Θα στα γράψω όπως τα σκέφτομαι, όπως συμβαίνει συνήθως και ομολογουμένως δεν χαίρει πάντα... εκτίμησης αυτή η προσέγγιση. Συγγνώμη, αλλά είμαι της λογικής πως αν “φιλτράρεις” πράγματα και καταστάσεις, χάνεις την ουσία. Αρχίζεις να βρίσκεις άλλοθι ή και φαντάσματα -εξαρτάται πώς βλέπεις το ποτήρι, μισοάδειο ή μισογεμάτο. Τώρα που τα είπα και ξεθύμανα, να περάσω και στην αρχική σκέψη.

Πριν καν τον πρώτο τελικό, οι συζητήσεις που γίνονταν μεταξύ φαν των “πρασίνων” αφορούσαν κυρίως, τι μπορεί να γίνει το καλοκαίρι ούτως ώστε να δομηθεί κάτι συμπαγές που μέσα στα χρόνια θα επιτρέψει στον Παναθηναϊκό να αυξήσει τα ευρωπαϊκά του αστέρια. Δεν θέλω να σταθώ στις λεπτομέρειες (γιατί θα γράφω μια ώρα και μάλλον εσύ δεν θα διαβάσεις), αλλά κράτα ότι ουκ ολίγα ονόματα παρέλασαν ως υποψήφια για το ρόστερ του τριφυλλιού, με τις ευλογίες αυτών που έχουν και το μαχαίρι, έχουν και το καρπούζι. Από εκεί και πέρα, έχω διαπληκτιστεί πολλάκις με κόσμο που λέει ότι “θες να κάνεις κακό στην ομάδα” (την όποια ομάδα), όταν γράφω ρεπορτάζ. Δηλαδή, εξελίξεις που αφορούν το μέλλον του όποιου συλλόγου και είναι διασταυρωμένες. Συνηθίζω να θυμίζω ότι εκείνοι που στο τέλος παίρνουν ό,τι θέλουν, κινούνται προς τις κατευθύνσεις (βλ. παίκτες) της αρεσκείας τους, από τον Φεβρουάριο -άντε Μάρτιο. Αυτό είναι ένα δεδομένο. Από εκεί έως το να γίνεται όμως, ο κακός χαμός για μια φράση -ας πούμε- που είπε ο Σλούκας και αφορούσε τον Παναθηναϊκό, υπάρχει μια τεράστια απόσταση.

Πολύ βαριά κουβέντα το "ξεγραμμένος"

Με αυτά και με αυτά, θέλω να σου πω ότι κάποια στιγμή μπερδεύτηκα και νόμισα πως η τρέχουσα σεζόν έχει ολοκληρωθεί -εξ ου και έχουμε περάσει στο επόμενο κεφάλαιο, το “πώς θα χτιστεί το νέο ρόστερ”. Ο πρώτος τελικός της stoiximan.gr Basket League επανέφερε τους πάντες στην πραγματικότητα. Και σε αυτήν την πραγματικότητα αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο πράγμα από τον εγωισμό του αθλητή. Όσο ταλαντούχος και αν είναι, αν δεν επιστρατεύσει τον εγωισμό του (με την καλή την έννοια, αυτή που σε κάνει να θες να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και να διαψεύσεις όσους σε έχουν ξεγραμμένο), δουλίτσα δεν γίνεται.

Αυτό έκαναν στο ΟΑΚΑ ο Νίκος Παππάς ο Μάικ Τζέιμς και ο Γιάννης Μπουρούσης. Ο διεθνής γκαρντ είχε έως το τέλος της τρίτης περιόδου, είχε 4 πόντους (όλες με βολές, χωρίς καν να επιχειρήσει σουτ). Στην τελευταία πράξη μπήκε με άλλο mentalité, αποφασισμένος -όπως δείχνει και το αποτέλεσμα- να μην αφήσει την ευκαιρία της ισοφάρισης να χαθεί. Από “εργαλείο” του Παναθηναϊκού, έκανε ένα βήμα μπροστά για να γίνει ηγέτης, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Σκόραρε 12 πόντους, με 2/2 δίποντα, 1/2 τρίποντα και 5/5 βολές, μαζί και το... ακροβατικό καλάθι, που συνοδεύτηκε με βολή, για το 78-71, στα 2.20 για το τέλος.

