Μετά το " Η φάση είναι Παναθηναϊκός ", στο ματς με την Καρσίγιακα, γίναμε μάρτυρες μιας κατάστασης που θα μπορούσε να περιγραφεί και ως "η φάση είναι... κατολίσθηση". Εξ όσων είχε παρουσιάσει στο ΟΑΚΑ, εναντίον της τουρκικής ομάδας, είδαμε μόνο το 1/10 στο Palau Blaugrana. Και ήταν ως μη γενόμενο. Δεν έφτανε ούτε για "ζήτω". Και σίγουρα δεν πρέπει να επαναληφθεί.

Να πούμε ότι είμαστε ακόμα στην αρχή της σεζόν και όλα είναι... υπό κατασκευή; Να πούμε πως υπήρχαν τραυματισμοί, απουσίες και μια κόπωση, προϊόν της δύσκολης εκκίνησης; Άντε να το πούμε και αυτό. Όταν κάνεις πέντε λάθη στην πρώτη περίοδο, διάστημα στο οποίο ο μόνος έμπειρος σέντερ που έχεις πρόχειρο έχει δυο φάουλ από το 4ο λεπτό (εδώ θα ήθελα να επισημάνω πως είναι πάντα χρήσιμο να μάθει να αποφεύγει τα χαζά φάουλ) και ο μόνος που υπήρχε στο "3" αφενός τρώει δυο τρίποντα, αφετέρου βλέπει δυο λαμπάκια να ανάβουν στο φωτεινό πίνακα επίσης πριν ολοκληρωθεί η πρώτη περίοδος, προφανώς και κάτι δεν έχει γίνει σωστά. Το 1/7 τρίποντα σίγουρα δεν βοήθησαν την κατάσταση. Γιατί το περιφερειακό σουτ, θα μπορούσε να είναι μια λύση. Όχι να κάνει την ειδοποιό διαφορά. Να βοηθήσει την κατάσταση. Αλλά δεν υπήρχε ούτε αυτό στο παιχνίδι των "πρασίνων". Υπήρχε σε εκείνο της Μπαρτσελόνα. Όταν τώρα, ο Καλάθης δίνει την πρώτη ασίστ στο 13.14'' και ο Διαμαντίδης στο 19.34'', όταν τελειώνεις το πρώτο μισό με 11 λάθη και 39.2% στα σουτ (ενώ η Μπάρσα μετρά 53.3%), είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει μια υπολανθάσουσα κατάσταση.

Τι έχει να θυμάται ο Παναθηναϊκός από την επίσκεψη του στη Βαρκελώνη; Toν τρόπο που εξέλιξε το -18 σε -7, στην τρίτη περίοδο. Δεν δημιούργησε νέους κανόνες στο σπορ. Έκανε τα βασικά. Είχε ενέργεια , αυτοσυγκέντρωση, αμυντική προσήλωση, συνεργασίες στην άλλη άκρη και εύλογα είδε προκοπή. Μετά, ο Ραντούλιτσα χρεώθηκε το τρίτο φάουλ, ο Τόμιτς τιμώρησε τα νιάτα του Παπαγιάννη σε σερί φάσεις και τα πάντα χάθηκαν. Αλλά αν η αρχή ήταν διαφορετική, αν δεν πελάγωναν στη στραβή και ανάποδη αρχή, ενδεχομένως να μπορούσαν να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο. Δύσκολα θα έφταναν στο σημείο να διεκδικήσουν τη νίκη. Σίγουρα θα γλίτωναν από το αρνητικό ρεκόρ στην επίθεση, στην ιστορία τους στη Euroleague (οι 52 πόντοι ήταν η τρίτη χειρότερη επίδοση).

O Jose Ignacio Huguet, δημοσιογράφος της Mundo Deportivo "τιτίβισε" κάπου στην δεύτερη περίοδο πως "ο Διαμαντίδης δεν σκέφτεται να αποσυρθεί. Έχει ήδη αποσυρθεί".

Αν είχε δίκιο; Κατά μία έννοια, ναι μπορείτε να πείτε ότι είχε δίκιο. Σε δεύτερη ανάγνωση, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει πως τα βράδια που οι αντίπαλες άμυνες θα φέρονται στον αρχηγό της ομάδας, με τον τρόπο που του φέρονταν πάντα, αν οι συμπαίκτες του δεν είναι σε θέση να βοηθήσουν, τότε θα εκθέτουν εκθέτουν τον "Μήτσο", όπως φυσικά θα εκθέτουν τις ικανότητες του συνόλου. Θα μου πείτε πως δεν είναι κάθε μέρα... του Άη Γιαννιού. Ότι αυτή ήταν η 12η φορά σε 255 παιχνίδια στη Euroleague, που ο Διαμαντίδης δεν σκόραρε πόντο. Μα το θέμα δεν είναι μόνο οι πόντοι. Για μια από τις ελάχιστες φορές στην καριέρα του, το ranking του ήταν αρνητικό (-2), πράγμα που σημαίνει ότι δεν κατάφερε να προσφέρει ούτε τα ελάχιστα. Δεν τακτοποίησε όλα τα άλλα που μπορεί να τακτοποιήσει, γιατί δεν τον άφησαν (οι μεν) και δεν τον βοήθησαν (οι δε). Έτσι, δεν έκανε κάτι καλύτερο στα 24.21'' που ήταν στο παρκέ από 2 ασίστ, 1 κλεψ., 3 λάθη και 1 ριμπ.

Το επί μέρους 22-9 της τελευταίας πράξης ίσως και να ήταν το τέλος που άξιζε αυτό το βράδυ. Ένα βράδυ που οι παίκτες του Παναθηναϊκού αδίκησαν τους εαυτούς τους. Ο "Σάλε" είπε πως περιμένει από τους παίκτες του να αντιδράσουν, να ξυπνήσουν. Θα πρόσθετα ότι περιμένει να δει τους παίκτες του να κάνουν στο εξής ό,τι έκαναν στα ματς που έχουν "πάρει". Δηλαδή, να μπαίνουν με ενέργεια στα ματς, να μην δίνουν χώρο στον αντίπαλο τους να πάρει αέρα και να κερδίσει αυτοπεποίθηση, να ορίζουν ως αρχή -και τέλος- του παιχνιδιού τους, την άμυνα και να μην "κρασάρουν" όταν αυτά που έχουν σχεδιάσει, δεν "βγαίνουν" (όταν ακόμα και τα lay up είναι άστοχα), αλλά να πηγαίνουν στο επόμενο πλάνο. Με ψυχραιμία. Όχι με τρικυμία εν κρανίω. Παίκτες με μυαλό έχουν (φευ), οφείλουν να έχουν και ανταγωνιστικό πνεύμα. Κάθε φορά, πρέπει να παίζουν σαν να είναι η πρώτη φορά. Για να λέει ο προπονητής τους πως "πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι κάναμε τον προηγούμενο μήνα", προφανώς και αντιλαμβάνεται πως κάποιοι έχουν μείνει σε αυτά. Μόνο που αν μείνουν εκεί, δεν πάνε πουθενά και η Βαρκελώνη δεν θα είναι η μόνη πόλη από την οποία θα φύγουν με σκυμμένο το κεφάλι.