Και το είδε και το έπαιξε!
Αυτό το απόγευμα ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος, πιο μυαλωμένος (γενικά και ειδικότερα οι "εγκέφαλοι" του) και πήρε αυτό που άξιζε, με τα κέρδη να είναι πολλά περισσότερα από την πρόκριση στον τελικό Κυπέλλου.
Θέλεις να μιλήσουμε για το φάουλ που δεν έκανε ο Μάντζαρης στον Καλάθη-και παρ' όλα αυτά δόθηκε-, στο 1.08 για το τέλος και ενώ οι “ερυθρόλευκοι” είχαν φτάσει στο 65-70, εξελίσσοντας το -12 σε -5 μέσα σε ένα αγωνιστικό λεπτό; Γιατί αν θες, ας μιλήσουμε και για εκείνο που έγινε σε απόπειρα του Τζέιμς για κάρφωμα (στο 38') και επίσης δεν είδε κάποιος διαιτητής. Και εν πάση περιπτώσει, αν πιάσουμε μια προς μια τις φάσεις, θα καταλάβεις πως τελικά οι ρέφερι δεν έκριναν το αποτέλεσμα. Το έκρινε ο Παναθηναϊκός, υπέρ του, παίζοντας με συγκέντρωση και προσήλωση στο στόχο (να πάει σε αργό ρυθμό και να δώσει τις λιγότερες δυνατές επιθέσεις στον αντίπαλο του), για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από κάθε άλλη φορά.
Πέραν του προφανούς, δηλαδή του ασταμάτητου Ρίβερς που εξελίσσεται σε “σιγουράκι” στην επίθεση και του Γκάμπριελ, ο οποίος απέδειξε πως όποιος δουλεύει και έχει υπομονή, επιβραβεύεται (από τον Πασκουάλ), αυτό το βράδυ οι “πράσινοι” είχαν και πολλά άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία, τα οποία θα ήταν χρήσιμο να κρατήσουν για το μέλλον. Όπως;
Nαι, ευτυχήσαμε να δούμε τη μέρα που ο Τσάβι Πασκουάλ ξεπέρασε τον εαυτό του και άλλαξε την τακτική που είχε αναπτύξει σε πεντάδες, ζευγαρώματα αλλαγών και -κλισέ- τρόπους εκδήλωσης επιθέσεων. Καλά, όχι στο 100% (εξ ου και ο Μπουρούσης έκανε 3 τα φάουλ του, στα 14'' της τρίτης περιόδου, με τον Καταλανό να βάζει την πεντάδα που ξεκίνησε το ματς -και ήταν θετικότατη αν και ενείχε ρίσκο), αλλά υπήρξε μια σαφέστατη πρόοδος. Έτσι, ο Παναθηναϊκός έπαψε να είναι προβλέψιμος. Αυτή ήταν μια καλή αρχή.
Η συνέχεια αφορούσε την εμμονή των “πρασίνων” στα τρίποντα, άπαξ και τους έκλειναν την ρακέτα -και δεν επέτρεπαν σε εκείνους που αριστεύουν στο “ένας με έναν” να κάνουν δουλειά. Αυτό το απόγευμα ποστάρισαν σαν να μην υπάρχει αύριο, με τον Μπουρούση να αναλαμβάνει αυτή τη δουλειά -παρόντος και του Τζεντίλε, που επίσης... το 'χει το θέμα, στην πεντάδα-, με τον Έλληνα διεθνή να νικά στις 3 από τις τέσσερις πρώτες μονομαχίες.
Στο ματς με την Εφές σου είχα πει πως όσο δεν έχει παιχνίδι μέσα στη ρακέτα ο ΠΑΟ, δεν μπορεί να φθείρει και τους αντιπάλους. Σήμερα έως το 15-18 είχε πάρει τους 16 πόντους από τη ρακέτα και φόρτωνε με φάουλ τους άλλους. Αν ο Μπουρούσης προλάβαινε τον Γιανγκ στην άμυνα, ενδεχομένως να είχε πάρει άριστα. Αλλά και με το Α- θα ζήσει. Όπως φυσικά και η ομάδα του. Όταν αποσύρθηκε ο Μπουρούσης, τον αντικατέστησε ο Γκάμπριελ, πο εναντίον της Εφές απέδειξε πως έχει τη θέληση και τον τρόπο να βοηθήσει. Απλά, έψαχνε το ρόλο του στην ομάδα. Προφανώς, τον βρήκε. Από το 11-8 έως το 15-14 του 10', ήταν ο μόνος σκόρερ της παρέας του. Από τους άλλους σκόραρε μόνο ο Μάντζαρης -γεγονός που δεν ήταν αρνητικό γιατί μόνος του ξεκάθαρα δεν μπορούσε να διαμορφώσει αποτέλεσμα (εννοώ χωρίς τους ηγέτες του, ο Ολυμπιακός γίνεται ευάλωτος). Στο πρώτο δεκάλεπτο που λες, ο ΠΑΟ είχε 0/5 τρίποντα και 7/11 διπ., γεγονός που δικαιολογεί το +1, αν σκεφτείς πως ο Ολυμπιακός είχε κάνει ήδη 7 λάθη.
