Με ένα ημίχρονο δεν κέρδισε κανείς

Ο Μάρτης βρίσκεται στην 9η ημέρα του, αλλά αν με ρωτήσεις ποιο είναι το μπάσκετ που θέλει να παίζει ο Παναθηναϊκός, θα ομολογήσω με πάσα ειλικρίνεια πως... δεν έχω ιδέα. Δηλαδή, θα ήθελα να σου πω ότι ζητούμενο είναι να αγωνίζεται όπως στο πρώτο ημίχρονο. Προφανώς όμως, με μεγαλύτερη διάρκεια και σίγουρα όχι να καταρρέει στην τελευταία περίοδο. Η κοινή συνισταμένη με τις προηγούμενες εκτός έδρας ήττες, είναι πως όταν η Ζάλγκιρις του έκανε τη ζωή μαύρη στην επίθεση (στην γ' πράξη), ο ΠΑΟ έχασε μυαλό, ψυχραιμία, ενέργεια και ό,τι άλλο είχε ως κυρίαρχο (θετικό) στοιχείο έως εκείνη την ώρα. Μετά, ήταν θέμα χρόνου να τα βάλουν οι γηπεδούχοι. Ε, τα έβαλαν. Να το δούμε όμως, λίγο από την αρχή;

Αυτό που χωρίς τον Τζεντίλε ο Παναθηναϊκός φάνηκε να είναι πιο “γεμάτη” ομάδα, θα το είπες και πρόβλημα. Αν με ρωτάς, θα σου πω ότι οι “πράσινοι” τη γλίτωσαν πολύ φθηνά με αυτό το “πείραμα” που ξεκάθαρα δεν πέτυχε. Αφενός όσοι περισσότεροι υπάρχουν σε ένα ρόστερ, τόσο πιο δύσκολο είναι να βρεις αρχή, μέση και τέλος (μαζί φυσικά με ξεκάθαρα διακριτούς ρόλους, αλλά και τι μπάσκετ θες να παίξεις, μαζί και το πώς θα το παίξεις). Αφετέρου, ενόσω ο Πασκουάλ έδινε ευκαιρίες στον Ιταλό, είχε παρκάρει παίκτες, ενώ είχε και ένα άγχος επί του χρόνου συμμετοχής όλων -με τις γνωστές συνέπειες στην απόδοση του συνόλου, από πεντάδα σε πεντάδα. Αυτό θα μπορούσε να είχε οδηγήσει τους παροπλισμένους σε παραίτηση.

Δηλαδή, η ομάδα θα μπορούσε να 'χει “χάσει” παίκτες. Αυτό δεν έγινε και η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν αυτή του Νίκολς, στην πρώτη περίοδο στο Κάουνας. Ο Αμερικανός είχε το καλύτερο ranking σε αυτό το διάστημα και κάποιοι ενδεχομένως να εξέλαβαν αυτό το γεγονός ως απάντηση στη μεταχείριση της οποίας είχε τύχει τον περασμένο μήνα από τον προπονητή του. Με εξαίρεση το πολύ ένα δίλεπτο, σε όλο το πρώτο ημίχρονο το “τριφύλλι” διαχειρίστηκε υποδειγματικά αυτό που είχε μπροστά του. Η πρώτη πεντάδα (Καλάθης, Παππάς, Νίκολς, Γκάμπριελ, Σίνγκλετον) ίσως και να αιφνιδίασε ελαφρώς, αλλά πολύ σύντομα αποδείχθηκε πως οι παίκτες δεν επελέγησαν τυχαία. Ας πούμε, το ύψος του Ουλάνοβας ήταν ο λόγος που ο Νίκολς βρέθηκε εκεί που βρέθηκε.