Φυσικά και οι “ερυθρόλευκοι” δεν εγκατέλειψαν την προσπάθεια. Με επιθετικά ριμπάουντ, ανανέωνε επιθέσεις και βρέθηκε στο -2 (78-76), στα 55'' πριν τη λήξη. Ο Πασκουάλ πήρε τάιμ άουτ και όπως γινόταν συνήθως όλη τη φετινή σεζόν, ο Τζέιμς (ναι, ο “ξενερωμένος”, ο “αδιάφορος”, ο “να τελειώνει η δουλειά να φεύγω” -λες και του χρόνου θα αποσυρθεί, λες και δεν έχει εγωισμό) πήρε την επόμενη προσπάθεια πάνω του. Ήταν ένα εύστοχο λέι απ.

Όσο για τον Μπουρούση, δεν "ακούμπησε" στο πρώτο μέρος, αλλά στο δεύτερο ήταν εντυπωσιακός. Ο Έλληνας σέντερ ήταν καθοριστικός στο τρίτο δεκάλεπτο, για να πάρουν οι "πράσινοι" τον έλεγχο του αγώνα, ενώ κέρδισε και το τέταρτο φάουλ του Μιλουτίνοφ αρκετά νωρίς. Έβαλε το πιο κρίσιμο καλάθι του αγώνα για το 75-69 και στα 23 λεπτά που αγωνίστηκε, ήταν μια συνεχής απειλή για την άμυνα του Ολυμπιακού, έχοντας 12 πόντους (5/10 δίποντα) και 6 ριμπάουντ.

Ο Ολυμπιακός είχε χρόνο να διεκδικήσει το “διπλό”, αλλά οι Πρίντεζης και Μπιρτς αστόχησαν εξ επαφής. Και για αυτό προφανώς έφταιγε η κούραση. Γιατί οι Πειραιώτες έπαιζαν χωρίς τον Σπανούλη (θα είναι στο ενεργό ρόστερ στον τρίτο τελικό) και οι Μάντζαρης και Πρίντεζης ξεπέρασαν τα 30 λεπτά συμμετοχής. Σε αυτά... δεν υπήρχαν απλά στο παρκέ, αλλά έπρεπε να έχουν τη μέγιστη δυνατή αυτοσυγκέντρωση για να βοηθήσουν την ομάδα τους. Προέκυψε και ο Γκριν, ο οποίος πρόσθεσε 16 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο (συμπεριλαμβανομένων 4 τρίποντων), αλλά στο φινάλε συνολικά η ομάδα του Σφαιρόπουλου παρουσίασε μια σωματική αδυναμία. Που ξαναλέω ότι είναι εύλογη, πολλώ δε αν σκεφτείς ότι ο Παναθηναϊκός πήρε 40 πόντους από τον πάγκο του και ο Ολυμπιακός μόλις 28.

Ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος, αλλά...

Όλα αυτά σήμαιναν πολλά την Πέμπτη (1/6), αλλά δεν θα σημαίνουν το παραμικρό την Κυριακή (4/6), όταν όλα θα ξεκινήσουν από το μηδέν. Ο Ολυμπιακός παραμένει καλύτερος, ως ομάδα (πιο δουλεμένη, με περισσότερους αυτοματισμούς και σίγουρα μεγαλύτερη ικανότητα να διαβάζει ό,τι έχει μπροστά της και να αντιδρά αναλόγως). Εν τω μεταξύ, είδες και χθες ότι εν τη απουσία του Σπανούλη, ο Γκριν βρήκε το χώρο και τον τρόπο να γίνει χρήσιμος, στο βαθμό που κράτησε την παρέα του στο ματς, στο β' μισό. Αυτό που θέλω να σου πω είναι πως οι Πειραιώτες έχουν μια λύση για κάθε πρόβλημα, ακόμα και αν αυτό τους στοιχίζει σε ενέργεια που τη χρειάζεσαι στο τέλος.

Τι έχει να αντιπαρατάξει σε όλα αυτά ο Παναθηναϊκός; Σίγουρα μια καλύτερη άμυνα στα ποσταρίσματα, επίσης σίγουρα μεγαλύτερη διάρκεια στην καλή άμυνα -και δη στο low post, συνεργασίες, μα στο Νο1 της λίστας είναι κάτι άλλο: ο εγωισμός που λέγαμε και εκδηλώνεται στη διάθεση, την ενέργεια, τη διάθεση να βάλουν οι παίκτες το σώμα τους στη “φωτιά” και να τα δώσουν όλα. Θα μου πεις “αρκεί”; Θα σου πω ότι ουδείς αισθάνθηκε αποτυχημένος, όταν ολοκληρώνοντας την όποια δουλειά είχε να κάνει, ήταν βέβαιος πως έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Το αν ήταν αρκετό, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο και για το οποίο δεν ευθύνεται ο ίδιος.