Γιατί δεν ξέρω να θυμάσαι, αλλά ξεκινά και ένα Ευρωμπάσκετ. Δεδομένων όμως, των συνθηκών έγινε μια αποτυχημένη απόπειρα για χιούμορ, με σαφέστατη αναφορά (κάποιοι θα την έλεγαν και αιχμή) στον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Τι θέλω να πω: εκτός γηπέδων, ο καθένας έχει το δικαίωμα να συμπεριφέρεται όπως νιώθει η ψυχή του (αρκεί να τηρεί τη βασική αρχή της δημοκρατίας -να μην ενοχλεί κάποιον άλλον). Μέσα στα γήπεδα (εντός ή εκτός εισαγωγικών) δεν εκπροσωπούμε μόνο τον εαυτό μας -δεν είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, αλλά η ομάδα.

Δεν θα κρίνω τον Παππά, γιατί στο τέλος της ημέρας όλοι κρινόμαστε από τις επιλογές και τις πράξεις μας, σε βάθος χρόνου. Θα μου επιτρέψεις όμως, να πω ότι όσοι έσπευσαν να τον υπερασπιστούν με προσβλητικές ατάκες προς όσους σχολίασαν αρνητικά το γεγονός, κακό του έκαναν. Όχι καλό. Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να μειώσεις κάποιον, ώστε να αναδείξεις το δίκιο σου -αλλά... θα συνεχίσω να ζω με αυτήν την απορία.

Ο κοινός παρονομαστής με το #AntetokounmpoGate

Το ίδιο σύστημα ("να ρίξω τον άλλον, αντί να ανέβω εγώ") "παίχτηκε" από πλήθος κόσμου, στο #AntetokounmpoGate. Για πολλοστή φορά αποδείχθηκε ότι οι Έλληνες λατρεύουμε να μισούμε, να ισοπεδώνουμε, να εξαπολύουμε επιθέσεις προς πάσα κατεύθυνση. Σημασία δεν έχει το γιατί, αλλά η ευκαιρία που παρουσιάζεται για εκτόνωση. Πολύ περισσότερο, όταν αυτή γίνεται από ένα πληκτρολόγιο, από ένα λογαριασμό social network με... avatar και όχι με όνομα και πρόσωπο. Έχω την αίσθηση πως όταν τα στοιχεία του όποιου λογαριασμού είναι αληθινά, οι λέξεις ξαφνικά αποκτούν -την- βαρύτητα -που έχουν πραγματικά- και χρησιμοποιούνται πιο προσεχτικά. Μια στιγμή όμως, για να μη χαθούμε.

Δεν ξέρω αν παρακολούθησες τον τρόπο που εξελίχθηκε η απουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο από το Eurobasket, σε σίριαλ. Για αρχή θα σου ξεκαθαρίσω ότι αρνούμαι να ασχοληθώ με αυτούς που σχολίασαν "ο Ελληνάρας από τη Νιγηρία", γιατί αρνούμαι να τους αναγνωρίσω ως οντότητες. Εννοείται πως έβαζα στοίχημα πως η συντριπτική πλειοψηφία αυτών (δεν λέω "όλοι" γιατί δεν μου αρέσει να είμαι απόλυτη) θα του ζητούσαν αυτόγραφο, αν τυχόν τον έβλεπαν μπροστά τους. Γενικά, πιστεύω πως είναι no bet να του έλεγαν στα μούτρα του, τα σχόλια τους στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Εν τοιαύτη περιπτώσει, εκείνες τις ημέρες έγινε ένας κακός χαμός στα social media και στα σκέτα τα media. Ήταν πολλοί εκείνοι που πήραν πολύ προσωπικά το θέμα και νιώθω πως προσπέρασαν τη διακριτή γραμμή μεταξύ της δουλειάς τους (ρεπορτάζ, διασταύρωση, καταγραφή γεγονότων) και της υποκειμενικής αντιμετώπισης των πραγμάτων. Χρησιμοποιήθηκαν φράσεις του τύπου "δεν δικαιούστε να επιτίθεστε στον Γιάννη", με τον Αντετοκούνμπο να γίνεται για πολλούς... πιο φίλος από ποτέ. Ας πάμε όμως, παρακάτω.

Στο φτωχό μου το μυαλό, όποια ιστορία αφορά περισσότερους από έναν και στην αφήγηση της υπάρχουν απορίες που δεν λύνονται, φταίνε όλοι οι πρωταγωνιστές. Όχι ένας. Και το "είσαι ρατσίστρια/ρατσιστής" για όποιον είχε αντίθετη άποψη, προφανώς και δεν είναι σοβαρό επιχείρημα -ξαναλέω ότι δεν αναφέρομαι σε εκείνους που "φορούν" τέτοιου είδους αντιλήψεις.

Έχουν και ένα Ευρωμπάσκετ

Όπως στην περίπτωση (της στήριξης) του Αντετοκούνμπο, έτσι και σε αυτήν (της αντίδρασης και της υπεράσπισης) του Παππά καταλήγω στο ότι χάθηκε το μέτρο. Ήταν και εκτός θέματος, γιατί να σου θυμίσω ότι στο επίκεντρο είναι η Εθνική. Που θα πάει στο Ευρωμπάσκετ, στη Φινλανδία. Που ξεκινά στις 31/8. Στο ρόστερ δεν θα είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και αυτό μάλλον θα έπρεπε να συσπειρώσει αυτούς που θα εκπροσωπήσουν τη χώρα στη διοργάνωση.

Να τους κάνει να θέλουν να δώσουν όλο τους το είναι, ώστε να καλυφθεί το κενό. Να πεισμώσουν, να προτάξουν τον (καλώς εννοούμενο) εγωισμό τους και να επιτύχουν, ώστε να κάνουν τους πάντες να σκάσουν -απολαμβάνοντας την ικανοποίηση όποιου δεν αφήνει σε κανέναν και τίποτα να του στερήσει αυτό που μπορεί να κατακτήσει. Μέχρι τώρα δεν το βλέπω. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.