Ας δούμε λίγο τη φωτογραφία. Το βλέμμα των Γκιστ και Καλάθη, όπως ο Σίνγκλετον έχει αφήσει την μπάλα στο καλάθι, με χαρακτηριστική άνεση -θα μπορούσαμε να πούμε. Βλέπετε να τον ενοχλεί κάποιος; Να είναι κάποιος κοντά; Όχι. Το ενσταντανέ είναι από την τέταρτη περίοδο. Την καταστροφική για τον Παναθηναϊκό, τέταρτη περίοδο. Του επί μέρους 18-6. Και μη νομίζετε. Ο Παναθηναϊκός σκόραρε το τελευταίο εντός πεδιάς στο 33.30. Ήταν ντράιβ του Καλάθη. Από εκείνο το σημείο και έως το τρίποντο του Διαμαντίδη στο φινάλε, είχε μόλις μια βολή. Του Ραντούλιτσα, αν σας ενδιαφέρει -που μάλλον δεν σας ενδιαφέρει. Ναι, αλλά πού θέλουμε να καταλήξουμε; Μια στιγμή γιατί είναι αρκετές αυτές οι... απολήξεις.

H "πλημμύρα" του Παναθηναϊκού ή αν προτιμάτε το 12-0 της Λοκομοβίτ Κουμπάν, μετέτρεψε το 69-67 σε 81-67 στα 5'' για τη λήξη.

Πάμε τώρα, στο πού έγκειτο η αδυναμία... στα πάντα. Στα έμπροσθεν, στα μετόπισθεν, παντού. Ο Κρις Σίνγκλετον (των 16π. και των 9 ριμπ.) δεν ήταν ο μόνος λόγος. Ήταν ένας από τους λόγους. Ο ύψους 2.06 φόργουορντ της Λοκομοτίβ Κουμπάν, αυτός που δεν έχει εμπειρία από Ευρώπη, έχει εμπειρία από άλλες θέσεις. Έχει παίξει στο "3", έχει παίξει στο "4" και η Loko τον προσέλαβε για να δοκιμάσει και το "5". Η προτέρα εμπειρία ωστόσο, τον έχει βοηθήσει να αναπτύξει κάποιες ποιότητες. Είναι ό,τι φάνηκε να μην είναι οι σέντερ του Παναθηναϊκού: ψηλός ΚΑΙ γρήγορος, με καλή αίσθηση στην επίθεση, αλλά και στην άμυνα. Αντικατέστησε τον Κιρίλο Φεσένκο, όταν ο τελευταίος έκανε το τέταρτο φάουλ στο 33.04'' (θα ασχοληθώ αργότερα με τον Ουκρανό), ξεκίνησε με τρίποντο υπό την πίεση του Ραντούλιτσα, που η αλήθεια είναι δεν... μάτωσε ακριβώς -διότι είχε και τρία φάουλ.

Συνέχισε με έμμεσο τρίποντο (γιατί για κάποιο διεστραμμένο λόγο, ενώ είχε περάσει τον Σέρβο σέντερ του ΠΑΟ, εκείνος είπε να δώσει και το μπόνους της βολής) και η διαφορά είχε φτάσει ήδη τους 8 πόντους (75-67, 37.08''). Μέσω ενός επιθετικού ριμπάουντ του Ζούμπκοφ (έπειτα από άστοχο τρίποντο του Ντρέιπερ) και ταπεινού λέι απ, οι γηπεδούχοι έφτασαν στο +10, ενώ έμεναν 2' για το τέλος. Ας κάνω μια στάση εδώ, για να πιάσω τα ριμπάουντ. Που και πάλι ήταν πρόβλημα. Του τύπου των 14-7 vs. 9-3 έως το ημίχρονο, πρόβλημα. Και του 30-12 vs. 18-8 στο τέλος. Ναι, οι παίκτες του Μπαρτζώκα είχαν 12 δεύτερες ευκαιρίες!

Ο έτερος σέντερ της ρωσικής ομάδας, ο Φεσένκο έκανε ντεμπούτο στη Euroleague. Και με τις ευλογίες των Ραντούλιτσα, Κούζμιτς και Γκιστ (ναι, έπαιξε πάλι στο "5", για ένα μικρό διάστημα) έκανε εμφάνιση... καριέρας (8π., με 4/7 διπ., 6-1 ριμπ., 1 λάθος, 1 ασίστ και 1 τάπα, σε 13.34''). Τα τρία από τα εύστοχα σουτ του, ήταν μπροστά (μέσα στο πρόσωπο) του Ραντούλιτσα. Εν τω μεταξύ, ο ύψους 2.16 σωματώδης παίκτης άφησε να εννοηθεί πως οι "δεινόσαυροι" μάλλον έχουν επιστρέψει στο ευρωπαϊκό παιχνίδι. Σε κάθε περίπτωση, αν διερωτάστε γιατί δεν "έπεσε" ο Κούζμιτς στον Σίνγκλετον, θα ήταν γιατί αφενός θα τον παρέσερνε, αφετέρου επειδή στην επίθεση (όπου χρειαζόταν βοήθεια το σύστημα) θα δήλωνε κόλλημα.

