Όταν παίζει ο αντίπαλος με τέσσερις κοντούς και εσύ συνεχίζεις με δυο ψηλούς στην πεντάδα, προφανώς και τους έχεις για να τους κάνεις κάτι. Αλλιώς, προσαρμόζεσαι σε αυτό που έχεις απέναντι. Τι; Λάθος; Πάλι καλά να λέει ο Παναθηναϊκός που η Νταρουσάφακα δεν είχε μυαλό και ενώ θα μπορούσε να καλύψει τη διαφορά του πρώτου ματς (-6), δεν εκδήλωσε καν την τελευταία επίθεση. Ναι. Σωστά θυμάσαι πως το ματς με την Νταρουσάφακα τελείωσε 77-72. Καλό; Ε, από αυτήν την ομάδα έχασε το "τριφύλλι" το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ.

Προφανώς και δεν έχασες κάτι. Εννοώ δεν έγινε κάτι που δεν περίμενες ή δεν είχες ξαναδεί. Μόνο που αυτή τη φορά όπως έπαιζαν οι "πράσινοι", έπαιζαν και οι άλλοι. Ο Παναθηναϊκός στην αρχή άφησε κατά μέρους τα τρίποντα και ταλαιπωρήθηκε. Τα ξεκίνησε και έκανε τη ζωή του πιο απλή. Από την εκπνοή της πρώτης περιόδου και αυτό του Τζέιμς έως το 26-33 (16.20'')... πάλι του Τζέιμς αν εξαιρέσεις ένα ντράιβ του Παππά, όλα τα άλλα ήταν σουτ από τα 6.75. Μετά ο Τζέιμς το τερμάτισε (τραβούσε ευκαιρίες από τα μαλλιά) και ο Ουαναμέικερ βρήκε ευκαιρία να κάνει δουλίτσα -μαζί με τους Μπερτάνς και Άντερσον. Βέβαια, για τα 3/10 τριπ. και 2/7 διπ. που είχαν οι “πράσινοι” στη β' περίοδο, το 35-33 του ημιχρόνου ήταν λουκούμι.

Για να σου πω την αλήθεια, ο Παππάς ήταν ο τύπος που άλλαξε το παιχνίδι, με τον τρόπο που επιτέθηκε προς το καλάθι της Ντογκούς, στο ένας με έναν. Ανάγκασε τους γηπεδούχους να δώσουν βοήθειες, για να τον σταματήσουν και έμειναν φίλοι του διεθνούς γκαρντ ελεύθεροι.

Η επιστροφή της Νταρουσάφακα (9-0 στο φινάλε της δεύτερης περιόδου) ήταν καθαρή περίπτωση... έργου του Παναθηναϊκού, με τις περιστροφές να είναι κακές και τους ψηλούς των “πρασίνων” να μην μπορούν να αναχαιτίσουν τους κοντούς των γηπεδούχων.

Ο Μπλατ χαμήλωσε το σχήμα του στο φινάλε του πρώτου μισού (με τον Κλάιμπερν στο “4”) και αυτό δημιούργησε ουκ ολίγα προβλήματα στην άμυνα του Παναθηναϊκού στο pick n roll. Γιατί ναι μεν οι Σίνγκλετον και Γκάμπριελ είναι εξαιρετικοί σε κάποια πράγματα, στο να προστατεύουν όμως, τη στεφάνη δεν παίρνουν ακριβώς άλφα με τόνο. Ο Ουαναμέικερ ήταν εκείνος που εξέθεσε την αδυναμία τους, όπως διαμορφωνόταν το 35-33 του ημιχρόνου.

Ο Καλάθης τουλάχιστον οργάνωνε, ώσπου τον “έπιασε” ο Κλάιμπερν και τα πάντα χάθηκαν, με την άμυνα στο pick n roll να συνεχίζει να είναι πρόβλημα σε όλο το επί μέρους 22-3 (έως το 48-36, του 24.23''). Ένα άλλο πρόβλημα που δημιούργησε ο Μπλατ ήταν η top side defense, ο γκαρντ που είχε την υποχρέωση να βάζει το σώμα του στην άμυνα, ώστε να μην αφήνει τον σουτέρ της αντιπάλου (εν προκειμένω τον Ρίβερς) να βγει από το σκριν και να σκοράρει.

