Από την Κίνα, στη Μόσχα, μετά στο Ρέθυμνο, έπειτα στο Βίλνους (με διανυκτέρευση στη Φρανκφούρτη), στην Κύπρο, στη Σερβία και τώρα στην Κρήτη. Και όλα αυτά σε δυο μήνες. Μόνο που τα έγραψα κουράστηκα...

Τι να πουν και αυτοί που τα έζησαν; Εκ των οποίων κάποιοι υπήρξαν και τραυματίες, ενώ άλλοι ταξίδεψαν για το Ηράκλειο με ίωση.

Όπως κάθε άλλος άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη και αυτοί έχουν δικαίωμα στην κούραση. Στην πονεμένη μέση, τους κουρασμένους ραχιαίους, τα ταλαιπωρημένα γόνατα -...ευγενικές προσφορές των αλλεπάλληλων αεροπορικών ταξιδιών.

Από την άλλη βέβαια, αυτή είναι η ζωή παικτών που αγωνίζονται σε ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός. Άρα, ό,τι και αν έχουν, οφείλουν να κάνουν τη δουλειά τους κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χθες δεν την έκαναν.

Τα δίποντα μαρτύρησαν την αλήθεια

Μπήκαν στο ματς με τη μισή ενέργεια από αυτή που είχαν οι παίκτες της Λοκομοτίβ και το κυριότερο δεν... πέθαναν από διάθεση για άμυνα, αν και η ήττα ήταν καθαρή περίπτωση όχι και τόσο καλής επίθεσης. Χαρακτηριστικότερο όλων; Τα 17/39 δίποντα. Γιατί τα τρίποντα μπορεί να τα βάλεις, μπορεί και να τα χάσεις. Τα δίποντα είναι το τεκμήριο ύπαρξης και λειτουργίας ενός συστήματος. Χθες στον ΠΑΟ ήθελαν όλοι να βάλουν... γκολ. Όχι καλάθι. Για αυτό και τραβούσαν από τα μαλλιά τα σουτ.

Βούτυρο στο ψωμί της Λοκομοτίβ

Οι ειδικοί λένε πως όταν έχεις απέναντι σου μια αθλητική ομάδα, επειδή δεν σου επιτρέπει την πρώτη επιλογή στην επίθεση, οφείλεις να γυρίζεις την μπάλα πολύ. Αφενός για να βρεις τα καλύτερα σουτ, αφετέρου για να κάνεις τους απέναντι αθλητές να χάσουν την αυτοσυγκέντρωση τους. Οφείλεις να παίζεις πολύ και χωρίς την μπάλα, γιατί συνήθως οι αθλητικοί τύποι πηγαίνουν για αυτή -έχουν εκεί στραμμένη την προσοχή τους. Αυτά επίσης, δεν τα έκανε ο Παναθηναϊκός.

Τι έκανε; Εκβίασε καταστάσεις και με αυτόν τον τρόπο επέτρεψε στους Ρώσους να κάνουν ό,τι έκαναν, γιατί αν μη τι άλλο ξέρουν να τρέχουν στο γήπεδο. Με σουτ έπειτα από μια πάσα έστρωσε το δρόμο στους αντιπάλους του, που όταν δεν σκόραραν με τη μία (με ντράιβ, μη φανταστείτε κάτι το εξωφρενικό), έπαιρναν το ριμπάουντ και είχαν και μια δεύτερη ευκαιρία...

Ο Μεσσίας (a.k.a. Δημήτρης Διαμαντίδης)

Μετά το τρίτο δεκάλεπτο των μόλις δέκα πόντων, εμφανίστηκε ο Μεσσίας, συγγνώμη ο Δημήτρης Διαμαντίδης να κάνει τα γνωστά του. Γιατί δεν πιστεύω κάποιος να μην περίμενε ό,τι έκανε και χθες. Πέραν των τριών πόντων. στο 48-57 (7' πριν το τέλος) έδωσε στους συμπαίκτες του την αυτοπεποίθηση που έψαχναν. Τη σιγουριά που αναζητούσαν και που είναι ξεκάθαρο πως βιώνουν όταν ο "Μήτσος" είναι κοντά τους, ανάμεσα τους. Γιατί δεν είναι μόνο ο κόσμος που τον αναζητά, την κρίσιμη ώρα. Είναι και οι συμπαίκτες του.

Αίφνης λοιπόν, όλοι απέκτησαν κουράγιο, ο Ματσιούλις σκόραρε (επιτέλους) από το τρίποντο, ομοίως και ο Μπράμος, ο Γκιστ ολοκλήρωσε ιδανικά ό,τι του έστρωναν και ο Παππάς έβαλε -και πάλι- αντρίκειους πόντους και το σκορ έγινε 65-65

Η δεύτερη ευκαιρία

Μετά την ισοπαλία είναι σαν να μηδενίζει το κοντέρ. Σαν να έχεις μια δεύτερη ευκαιρία. Όταν ο Παππάς σηκώθηκε για να καρφώσει, όλα έδειχναν να 'χουν πάρει το δρόμο τους. Το "όχι| του Ζουκανένκο, ο οποίος στη συνέχεια κέρδισε αντιαθλητικό φάουλ από τον Λασμέ (που και δίκιο βουνό να 'χε, δεν τα κάνεις αυτά εκείνη τη στιγμή) έχυσαν πάλι την καρδάρα. Ο Διαμαντίδης φυσικά και επανεμφανίστηκε (μέχρι και οι Ρώσοι ήταν βέβαιοι), αλλά πριν προλάβουν να κατεβάσουν τα χέρια οι οπαδοί από τους πανηγυρισμούς, ο Σιμόν ήταν ήδη στην άλλη άκρη και ευστοχούσε σε ελεύθερο τρίποντο.

Σημείωση

Αν ο Πασούτιν έπαιρνε τάιμ άουτ (μετά το σουτ του "Μήτσου"), ο Παναθηναϊκός θα είχε νικήσει -γιατί θα είχε ξεδώσει και θα είχε την ευκαιρία να οργανωθεί και να "στηθεί". Αν ο κόουτς της Λοκομοτίβ το ήξερε αυτό εξ ου και απέφυγε τη... συγκίνηση; Όχι. Τον ρώτησα. Και τι είπε; "Είχαμε πάρει νωρίτερα και είπα στους παίκτες μου να τρέξουν και να ανοίξουν στο γήπεδο". Τόσο απλά και ωραία...