Για μία ακόμη φορά, αποδείχθηκε η διαφορά μεταξύ της θεωρίας και της πράξης. Του τι θες και του τι δείχνεις πως θες. Γιατί ναι μεν, ο Τζέιμς Γκιστ είχε γράψει στο blog που διατηρεί στο Euroleague Greece πως "είμαστε έτοιμοι για όλα" , αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν αποδείχθηκε στην πράξη, στο πρώτο ημίχρονο της επίσκεψης του Παναθηναϊκού στο Κάουνας. Ή αν προτιμάτε την 5η ήττα σε δέκα ματς, την τρίτη συνεχόμενη και τέταρτη σε πέντε εκτός έδρας ματς, για το ΤΟΡ16.

Οι "πράσινοι" δεν βρήκαν το πλεονέκτημα που έψαχναν, μέσω του pick and roll, γιατί οι Λιθουανοί έστελναν ψηλό στο χειριστή, ενώ "έκλειναν" τη ρακέτα για να μη "βγει" το ένας εναντίον ενός. Η λύση θα μπορούσε να είναι μια πιο γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας ή το τρίποντο. Με 1/5 στην πρώτη περίοδο και 1/7 στη δεύτερη, προφανώς και δεν βρέθηκε άκρη. Ο Νέλσον επιχείρησε να δώσει μια βοήθεια, εκμεταλλευόμενος την απειρία των γκαρντ της Ζάλγκιρις, αλλά οι υπόλοιποι του απαγόρευαν το ντράιβ, ενώ το σουτ που "έδιναν" οι γηπεδούχοι στο "τεσσάρι" του ΠΑΟ δεν έβρισκε στόχο (γιατί δεν... έβρισκαν στόχο οι Γκιστ και Φώτσης). Άρα, το 39-28 του ημιχρόνου, θα το λέγατε και εύλογη συνέπεια. Βλέπετε, όσο έχαναν τα τρίποντα οι παίκτες του Ιβάνοβιτς, αυξανόταν το άγχος και κάποιοι (λέγε με Σλότερ) δίσταζαν. Ο Διαμαντίδης αποσύρθηκε στο 5.23'' (για να δοκιμαστεί η λύση Νέλσον) και επέστρεψε στο 15', διότι ήταν ξεκάθαρο πως η παρέα του χρειαζόταν έναν καλό πασέρ, μια προσωπικότητες. Ήδη όμως, η Ζάλγκιρις είχε βρει ρυθμό και βρήκε και 10 πόντους, μέσω των λαθών του ΠΑΟ.

Όλα αυτά θα άλλαζαν στην τρίτη περίοδο, γιατί άλλαξε γενικά συμπεριφορά ο Παναθηναϊκός. Είχε μεγαλύτερη ενέργεια, η μπάλα άλλαζε χέρια πιο γρήγορα και η άμυνα των Λιθουανών έπαψε να είναι τόσο αποτελεσματική -προσφέροντας περισσότερες επιλογές στους "πράσινους" για σκοράρισμα. Την ίδια ώρα, τα 2/12 τριπ. του πρώτου μισού, έγιναν 6/8 σε ένα δεκάλεπτο κατά τη διάρκεια του οποίου η ελληνική ομάδα σκόραρε 27π. -έναν λιγότερο από όλο το α' ημίχρονο. Αν αποφεύγονταν και τα λάθη, πιθανόν να είχε ξεφύγει (και να μην ήταν στο "Χ" βλ. 55-55). Αλλά δίχως αμφιβολία, αυτό που είχε γίνει στο γ' δεκάλεπτο (όταν λειτούργησε και το pick and roll, με τον Γκιντάρας να επιστρατεύει... τα τσικό, για να πάρουν ανάσες οι βετεράνοι), άφηνε υποσχέσεις. Πολλώ δε αυτά που είχε κάνει ο Παππάς (είχε 16π. με απόλυτα ποσοστά).

Αυτές θα γκρεμίζονταν στην αρχή της τέταρτης περιόδου, οπότε η άμυνα του Παναθηναϊκού δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του ματς. Οι "πράσινοι" άρχισαν να ζουν από τα λάθη των γηπεδούχων και αυτός δεν ήταν ο τρόπος για να πάρουν το "διπλό". Ο Μαυροβούνιος κόουτς επιστράτευσε μια ελληνική πεντάδα, για το φινάλε (Διαμαντίδης, Παππάς, Γιάνκοβιτς, Φώτσης και Μαυροκεφαλίδης), για να παρατηρηθεί για ακόμα μια φορά... στέρεμα ενέργειας. Διαφορετικά, δεν εξηγείται το πώς μετά το άστοχο σουτ του Άντερσον (και ενώ το σκορ ήταν 70-68), ο Ουλάνοβας ήταν εκείνος που πήρε το ριμπάουντ και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Μαυροκεφαλίδης έστειλε τον Τσέρι στις βολές, σε ντράιβ που επιχείρησε ο Αμερικανός (74-68). Δηλαδή, τα ριμπάουντ πήγαιναν σε γκαρντ της Ζάλγκιρις, όπως συνέβη μετά και τις άστοχες βολές του Νέλσον (στα 24.8''). Παρ' όλα αυτά, πάλι ήταν υπαρκτό το ενδεχόμενο της ανατροπής. Αλλά ο Γκιστ αστόχησε σε τρίποντο στα 7'' (το σκορ ήταν 74-70) και όταν η μπάλα κατέληξε στα χέρια του Άντερσον, τα πάντα είχαν χαθεί. Τι είχε στην τελευταία πράξη ο ΠΑΟ; 6/8 διπ., 1/8 τρίποντα (!) και μόλις 1 ασίστ. Χρειάζεται να πω κάτι άλλο;

Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός έχει να κρατήσει μόνο τα όσα έκαναν οι Παππάς και Γιάνκοβιτς, ένα απόγευμα που όλοι οι άλλοι, οι οποίοι είθισται να δίνουν λύσεις, ήταν οι σκιές του εαυτού τους και οι υπόλοιποι πήραν ευκαιρίες, αλλά τις πέταξαν. Και έτσι, συγγνώμη, αλλά "διπλό" δεν παίρνεις. Βασικά, έτσι γενικά δεν νικάς.

Τι κάνεις; Αποκτάς προβλήματα. Οι νίκες στην Τουρκία επί της Γαλατασαράι και στο ΟΑΚΑ, επί της Άλμπα μπορούν να γίνουν οι λύσεις. Αλλά αν κάτι είναι ξεκάθαρο, είναι πως μισές δουλειές, δεν οδηγούν πουθενά.