Με το ζόρι παντρειά;

Παραδόξως, οι Αμερικανοί δεν βγήκαν στους δρόμους να κάψουν τις φανέλες του Κέβιν Ντουράντ, με το εθνόσημο στο στήθος. Δεν "τιγκάρισαν" τα post με την είδηση που αφορούσε την -αιφνίδια- απόφαση του να αποσυρθεί από την Team USA , με σχόλια του τύπου "είσαι προδότης, άσχετος, γελοίος, φαιδρός" κλπ, κλπ. Όχι. Ήταν πιο ψύχραιμοι. Αλλά τι ξέρουν αυτοί οι κρυόκωλοι; Έχουν αυτοί ταμπεραμέντο; Άνευρα πλάσματα είναι, μωρέ.

Εμείς στη θέση τους, προφανώς και θα είχαμε τιμωρήσει παραδειγματικά τον αποστάτη. Εδώ ξεχέσαμε τον Κουφό που είπε δυο ημέρες πριν την εκκίνηση της προετοιμασίας πως δεν θα έλθει -λες και τον είχαμε συνηθίσει, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Φανταστείτε τι θα κάναμε (όχι ότι νοιάζει τους πρωταγωνιστές των ιστοριών, βέβαια, αλλά μικρή σημασία έχει) σε τύπο που θα αποχωρούσε από την προετοιμασία τη δέκατη ημέρα.

Στην ξεφτίλα θα ζητούσαμε να του αφαιρεθεί το διαβατήριο -να αναζητήσει άλλον τόπο για πατρίδα. Αν τώρα, το συνδυάζαμε (που θα το συνδυάζαμε 100%) με την προσφορά αθλητικής εταιρίας να συνεργαστούν, έναντι 325.000.000 δολ., θα είχαμε προχωρήσει, με συνοπτικές διαδικασίες, στη γνωστή τακτική εκτύπωσης 500ευρων με το πρόσωπο του, ενώ ο εξάψαλμος θα ήταν... sms σε κινητά παλαιάς γενιάς (συγκεκριμένων -λίγων- χαρακτήρων), μπροστά σε αυτά που θα του έσουρε το παθιασμένο πλήθος. Αλλά ξανά: τι ξέρουν οι Αμερικανοί από μπάσκετ; Σάμπως ασχολούνται; Θέαμα μωρέ, είναι εκεί. Business.

Απλά να θυμίσω ότι και στις άλλες ηπείρους, δεν το λέτε και ερασιτεχνικό το basketball. Το σώμα κάθε αθλητή, είναι το εργαλείο της δουλειάς του. Κανείς δεν παίζει για το ονόρε. Όλοι για χρήματα παίζουν, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Κάποιοι παίρνουν πολλά, άλλοι λιγότερα -αλλά αυτά είναι για την εφορία, όχι για εμάς. Σαφές επίσης, είναι πως όλοι γνωρίζουν πως πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο τραυματισμού. Γιατί είναι μέρος της δουλειάς τους. Όχι μόνο το καλοκαίρι. Και το χειμώνα. αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Ότι είναι μέρος της δουλειάς.

Μετά τον φρικιαστικό τραυματισμό του Πολ Τζορτζ (αλήθεια, μήπως να επηρέασε και αυτό τον Ντουράντ ή... ποιος ασχολείται μωρέ;), ο Λάρι Μπερντ, για τον οποίον μάλλον δεν χρειάζονται συστάσεις -ενδεχομένως μόνο ότι τώρα είναι πρόεδρος στους Pacers- δήλωσε ότι " δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα επηρεαστεί η ομάδα μας, αλλά θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε την USA Basketball", μαζί και ότι "ήταν εξαιρετικά ατυχής τραυματισμός, αλλά θα μπορούσε να συμβεί οποτεδήποτε, οπουδήποτε". Αλλά τι ξέρει αυτός;