Να σου πω εδώ ότι ο Τζέιμς, άπαξ και κάθισε στον πάγκο (για τα τραβηγμένα σουτ), δεν ξανασηκώθηκε πριν την τελευταία περίοδο. Αλλά πριν φτάσουμε εκεί, να σε ενημερώσω ότι στο +12 ο Μπλατ είπε να χρησιμοποιήσει τον πάγκο του. Ο Παναθηναϊκός βρήκε την ευκαιρία να επιστρέψει.

Κυρίως έκανε επιθέσεις από τη ρακέτα και να σου οι βολές, στο 13-0 έως το 48-49 (28.50''). Ο Ουαναμέικερ δεν πρόλαβε να ξεκουραστεί, ο Μπλατ χαμήλωσε πάλι, το σχήμα, αλλά χάθηκε η αποτελεσματικότητα στην άμυνα των αλλαγών. Κάτι που πιστώνεται στον Παναθηναϊκό, με τους παίκτες του να κάνουν μπούκες και να πηγαίνουν στο επιθετικό ριμπάουντ. Ο Πασκουάλ διέταξε και ματς απ ζώνη, στην αρχή της τελευταίας πράξης, όταν επανεμφανίστηκε και ο Τζέιμς. Είχε αποτέλεσμα (55-61, 32.04''), όταν ο Σίνγκλετον σκόραρε το δεύτερο από τα τρία τρίποντα που μέτρησε στο πρώτο τετράλεπτο της τελευταίας πράξης.

Έως το 65-67 του Τζέιμς, ο ΠΑΟ είχε 4/6 από τα 6.75 και για να σου πω την αλήθεια, αυτό που ακολούθησε ήταν διαγωνισμός σκοραρίσματος, με το ταλέντο των παικτών που ήταν στο παρκέ να λάμπει, όπως συμβαίνει στα ανοιχτά γήπεδα. Έγινε βέβαια, και κάτι άλλο. Ο Μπλατ είχε επιλέξει να μην έχει σέντερ. Χρησιμοποίησε τον Μοερμάν στο "5" και ήταν πάνω στον Μπουρούση. Μόνο που ο Γάλλος είχε 4 φάουλ ΚΑΙ ΑΝΤΙ Ο ΤΖΕΪΜΣ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ ΣΤΟΝ "ΜΠΟΥΡΟΥ", επιχειρούσε τρίποντα από όπου να 'ναι.

Όταν έφτασε η εντολή στον εγκέφαλο, ήταν αργά: ο “Μπούρου” είχε κάνει 7 τα λάθη του και αποχώρησε στο 1.15 για το τέλος. Κάπου εκεί ο Πασκουάλ αποφάσισε να χαμηλώσει και εκείνος το σχήμα. Ακολούθησαν οι τάπες του Άντερσον στον Τζέιμς και τον Ρίβερς και η ήττα που ήταν τζάμπα αν με ρωτάς και θα μπορούσε να 'χει αποφευχθεί, αν ο Καταλανός είχε αντιδράσει νωρίτερα στα τέσσερα γκαρντ που παρέταξε η Ντογκούς. Aν δηλαδή, δεν συνέχιζε με δυο ψηλούς (Σίνγκλετον, Μπουρούσης). Γιατί όταν έχεις δυο ψηλούς, απέναντι σε κοντό σχήμα, τους δίνεις την μπάλα. Δεν τρελαίνεσαι στην ντρίμπλα και μετά αρχίζεις τα τρελά τρίποντα.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Δηλαδή; Να ήταν συγκεντρωμένοι οι γηπεδούχοι στο να καλύψουν τη διαφορά. Δεν ήταν και για αυτό δεν “έτρεξαν” την τελευταία επίθεση.