Δεν σου είπα όμως, για τον Καλάθη, ο οποίος έγινε οργανωτής -εκ πρώτης- και μετά εκτελεστής. Γεγονός που σημαίνει ότι αφοσιώθηκε στο να βρίσκει το δευτερόλεπτο που χρειαζόταν, στις αλλαγές που έκαναν οι “ερυθρόλευκοι” στην άμυνα του πικ εντ ρολ, για να περάσει την μπάλα στον κατάλληλο παίκτη.
Στο ίδιο διάστημα εν τω μεταξύ, ο Σίνγκλετον είχε αφοσιωθεί στον Πρίντεζη, χωρίς να πρέπει να σώσει την κατάσταση στην επίθεση. Άρα, είχε την ενέργεια που χρειαζόταν να κάνει δουλειά και να μην εξοντωθεί. Όταν ανέλαβε ο Γκάμπριελ τον διεθνή Έλληνα φόργουορντ, εκείνος βρήκε το χώρο να κάνει δουλίτσα... και να 'σου το 21-23 (16'). Αλλά οι “πράσινοι” παρέμειναν ψύχραιμοι και... ταγμένοι στο να μην αφήσουν τους αντιπάλους τους να τρέξουν. Ακόμα και όταν είχαν την ευκαιρία δηλαδή, να ξεχυθούν, δεν το έκαναν -εκτός πια και αν ήταν έπειτα από κλέψιμο.
Η συγκέντρωση ήταν τέτοια που τρεις απανωτές φορές, ο Ρίβερς βγήκε μόνος με τον Σπανούλη ή τον Γκριν, τους έπαιξε με πλάτη και σκόραρε. Μετά βρέθηκε πίσω του ο Λοτζέσκι, αλλά ο Αμερικανός είχε πάρει φόρα. Το τρίποντο παρέμεινε ένα θέμα, αλλά εφόσον βρίσκονταν οι λύσεις με άλλες μεθόδους (ο Σίνγκλετον έβαλε τους 9 από τους 11 πρώτους πόντους του ΠΑΟ στην τρίτη πράξη), δεν υπήρξε και πρόβλημα έως το 30' (42-52, του επί μέρους 14-23 στην τρίτη περίοδο). Είχαν εμφανιστεί κάτι... παθογένειες (ο Καλάθης ξέχασε να γυρίσει στην άμυνα, γιατί διαμαρτυρόταν για φάουλ και η ομάδα του δέχθηκε τρίποντο, όπως και ο Τζεντίλε παρασύρθηκε από άστοχο σουτ... και ξέχασε να πιάσει τον Λοτζέσκι που σκόραρε), αλλά το πράγμα ήταν υπό έλεγχο, με τον Παναθηναϊκό να διεκδικεί όλες τις μπάλες που ήταν προς διεκδίκηση και να έχει μεγαλύτερη ευκολία στο σκοράρισμα από τον Ολυμπιακό -που βρήκε κάποιες λύσεις με τον Πρίντεζη, αλλά όχι κάτι μόνιμο.
Τουλάχιστον όχι έως την έξοδο του Ρίβερς (που κόντεψε να σκάσει και ζήτησε αλλαγή) και με τον Μπουρούση να είναι ο στόχος των “ερυθρόλευκων”, όπως μείνων σε 51-55. Βοήθησε λίγο και ο Τζέιμς που έχασε το μυαλό του και αντί να συνεχίσει να “φτιάχνει” τους συμπαίκτες του, έκανε κάτι απονενοημένα, με συνέπεια ο Ολυμπιακός να ανεβάσει ρυθμό και να πλησιάσει εκ νέου. Ο Γκάμπριελ που λες, βγήκε από τα σκριν, σούταρε για τρεις, ευστόχησε και έδωσε έναν νέο αέρα στην ομάδα του, πριν ο Καλάθης ταιριάξει με τον Τζέιμς και επιστρέψουν όλοι στο “αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι”, με σουτ στο τέλος των επιθέσεων.
Οι Πειραιώτες κόντυναν το σχήμα όσο δεν πήγαινε (5αρι Πρίντεζης, 4αρι Παπανικολάου), πίεζαν στα 3/4 του γηπέδου, αλλά οι Ρίβερς και Καλάθης έμπροσθεν και ο Γκάμπριελ στα μετόπισθεν (σου είπα και με την Εφές πως είναι μανίτσα στο να αλλοιώνει σουτ) δεν άφησαν να γίνει κάτι που θα στερούσε από τους “πράσινους” αυτό που άξιζαν. Γιατί ναι, αυτό το απόγευμα έκαναν ό,τι χρειαζόταν για να νικήσουν. Και τα κατάφεραν. Η πρόκριση στον τελικό είναι το ένα κέρδος, αλλά θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι θεωρώ όσα κατακτήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα είναι ακόμα σημαντικότερα.