Μαχητική ψυχή

Αν οι διαιτητές δεν... έβλεπαν την καλούμπα (του χαρταετού που πέταξαν) στο 1.23'' για το τέλος, ενδεχομένως η έκβαση να ήταν διαφορετική και ο Παναθηναϊκός να επιτύγχανε την ολική επαναφορά. 'Η αυτό ή "έβγαλαν" γλαύκωμα. Διαλέξτε και πάρτε.

Ατυχώς όμως, ήταν απασχολημένοι με άλλα πράγματα (;) και έκριναν πως το καθαρό γκολ φάουλ του Διαμαντίδη, ήταν τελικά... ένα ταπεινό φάουλ, στο πρώτο βήμα (ασχέτως από το αν έγινε στο δεύτερο... αλλά ποιος μετράει), για να δεχθούν οι "πράσινοι" στην εξέλιξη της φάσης το τρίποντο του Κλέιζα, να δουν στον πίνακα το 71-67 και να μείνουν με τη χαρά της προσπάθειας.

Ποιας προσπάθειας; Να ρεφάρουν για όσα δεν έκαναν στην πρώτη περίοδο, όταν δέχθηκαν 23 πόντους, έχοντας παρασυρθεί πλήρως από το ρυθμό της Φενέρμπαχτσε που χρησιμοποίησε στο έπακρο αυτό που μπορεί να δώσει ο ΜακΚάλεμπ -μαζί και όσα μπορούσε να κάνει ο Μπογκντάνοβιτς πάνω στον Διαμαντίδη- για να πάρει διαφορά 12 πόντων, να "πάρει" και ψυχολογία. Την ίδια ώρα, ο ΠΑΟ έκανε τις χειρότερες δυνατές επιλογές, καταπατώντας τη βασική αρχή της υπομονής και της αναζήτησης της καλύτερης δυνατής λύσης, υπέπεσε σε πέντε λάθη και δεν κυνήγησε κάθε μπάλα.

Όλα αυτά βέβαια, ήταν και απόρροια του γεγονότος ότι η Φενέρ είχε την ανάγκη της νίκης, ενώ ο Παναθηναϊκός θα χρησιμοποιούσε αυτό το "διπλό", για να γίνει φαβορί για τις πρώτες θέσεις του ομίλου.

Αυτό που άλλαξε στη δεύτερη περίοδο, ήταν η επιλογή των "πρασίνων" να ποστάρουν (που θα τη λέγατε και επιβλητική, όταν έχεις απέναντι σου επιθετική άμυνα), με τον Μπατίστ να δίνει λύσεις και τον Κάρι να είναι ο μόνος που δεν φοβόταν να σουτάρει (μετά τα 4/16 σουτ της α' περιόδου, υπήρχε μια κάποια διστακτικότητα).

Όταν ο Μπογκντάνοβιτς το πήρε το θέμα πάνω του (σκόραρε βάζοντας... πλάτη στους ομοϋψείς του και περνώντας πάνω από τους ψηλούς), ο "Άρτζι" εμπιστεύτηκε τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη και αυτός -πάλι- δεν τον πρόδωσε. Τι έκανε; Σκόραρε εννέα διαδοχικούς πόντους, τους οποίους έκανε 11 στο τέλος της τρίτης περιόδου, με τη διαφορά να "πέφτει" στους 5 πόντους και τη Φενέρμπαχτσε να πνίγεται στο άγχος της.

Σαφέστατα και ο Παναθηναϊκός ξέρει να χειρίζεται αυτές τις καταστάσεις και σαφέστατα τις χειρίστηκε, κατοχή με κατοχή, πριν αρχίσουν να μπαίνουν τα τρίποντα, τα οποία στο 30' ήταν 4/24 και όταν το σκορ έγινε 67-67 είχαν γίνει 9/33, με τον Μπράμο να προσφέρει δυο σερί και τον Φώτση να συμπληρώνει ένα.

Στην άλλη άκρη του γηπέδου, οι ΜακΚάλεμπ, Μπιέλιτσα και Ονάν φρόντισαν, ώστε να παρέα τους να μείνει σε επαφή, με τους Τούρκους να κρίνουν πως είχε έλθει η ώρα να χρησιμοποίησαν τα φάουλ που είχαν να δώσουν, πριν ο Φώτσης σηκωθεί για ένα αψυχολόγητο σουτ από τα 8 μέτρα και οι διαιτητές... πετάξουν τον χαρταετό που λέγαμε.

Το φινάλε άνηκε στον Κλέιζα, ο οποίος αυτό το βράδυ δικαιολόγησε το -παχυλό- μεροκάματο του και γιατί μπορούσε, αλλά και επειδή του το επέτρεψαν. Στο τέλος της ημέρας, ο Παναθηναϊκός είχε μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα, αλλά και δυο λόγους να νιώθει καλά: το -5 που μπορεί να τακτοποιηθεί στο ΟΑΚΑ και τα όσα έκανε στο β' ημίχρονο και δη στην τέταρτη περίοδο.