Αυτό που έλειψε κυρίως από το παιχνίδι του Παναθηναϊκού, στην πρεμιέρα της τρέχουσας σεζόν, ήταν το παιχνίδι μέσα στη ρακέτα. Οι μεν είχαν 15/24 σουτ από το "ζωγραφιστό" και οι δε 9/12.

Αν υπάρχει μια ανάγκη που είναι μείζονος σημασίας για τους "πράσινους", είναι να μάθουν να αμύνονται καλύτερα στο pick and roll. Ο Κούζμιτς προσελήφθη -στα χαρτιά, γιατί μέχρι τώρα δεν υπάρχουν τεκμήρια που να αποδεικνύουν του λόγου το αληθές- για αυτόν τον λόγο, στον οποίον έχει μια αδυναμία ο Ραντούλιτσα. Φυσικά, αυτό δεν είναι κάτι που δεν φτιάχνεται. Είναι ωστόσο, κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να διορθωθεί άμεσα. Αλλιώς θα υπάρχει πρόβλημα απέναντι σε όλες τις ομάδες.

Η αρχή κάθε άλλο προμήνυε αυτό που θα ακολουθήσει. Γιατί στο ξεκίνημα οι παίκτες του "Σάλε" είχαν υποδειγματική συμπεριφορά. Τι εννοώ; Είχαν ηρεμία στο παιχνίδι, ρυθμό, συνεργασίες (βλ. διπλάσιες ασίστ), είχαν τον Φελντέιν και τον Καλάθη να βγάζουν ενέργεια στην άμυνα και φυσικά αυτό μεταφράστηκε σε πιο εύκολη ζωή στην επίθεση, έως το 4-14 (5.11). Έως εκείνο το σημείο, η Λοκομοτίβ είχε πέντε λάθη. Είχε και τον Ντιλέινι για άσο. Αυτό άλλαξε, με την είσοδο του Ντρέιπερ. Ενόσω ο Τζόρτζεβιτς διαφοροποιούσε τα 4/5 της πεντάδας του, οι γηπεδούχοι έβρισκαν ρυθμό και άλλαζαν την ιστορία. Μετά άρχισαν και τα επιπλέον θέματα. Με πρώτο αυτό στην άμυνα (βλ. 40 πόντοι παθητικό στο πρώτο μισό). Χωρίς να κοιτά ο ένας τον άλλον, χωρίς να παίρνεις ριμπάουντ, χωρίς να κόβεις τις πάσες σε ψηλούς που δεν μπορείς να τακτοποιήσεις, δεν γίνεται να αλλάξει καμία ιστορία. Χωρίς αυτοσυγκέντρωση (το πρώτο φάουλ του ΠΑΟ στην τελευταία πράξη, ήταν στο 34.33'') δεν υπάρχει τύχη. Την ίδια ώρα, οι άλλοι πήραν κάτι από όλους όσοι πάτησαν στο παρκέ. Για παράδειγμα, ο Μπίκοφ δεν τρελάθηκε να σκοράρει, τρελάθηκε όμως, να παίζει άμυνα. Ο Ζούμπκοφ δεν τράβηξε καμία ευκαιρία από τα μαλλιά, αξιοποίησε ωστόσο, αυτές που δημιούργησαν για εκείνον οι φίλοι του, ενώ ο Κλαβέρ εξέθεσε τον Πάβλοβιτς -και στις δυο άκρες.

Σίγουρα ο Παναθηναϊκός μπορεί να παίξει πολύ καλύτερα από αυτό και είμαστε -άλλωστε- μόλις στην αρχή της χρονιάς. Επίσης σίγουρα όμως, οφείλει να δουλέψει επί ξεκάθαρων αδυναμιών, ώστε να μην γίνεται εύκολη λεία -από χαζές λεπτομέρειες. Ο Τζόρτζεβιτς χρησιμοποίησε εννέα παίκτες, με τους Λούντζη, Χαραλαμπόπουλο και Παπαγιάννη να μένουν πάλι εκτός, ενώ για το τέλος αφήσαμε το μόνο... θεώρημα που ενδεχομένως βρίσκει σύμφωνους τους απανταχού κόουτς. Ποιο είναι; Καλύτερα να χάνεις νωρίς στη σεζόν, για να βλέπεις τις αδυναμίες και να 'χεις το χρόνο -και τη δυνατότητα- να τις διορθώσεις, από το να πηγαίνουν όλα πρίμα, υπό την έννοια των αποτελεσμάτων.