Η Αρμάνι Μιλάνο είναι ομάδα που... ισοβίτης δύσκολα θα έχανε δυο ώρες από τη ζωή του για να τη δει. Και μην αρχίσεις τα "έκανε δώρο τον Τζεντίλε στον Παναθηναϊκό", γιατί πολύ πριν φτάσει εκεί, είχε δώσει στον Τζεντίλε το δικαίωμα να επιλέξει κόουτς. Και εκείνος διάλεξε τον Ρέπεσα, ο οποίος ξεκάθαρα έχει μείνει σε άλλες εποχές. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Στα του Παναθηναϊκού, ο Καλάθης κατάφερε για άλλη μια φορά να εμπλέξει όλους τους συμπαίκτες του στο ματς και να τους βάλει όλους στο ρυθμό. Ήταν αυτός που ανέλαβε την αρχή είχε τους 12π. του 21-16 της πρώτης περιόδου, με 5/6 σουτ -η υπόλοιπη ομάδα είχε 1/11 σουτ), ο Τζέιμς τη συνέχεια (στα πρώτα 9' συμμετοχής, είχε 9 πόντους, με 3/5 διπ., 1/2 τριπ., 3 ριμπ., 2 ασίστ και 0 λάθη), ο Φελντέιν απέδειξε πως όταν θες, μπορείς να μάθεις νέα πράγματα, να γίνεις πιο χρήσιμος. Εν πάση περιπτώσει αν εξαιρέσεις το πρώτο δεκάλεπτο της μηδενικής συνοχής, οι "πράσινοι" ήταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι.

Μην περιμένεις αγιογραφία, αφού και το τρίποντο το πίεσαν (πάλι), ενώ είχαν και κάποιες στιγμές... ανάλαφρες που εναντίον άλλης ομάδας ενδεχομένως να στοίχιζαν. Αλλά είπαμε: η Αρμάνι απλά δεν μπορεί και φοβάμαι πως η φετινή χρονιά θα "χαθεί".

Στον άλλο πάγκο, ο Πασκουάλ δεν μπορεί παρά να αισθάνεται μια άνεση, μια ευφορία βλέποντας τους γκαρντ του να δίνουν λύσεις. Γιατί μέχρι πρότινος, είχαν ένα πρόβλημα για κάθε λύση και όχι το αντίθετο.

Τώρα, ο Καλάθης είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, ο Τζέιμς έχει βρει τα πατήματα του (το χώρο του και το ρόλο του στην ομάδα -είναι ο go to guy τη στιγμή που η παρέα του δεν χάνει πια, κάτι όταν ο διεθνής γκαρντ είναι στον πάγκο) και ο Φελντέιν δείχνει μια διαρκή πρόοδο, προσθέτοντας νέα πράγματα στο παιχνίδι του. Ως "άσος" που είναι και η θέση στην οποία τον χρειάζεται η ομάδα του. Έχει "σκοτώσει" με επιτυχία το ένστικτο του σκόρερ που τον οδηγούσε έως τώρα και έχει γίνει πιο ολοκληρωμένος παίκτης.

Δεν πρέπει, εν τω μεταξύ, να ξεχνάς ότι σύντομα θα προστεθεί και ο Τζεντίλε, ο οποίος θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως "δυάρι", ως "τριάρι" και ως πάουερ φόργουορντ. Γεγονός που το λες πολυτέλεια -θεωρητικά, μέχρι να γίνει πρακτικά.

Με όσα παίρνει ο Καταλανός από όλους τους παίκτες του, γιατί όποιος πατά παρκέ, δίνει κάτι στην ομάδα -διαφορετικά δεν ξαναπατάει-, είναι αρκετό να κάνει τα βασικά για να είναι επιτυχημένος. Εννοώ, δεν έχει διασπάσει το άτομο, σε επίπεδο προπονητικής, έχει καταφέρει όμως, με απλά πράγματα να βρει ισορροπίες και να τους κρατά όλους ευτυχισμένους. Ή τουλάχιστον, όλους όσοι τον ενδιαφέρουν για να γίνει η δουλειά.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο είναι πως ενόσω οι άμεσοι ανταγωνιστές κάνουν τις "γκέλες" τους, ο Παναθηναϊκός δείχνει να σταθεροποιείται. Βλέπεις, αυτή ήταν η δεύτερη διαδοχική καλή -πειστική- εμφάνιση.

Η πρώτη περίοδος αφορούσε τρεις σκόρερ (Καλάθης 12, Φελντέιν 2 Σίνγκλετον 2), καλή άμυνα και άρα κακή επίθεση. Για να καταλάβεις, προκειμένου να βρει λύση ο Πασκουάλ έβαλε τον Παππά, στο 11'. Τότε αποφάσισε και να τραβήξει στον πάγκο τον Καλάθη και να βάλει τον Τζέιμς. Υπήρξε ένα "ωχ", μόνο που αυτήν τη φορά δεν προέκυψε θέμα. Τουναντίον.

Ο Τζέιμς κράτησε καλά τον Παναθηναϊκό, ώστε να μη χάσει σε ρυθμό, άμυνα (σε οτιδήποτε), όσο ξεκουραζόταν ο Καλάθης. Μετά, τους έβαλε και μαζί και το πάρτι ξεκίνησε. Αν το θες και σε αριθμούς, ήταν το επί μέρους 24-8 του β' δεκαλέπτου ή το 40-29 του ημιχρόνου. Μετά, το συνέχισαν από εκεί, με την Αρμάνι να αδυνατεί να προκαλέσει την όποια αντίδραση. Αρκεί να σου πω ότι το 29-30 έγινε 29-46 και μετά... το χάος με τη συμμετοχή όλων -και τους Μπουρούση και Φώτση να δείχνουν πόσο μεγάλο πράγμα είναι το κίνητρο, όταν θες να αποδείξεις ή έστω να δείξεις κάτι.

Αν με ρωτάς ποιο ήταν το πιο πολύτιμο στοιχείο, θα σου πω η αυτοπεποίθηση που κέρδισε ο Μάικ Τζέιμς, στο καλύτερο φετινό του παιχνίδι. Ήταν επιθετικός, ήταν εντυπωσιακός, ήταν και αποτελεσματικός. Επίσης σημαντικό ήταν το γεγονός ότι ο κόουτς μοίρασε το χρόνο, γεγονός σημαντικό σε διπλή αγωνιστική.

Ξέρεις όμως, ποιος ήταν ο πιο χαρούμενος απόψε, έτσι; Ε, ναι, ο Τζεντίλε!