Ενδεχομένως να έκανε ένα από τα πιο μυαλωμένα, ψύχραιμα και ισορροπημένα πρώτα ημίχρονα της σεζόν, με ενέργεια και διάθεση που φάνηκε και από την κυριαρχία στα ριμπάουντ. Από αυτά που δεν χάθηκε κάποιος στις αλλαγές στην άμυνα, από όπου ξεκινούσαν όλα: έτσι “εγκλωβίστηκαν” τα γκαρντ της Ζάλγκιρις. Ειδικά τον Λεκαβίτσιους τον “έκρυψε” τόσο που και δεν μπορούσε να “τρυπήσει” την άμυνα και δεν έβρισκε τις πάσες σε ελεύθερο παίκτη. Γιατί δεν υπήρχε ελεύθερος παίκτης. Ο Γιανκούνας ήταν η μόνη απειλή, αρχικά, γιατί ο Γκάμπριελ δεν “κολλούσε” πάνω του και μια εκ των συνεπειών ήταν πως ο Αμερικανός χρεώθηκε γρήγορα δυο φάουλ. Ο “Σάρας” έβαλε τον Μότουμ για να δημιουργήσει έναν προβληματισμό που και πάλι λύθηκε. Όπως λύθηκε η τοποθέτηση του Γιανκούνας στο “5”.

Στο 7-13 του 7', ο Βέστερμαν είχε τους τέσσερις πόντους και μετά... τον έπιασε ο Ρίβερς για να λυθεί και αυτό το πρόβλημα. Ο Σίνγκλετον ήταν εξαιρετικός μπροστά και πίσω, ομοίως και ο Φελντέιν, αλλά και ο Παππάς και για να μην μακρηγορώ δεν υπήρχε παραφωνία. Ούτε όταν άρχισαν οι αλλαγές ή όταν βρέθηκαν οι Τζέιμς, Φελντέιν, Ρίβερς, Φώτσης και Μπουρούσης στην πεντάδα, στην αρχή της β' περιόδου. Οι γηπεδούχοι πίεσαν, έριξαν δύο πάνω στον Μπουρούση, εκμεταλλεύτηκαν το ελλιπές του οργανωτικού (εν τη απουσία του Καλάθη) και έφτασαν έως το 11-19. Ρυθμό όμως, δεν βρήκαν ποτέ. Αν με ρωτάς ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης στο πρώτο ημίχρονο, θα σου πω ο Παππάς, ο οποίος βοήθησε με καταστάσεις που προέκυπταν από ομαδική λειτουργία -όχι με το έτσι θέλω, όπως έκανε προ μηνών. Με τους 19 πόντους “παθητικό” στο πρώτο εικοσάλεπτο, ο ΠΑΟ ισοφάρισε την καλύτερη αμυντική επίδοση, στην ιστορία του στη Euroleague. Την είχε πρωτοπιάσει τη σεζόν 2011-112, πάλι εναντίον της Ζάλγκιρις, στο Κάουνας και τη... ζευγάρωσε με την Τσεντεβίτα, στην Κροατία, την περίοδο 2015-16.

Κάπου εκεί, "έπεσε" ο γενικός

Μια από τις πιο εκνευριστικές, αλλά την ίδια ώρα και πιο ακριβείς ατάκες που έχεις ακούσει από στόμα προπονητών, είναι το “και οι άλλοι μπάσκετ παίζουν”. Αυτό έγινε στην τρίτη πράξη. Εκ του παραλλήλου, σταμάτησε να παίζει ο Παναθηναϊκός. Και επειδή αντιλαμβάνομαι πόσο γενικό μπορεί να ακούγεται αυτό, ας προχωρήσουμε και σε λεπτομέρειες. Ο “Σάρας” έστελνε τους παίκτες του να... πέφτουν πάνω στον Παππά (όταν έβγαινε στη δεύτερη αμυντική γραμμή) ή όποιον άλλον ήταν στο παρκέ με γνωστή αδυναμία στην άμυνα. Είχε γίνει ξεκάθαρο πως από την περιφέρεια δεν θα έβλεπε προκοπή, οπότε ζήτησε “διάβασμα” και εκμετάλλευση.

