How about that? Γιατί μη μου πείτε πως όταν τελείωσε η regular season περιμένατε πως στο τέλος της δεύτερης αγωνιστικής θα βρίσκονται οι Μπαρτσελόνα και Παναθηναϊκός στην κορυφή της βαθμολογίας; ΟΚ. Το ΤΟΡ16 είναι μαραθώνιος. Αλλά πάντα χρήσιμος είναι ο τρόπος που ξεκινά ο όποιος αθλητής την κάθε κούρσα.

Όσο να πεις, κερδίζει αυτοπεποίθηση από ένα καλό ξεκίνημα. Άλλο είναι να βλέπεις επτά μπροστά σου και άλλο να μην έχεις κάποιον να σου κλείνει το δρόμο.

Πώς έκανε ό,τι έκανε ο ΠΑΟ στη Βιτόρια; Πώς δηλαδή, έφυγε ως νικητής από την Buesa Arena, για πρώτη φορά από τις 6 Νοεμβρίου του 2002 (75-76);

Κατ' αρχάς έπαιξε την άμυνα-σήμα κατατεθέν των ομάδων του Πεδουλάκη (δηλαδή, και άλλες φανέλες να φορούσαν αυτά τα παιδιά, θα καταλαβαίνατε ποιος είναι ο προπονητής τους) και κάπως έτσι έτρεξε το επί μέρους 14-4 που τον "έβγαλε" στο 56-62 της τέταρτης πράξης. Και αν ο Σκαριόλο έριξε -τότε- πάνω στον Διαμαντίδη ψηλό παίκτη, να του κόψει το οπτικό πεδίο, αυτό το βράδυ ο αρχηγός του Παναθηναϊκού είχε κάποιον να εμπιστευτεί. Δεν ήταν ο Ούκιτς (που το ποστάρισμα δεν ήταν το... thing του). Ήταν ο Ραμέλ Κάρι.

Η πίστη σώζει (τελικά)

Ο Κάρι δεν έπαιζε και πολύ, μια εποχή. Αλλά ποιος τα θυμάται τώρα αυτά; Σημασία έχει το "τώρα" και πλέον ο 33χρονος γκαρντ έχει βρει τα λεπτά του. Ο ίδιος δεν έχασε ποτέ την πίστη του (πιο θρήσκος... πεθαίνεις) και βρήκε το χώρο, πριν βρει τον τρόπο να φανεί -και πάλι- χρήσιμος.

Στη Βασκονία, είδε τους φίλους του να μπλοκάρουν στην άμυνα ζώνης των γηπεδούχων και πήρε πρωτοβουλίες. Του τύπου των πρωτοβουλιών που γυρίζουν τα ματς. Πέραν του ότι σκόραρε το δεύτερο τρίποντο των "πρασίνων" (σε 12 προσπάθειες) καθ' οδόν για το 49-46 (σημειώστε πως το 49-43 ήταν η μεγαλύτερη διαφορά της Λαμποράλ), έκανε τις μπούκες του και σκόραρε 10 πόντους, σε ένα πεντάλεπτο, από το δεύτερο μισό της τρίτης περιόδου έως την εκκίνηση της τελευταίας πράξης.

Δίχως αυτόν, δύσκολα η εξέλιξη θα ήταν αυτή που ήταν, πολλώ δε από τη στιγμή που η κινητήριος δύναμη της "πράσινης" επίθεσης (λέγε με Στεφάν Λασμέ, με τον Διαμαντίδη να του βάζει το βούτυρο στο ψωμί, στη νέα version του παλαιού ντουέτου Διαμαντίδης-Μπατίστ) έβαλε τα χεράκια του και έβγαλε τα ματάκια του, κάνοντας τέσσερα τα φάουλ του στην έναρξη της τέταρτης περιόδου.

Εκεί λοιπόν, που οι Ισπανοί πίστεψαν πως έχουν το πλεονέκτημα, με τον Πλάις να μην έχει αντίπαλο στα... μέτρα του, διαπίστωσαν πως τελικά τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Γιατί δεν μπορούσαν να τον βρουν. Και άρα δεν μπορούσαν να τον αξιοποιήσουν -να σημειωθεί εδώ πως πάντα χρήσιμη ήταν η απουσία του Χάμιλτον, λόγω πτέρνας.

Άπαξ και έβαλε ο Παναθηναϊκός τη Λαμποράλ στο ρυθμό του, τα πάντα είχαν τελειώσει. Αλήθεια. Γιατί για κάποιο διεστραμμένο λόγο οι γηπεδούχοι δεν διεκδίκησαν τίποτα στο τελευταίο δίλεπτο. Και όταν λέμε τίποτα, εννοούμε τίποτα...

Αν έφταιγε ο Σκαριόλο; Συγγνώμη, αλλά για πράγματα που ανήκουν στην κατηγορία "κοινή λογική" δεν φταίνε οι προπονητές. Φταίνε οι παίκτες. Αν έκανε κάτι εξαιρετικά... ενδιαφέρον για την εξέλιξη του αγώνα ο Ιταλός ήταν να εμπιστευτεί τον Χοτζ στην τέταρτη περίοδο, για πρώτη φορά αυτό το βράδυ και να κρατήσει τους Χάνγκα και Ερτέλ στον πάγκο. Τους τύπους δηλαδή, που έσερναν το καράβι στο τρίτο δεκάλεπτο. Αυτό θα το λέγατε και μαγικό. Φυσικά και ο Χοτζ έγινε... ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού (κάτι που ίσχυσε τούμπαλιν για τον Παππά -επίσης "κρύος" για το φινάλε) και φυσικά όταν επέστρεψαν τα άλλα παιδιά, είχαν χάσει το ρυθμό τους.

Συνοψίζοντας, για να νικήσεις πρέπει να παίξεις άμυνα, αλλά πρέπει να βάλεις και πόντους. Μολονότι οι "πράσινοι" είχαν 1/7 τρίποντα στο πρώτο μισό, είχαν βρει τρόπο να φτάσουν τους 34 πόντους (και μπορούν να πουν πολλά "ευχαριστώ" στον Διαμαντίδη). Όταν έβαλαν και τα τρίποντα και δεδομένων όσων συνέβαιναν στα μετόπισθεν, δεν υπήρχε κάτι να τους σταματήσει. Ο Παναθηναϊκός έφτασε στο 2-0 και συνεχίζει...