Εκεί που έφτασε το πράγμα, όπως νίκησε ο Παναθηναϊκός, μπορούσε να χάσει. 'Η μάλλον όχι. Δεν γινόταν να χάσει, με αυτούς που είχε απέναντι του. Με το συμπάθιο, αλλά η Αναντολού Εφές δεν είναι φέτος ομάδα επιπέδου ΤΟΡ16. Αλλά αυτά τα θέματα είναι δικά τους. Πάμε στα δικά μας.

Όταν έφτασε το ματς στο κρισιμότερο σημείο, ΟΚ ναι, μέτρησαν οι λεπτομέρειες (κλισέ μεν, αλήθεια δε), αλλά αυτές (τις λεπτομέρειες) κρίθηκαν από τη θέληση (51 ριμπ. vs. 39), την ανάγκη για τη νίκη (οι Τούρκοι έχουν αποκλειστεί) και φυσικά τις προσωπικότητες. Όλα αυτά -μαζί-, τα είχε ο Παναθηναϊκός.

Είχε και κάτι ακόμα: έναν τύπο στον πάγκο που έγινε μεν, προ εξαημέρου κόουτς, αλλά κάθε άλλο παρά μια συνηθισμένη περίπτωση παίκτη που έγινε προπονητής, είναι. Για λεπτομέρειες, μπορείτε να κάνετε ένα κλικ εδώ.

Αν το θέλετε στο πιο σύντομο, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης μπορεί να μην είναι (ακόμα) έτοιμος, ολοκληρωμένος κόουτς, αλλά θα φτάσει εκεί. Έως τότε, θα 'χει για όχημα τα όσα έζησε ως παίκτης. Κάθε συγκίνηση και εμπειρία. Καλή ή κακή. Ό,τι μπορεί να του φανεί χρήσιμο στη νέα του δουλειά.

Α, για μελλοντική χρήση: είναι τρελός ο αρχηγός κόουτς, έτσι;

Η μια όψη του νομίσματος

Στο Abdi Ipekci έκανε χρήση του βασικού κανόνα αυτού που ορίζεται ως "player's coach" και που εν πολλοίς αφορά όποιον παίκτη γίνεται κόουτς: όταν η ιστορία φτάνει στο ή ταν ή επί τας, εμπιστεύεσαι τους παίκτες σου. Τους δίνεις αυτοπεποίθηση, ακόμα και αν έχουν... χτίσει προπονητήριο με τα "τούβλα" που έχουν πετάξει έως ότου φτάσει το ματς στην κρίσιμη ώρα του.

Κάπως έτσι, ο Γιόνας Ματσιούλις έγινε ο σωτήρας λυτρωτής, με το τρίποντο που δημιούργησε το momentum (ή αν το θέλετε σε πιο απλά ελληνικά,... έδωσε φτερά στην παρέα του) και ενώ στο παρκέ ήταν "σχήμα" χωρίς ψηλό. Ο Λιθουανός είχε τον Γκονλούμ επάνω του, δεν δίστασε και δικαιώθηκε. Ο ίδιος έδωσε στον Φώτση αυτό που έγινε έμμεσο τρίποντο (ο διεθνής φόργουορντ έβαλε μια ακόμη πινελιά, με το τρίποντο που τόλμησε και βρήκε στόχο), δημιούργησε (με ποσταρίσματα) και έπαιξε πιο σκληρά από όλους, όπως έκανε τα πάντα την ώρα της κρίσης.

...και η άλλη

Ναι, θυμάμαι. Ο Ματσιούλις ήταν και αυτός που εκτέλεσε σε 3'' επίθεση στην οποία η ομάδα του ήθελε να ροκανίσει το χρόνο. Αυτή είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος σε αυτό που λέγεται "player's coach": οφείλει να διευκρινίσει δυο τρία πράγματα, πάνω στο θέμα "πειθαρχία και εκτέλεση". Θα το κάνει και αυτό. Ομολογουμένως, δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου, από τη στιγμή που ακολουθεί το κομβικής σημασίας ματς με τη Φενέρμπαχτσε, την ερχόμενη Πέμπτη.

Πρόσθεσε πράγματα που γνώριζε -καλά

Από την περασμένη Κυριακή (9/3) έως το ντεμπούτου του, πρόλαβε να αλλάξει διάφορα. Για παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός έκανε ό,τι μπορούσε για να τρέξει. "Γύρισε" περισσότερο την μπάλα στην επίθεση. Πρόσθεσε και δυο "τρικ" πικ εντ ρολ... από τα παλιά, από τότε που ο ίδιος ήταν παίκτης και τα "δούλευε" με επιτυχία. Αν δεν εμπιστευτείς αυτά που έχεις δοκιμάσει και ξέρεις, τι θα εμπιστευτείς; Στα της άμυνας, ο τρόπος που έφτασε έως εδώ ο ΠΑΟ συνεχίστηκε, με λίγες περισσότερες αλλαγές.

Έπαιξαν (σχεδόν) όλοι, κυρίως οι "βετεράνοι"

Στην πρώτη περίοδο, είχε χρησιμοποιήσει 9 παίκτες. Έγιναν 10 (με τον Παππά), στην εκκίνηση του β' δεκαλέπτου και 11 στην τρίτη, με την είσοδο του Γιάνκοβιτς. Αυτό βέβαια, δεν είναι απαραίτητα και καλό ή χρήσιμο να γίνεται πάντα. Έγινε και γιατί δεν έπαιζε ο Γκιστ. Δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος. Όπως λένε οι έχοντες γνώση "η αυτοπεποίθηση είναι το 70% στο μπάσκετ". Πάμε παρακάτω.

Ευθύς εξ αρχής, διαφάνηκε η πρόθεση του να εμπιστευτεί τα παιδιά που ήξερε και ως συμπαίκτες. Τους Φώτση, Μπατίστ και Διαμαντίδη. Δεν πήρε τα άπαντα. Πήρε όμως, αρκετά. Με πρώτο το αποτέλεσμα. Από το τέλος του ματς, ο Αλβέρτης πρέπει να νιώθει τουλάχιστον 50 κιλά ελαφρύτερος. Δεν ήταν και λίγο αυτό που έζησε. Ήταν το βάπτισμα του πυρός. Το έζησε, το... ξεφορτώθηκε. Τώρα πάει για το επόμενο και ούτω καθ' εξής. Η ιστορία μόλις ξεκίνησε...

ΥΓ: Δεν ξέρω αν καταλάβατε, αλλά η πρόκριση στα πλέι οφ είναι πια στα χέρια του Παναθηναϊκού. Αν ο μαθητής ("Φράγκι) νικήσει το δάσκαλο ("Ζοτς"), οι "πράσινοι" θα αποκτήσουν σαφέστατο προβάδισμα.

ΥΓ1: Τα σχόλια "να φύγει ο Πεδουλάκης" που το πρωί του περασμένου Σαββάτου έγιναν "λάθος που έφυγε ο Πεδουλάκης" χρήζουν ειδικής ανάλυσης. Για την ακρίβεια ψυχανάλυσης. Για αυτό και δεν δύναμαι να τοποθετηθώ εκτενέστερα.