Ας αλλάξουμε χώρα. Ας πάμε στην Ισπανία, των επτά μεταλλίων τα εννέα τελευταία χρόνια. Πέρυσι, στη Σλοβενία δήλωσαν αδυναμία συμμετοχής οι Πάου Γκασόλ, Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Φελίπε Ρέγιες και Σερζ Ιμπάκα. Τι έγινε; Απολύτως τίποτα. Δεν άνοιξε μύτη. Παρέμεινε... κλειστή, ακόμα και όταν η "φούρια ρόχα" αρκέστηκε στο χάλκινο μετάλλιο, στο τελευταίο Eurobasket. Αυτό που έγινε ήταν να πάρουν όλοι οι απόντες, τον πρόεδρο της ομοσπονδίας, ανήμερα της απονομής για να τον διαβεβαιώσουν πως θα έπαιζαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Αυτοβούλως. Όχι κατόπιν πιέσεων. Το ήθελαν και το έκαναν. Δεν επέστρεψαν γιατί κάποιος τους απείλησε με τιμωρία.

Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα, με χαρακτηριστικά αυτά των Ντιρκ Νοβίτσκι και Μανού Τζινόμπιλι. Αυτοί είναι στην κορυφή της λίστας των "πιο ταγμένων" παικτών, σε εθνικές. Αλλά και για αυτούς ακόμα ίσχυσε το ότι έπαιζαν όσο ήθελαν. Όταν ένιωσαν πως χρωστούν κάτι στον εαυτό τους, διέκοψαν. Τον ίδιο δρόμο περπάτησε φέτος και ο Τόνι Πάρκερ (σημειωτέον, οι Γάλλοι σεβάστηκαν την επιθυμία του -δεν άρχισαν τα καντήλια), ενώ αναίμακτο ήταν και το "όχι" των ΛεΜπρον Τζέιμς, Καρμέλο Άντονι, Κρις Πολ, Ράσελ Ουέστμπρουκ, Κρις Μπος, Κέβιν Λοβ, ΛαΜάρκους Άλντριτζ, Μπλέικ Γκρίφιν και Ντουάιτ Χάουαρντ. Αλλά είπαμε. Αυτοί είναι Αμερικανοί. Δεν μετράνε.

Όχι ότι θα αλλάξει κάτι στη... ψυχολογία του Έλληνα, αλλά οι Αμερικανοί θεωρούν πως η "έκρηξη" του ΝΒΑ, στην υφήλιο, ήλθε μετά την Dream Team του 1992. Κάπως έτσι έγιναν πλουσιότεροι οι ιδιοκτήτες και οι οι μισθοί των παικτών πιο παχυλοί, διότι οι NBAers είχαν γίνει πια δημοφιλείς παγκοσμίως. Και δεν θέλουν να σταματήσει η διαδικασία. Την ίδια ώρα, σκέφτονται πως το μέλλον δεν φαίνεται και τόσο ευοίωνο και προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο να εμφανίζουν τους stars πρώτης γραμμής μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Έως τότε, το πιθανότερο είναι να επαναπροσδιορίσει την πραγματικότητα και η FIBA, η οποία κατόπιν εκκλήσεων των ομοσπονδιών (που είχαν διαρροές) πρόσθεσε στους κανονισμούς και αυτόν της τιμωρίας του όποιου παίκτη κληθεί στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του και δεν ανταποκριθεί. Γιατί ποτέ άλλοτε δεν έγινε πιο ξεκάθαρο ότι όλα εξαρτώνται από τα "θέλω" των παικτών. Όχι τα "πρέπει".

Νιώθουν ευγνωμοσύνη απέναντι στην εθνική και θέλουν να ανταποδώσουν το καλό που τους έκανε; Το κάνουν. Είναι ευπατρίδες; Με γεια τους με χαρά τους. Αλλά πάντα είναι χρήσιμο να θυμόμαστε όλοι πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ο καθένας έχει δικαίωμα να αποφασίζει για τον εαυτό του. Είτε αυτό αρέσει σε κάποιους, είτε όχι.