Εν τω μεταξύ, την ίδια ώρα οι Καλάθης και Τζέιμς και δεν σκόραραν, αλλά και δεν έφτιαχναν κάτι για τους άλλους (στο τέλος της γ' περιόδου είχαν μαζί 0/8 σουτ και 5 λάθη). Οι αριθμοί θα σου δείξουν ξεκάθαρα τι έγινε. Στο β' δεκάλεπτο, οι παίκτες του Πασκουάλ είχαν 7/9 διπ. και 0/5 τριπ.. Στην τρίτη μέτρησαν 1/7 διπ. και 0/3 τριπ. (ναι, καλά διάβασες), ενώ έχασαν ΚΑΙ τη μάχη των ριμπάουντ, τομέας στον οποίον κυριαρχούσαν έως εκείνη την ώρα (4 vs. 7). Σώθηκαν από τις βολές (8/10 vs. 2/2), αλλά ξεκάθαρα κάτι έπρεπε να αλλάξει. Γιατί η Ζάλγκιρις είχε γίνει αυτή με τη ψυχραιμία, την οργάνωση, το σαφές πλάνο και την ενέργεια.

Οι “πράσινοι” άρχισαν να χάνονται και στις αλλαγές στην άμυνα και εκεί που είχαν αυτή να τους βοηθά να διατηρούν το προβάδισμα (αφού καλάθι δεν έβαζαν), κατέρρευσαν. Εξ ου και το 11-4 της Ζάλγκιρις στην αρχή της τελευταίας περιόδου και η ισοφάριση (45-45), με κάρφωμα του Μότουμ στο πρόσωπο του Σίνγκλετον. Απηυδισμένος ο Πασκουάλ, έβαλε τον Παππά να κάνει ό,τι δεν κατάφεραν οι Καλάθης και Τζέιμς και απαίτησε υπομονή και καλύτερη κυκλοφορία στην επίθεση. Έτσι έγιναν 2/15 τα τρίποντα στο 45-48 του Φελντέιν και 3/16 στο 48-51 του Ρίβερς. Αλλά δεν σου είπα πως οι Λιθουανοί είχαν βάλει στα έξι πρώτα λεπτά της τελευταίας περιόδου, όσους πόντους είχαν σκοράρει συνολικά, σε όλο το πρώτο ημίχρονο (19) και ναι, είχαν αποκτήσει τη ψυχολογία που χρειάζονταν για την έκπληξη.

Ο Καλάθης επέστρεψε για να συναντήσει τον Παππά στην περιφέρεια, μετά το τάκλιν του Φελντέιν στον Βέστερμαν (στα 3' για το τέλος), μπήκε και ο Νίκολς για να “φτιάξει” τη φροντ λάιν με τον Σίνγκλετον και ο Ρίβερς ήταν στο “3”.

Για να καταλάβεις όμως, ποιο ήταν πια, το μενταλιτέ του Παναθηναϊκού, αρκεί να σου πω ότι ο Σίνγκλετον δεν είχε καταλάβει πως είχε 2.3'' για να κάνει ό,τι ήταν να κάνει -μετά την επιθεώρηση του instant replay από τους διαιτητές στο 37.27''. Επιπροσθέτως, στο 1.36 για το τέλος, του έμεινε -του ιδίου Αμερικανού- η μπάλα στα χέρια. Στο μεσοδιάστημα, οι γηπεδούχοι είχαν πάρει το μάξιμουμ από τα miss match και δεν θα είναι υπερβολή να σου πω ότι έκαναν πάρτι. Γιατί πάνω από όλα είναι η ψυχολογία και αυτή την είχαν οι Λιθουανοί που εύλογα πήραν το ματς. Δηλαδή, πιο εύλογα δεν γίνεται, αν δεις πως έως το 30' είχαν σκοράρει 34 πόντους και στην τελευταία περίοδο (ΜΟΝΟ) έφτασαν τους 30.