Όταν το παιχνίδι κρίνεται στην τελευταία κατοχή, σε ματς που η αντίπαλος σου έχει να εμφανιστεί τρία χρόνια στην Ευρωλίγκα, εσύ έχεις να χάσεις τα πάντα. Εκείνοι τίποτα -γιατί έτσι κι αλλιώς αουτσάιντερ είναι, στα μάτια του κόσμου.

Και όταν την τελευταία αυτήν κατοχή την παίρνει ο παίκτης-κλειδί της αντιπάλου σου (γιατί αυτό είναι ο Ρενάλντας Σεϊμπούτις για τη Λιέτουβος Ρίτας), είναι σαν η μοίρα να έχει αποφασίσει για εσένα. Αυτά, εν ολίγοις. Πάμε τώρα, στα πολλά.

Οι 84 πόντοι των Λιθουανών, σετάκι με το 62.5% στα δίποντα δείχνουν ξεκάθαρα την άμυνα που έπαιξαν οι νταμπλούχοι Ελλάδος. Ή καλύτερα, που δεν έπαιξαν. Ουδεμία σχέση είχε με όσα έκαναν πέρυσι και τους οδήγησαν στους τίτλους (γιατί ήταν το trademark τους). Και αυτό είναι κάτι που εξηγείται. Όπως είπε και ο Αργύρης Πεδουλάκης πριν την... οδύσσεια για το Βίλνιους (με τη διανυκτέρευση στην Φρανκφούρτη) "μας λείπει η ομοιογένεια και η φυσική κατάσταση". Βλέπετε, σε αυτό το ρόστερ, δεν υπάρχουν τουλάχιστον δυο παίκτες που έχουν κάνει τον ίδιο αριθμό προπονήσεων. Είτε λόγω εθνικών ομάδων, είτε λόγω τραυματισμών. Και έτσι, δεν μπορείς να παίξεις καλή άμυνα, ούτε να μη χαθείς (έστω μια φορά, βρε αδελφέ) στις περιστροφές.

Η ουσία είναι ότι ο βαθμός ετοιμότητας διαφέρει, ομοίως και αυτός της εμπέδωσης των συστημάτων (γιατί αν δεν συντονιστούν όλοι στην ίδια συχνότητα, αυτοματισμούς δεν θα δούμε). Για να "βγάλουν" όλοι τη δύναμη που είχαν την περασμένη αγωνιστική περίοδο, θα χρειαστούν χρόνο. Που ωστόσο, δεν υπάρχει. Άρα, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να κάνουν υπομονή, όπως δουλεύουν (πολύ) σκληρά, σε προπονήσεις και παιχνίδια.

Το καλύτερο ρόστερ, στα χαρτιά

Αν κρίνω από τα σχόλια σας, το "σας αρέσει, δεν σας αρέσει, το ρόστερ του Παναθηναϊκού είναι το καλύτερο της φετινής διοργάνωσης" δεν έγινε απολύτως κατανοητό. Οχι, δεν ετοιμάζομαι να επιδοθώ σε κυβίστηση που θα έδινε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες (δηλαδή, κορυφαίας ποιότητας). Θα κάνω μόνο, μια διευκρίνηση: ο Παναθηναϊκός έχει το καλύτερο ρόστερ, ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ. Διαθέτει μια λίστα παικτών, της οποίας η συντριπτική πλειοψηφία συνεχίζει από πέρυσι, οπότε διέγραψε μια εξαιρετική χρονιά και υπήρχαν πολλοί καλοί λόγοι για αυτό. Λόγοι που προς το παρόν, δεν βλέπουμε. Γιατί; Ίσως επειδή φέτος ο Αργύρης Πεδουλάκης φέτος έχει ροτέισον 12 παικτών -που στο Βίλνιους ήταν 11 παικτών, γιατί έλειπε ο Μπράμος.

Η χημεία ξεκάθαρα δεν υπάρχει, αφενός γιατί βρισκόμαστε στην αρχή της σεζόν, αφετέρου διότι όταν θες να χρησιμοποιήσεις όλους τους παίκτες που έχεις στη διάθεση σου, από το... καλημέρα, υπάρχουν ρίσκα. Δεν είναι ακριβώς εύκολο να βρουν όλοι μαζί (και ταυτόχρονα) τους ρόλους τους, τη θέση τους στην ομάδα και όλα όσα πρέπει να κάνουν μόλις πατούν το πόδι τους στο παρκέ (ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο). Χρειάζεται χρόνος -κατανόησης και ανταπόκρισης. Και όλα αυτά γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, όταν μιλάμε για πρεμιέρα μιας διοργάνωσης (είτε λέγεται Basket League ΟΠΑΠ, είτε Ευρωλίγκα).

Ενδεχομένως αυτός να είναι ο λόγος που ο Ραμέλ Κάρι δεν απελευθερώνει φέτος τον Δημήτρη Διαμαντίδη (και δεν εννοώ αμυντικά, γιατί αμφότεροι έχουν τα θέματα τους στο "ένας με έναν", όπως και ο Νίκος Παππάς -και ο Μπράμος που δεν τα έχει ήταν στην Αθήνα). Το βέβαιο είναι ότι η χρονιά δεν "βγαίνει" με τον "Μήτσο" να είναι στο παρκέ για +30 λεπτά, σε κάθε ματς (ο λόγος που είχε και 1/4 βολές στο φινάλε). Αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να τακτοποιηθεί άμεσα. Φυσικά, τρόπος υπάρχει...

Στα των Στεφάν Λάσμε και Τζέιμς Γκιστ, θεωρώ ότι είναι θέμα χρόνου να γίνουν το ίδιο αποτελεσματικοί με πέρυσι (προπονήσεις χρειάζονται, χρόνο μαζί με την παρέα τους, αλλά και να μάθουν να συνυπάρχουν με τους Μάικ Μπατίστ, Λουκά Μαυροκεφαλίδη και Αντώνη Φώτση και να μοιράζονται χρόνο και... ζευγάρια) και όταν βρουν όλοι τη θέση τους στο παζλ, θα συνθέσουν την εικόνα που είναι προορισμένη να εμφανίσει αυτή η ομάδα.