Δεν είδες τον αγώνα; Να δεις το στατιστικό και θα καταλάβεις πως όταν το rotation είναι αξιοπρεπές, όταν ξέρεις τι κάνει ο κάθε παίκτης σου καλά και το εκμεταλλεύεσαι, δεν έχεις κάτι να χάσεις. Και όταν δεν έχεις κάτι να χάσεις, είναι που γίνεσαι πιο επικίνδυνος, από ποτέ.

Κάτι που όφειλε να ξέρει η ΤΣΣΚΑ, η οποία για κάποιο λόγο αισθάνθηκε μια άνεση, μια ασφάλεια όταν είδε πόσο εύκολα μπορεί να απομακρυνθεί από τον Παναθηναϊκό και τελικά χρειάστηκε να βρεθεί πίσω στο σκορ, για να τιμήσει το μεροκάματο. Αν ήμουν ο Ιτούδης θα κρατούσα αυτό το ματς στα DVD που φτιάχνει πριν κάθε αναμέτρηση. Έτσι, για να θυμούνται οι παίκτες του ότι τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς προσπάθεια.

Προφανώς η περυσινή πολυπόθητη κατάκτηση της Ευρώπης, δεν τους εντυπώθηκε. Αν και θα έπρεπε, αν σκεφτείς ότι της είχε γίνει πρόβλημα -του επιπέδου να κυκλοφορεί ως η πιο loser ομάδα των Final Four, στα τελευταία χρόνια της κορυφαίας διοργάνωσης, μετά τις απανωτές "γκέλες" που έκανε. Το χειρότερο' ατόπημα των παικτών του Ιτούδη ήταν πως ξέχασαν ότι κάθε αθλητής έχει εγωισμό. Γιατί τότε θα ήταν έτοιμοι για αυτό που παρουσίασαν οι "πράσινοι".

Το ρόστερ του Παναθηναϊκού διαθέτει παίκτες με περγαμηνές που δεν είχαν αξιοποιηθεί έως τώρα. Άπαξ όμως, και ένιωσαν απελευθερωμένοι οι παίκτες, άπαξ και μπήκαν όλοι στο παιχνίδι, τους βγήκε και όση ενέργεια δεν είχαν δώσει συνολικά σε όλα τα ματς που είχαν παίξει μέχρι αυτό της Μόσχας.

ο Γιώργος Βόβορας συστήθηκε στην Ευρώπη ... για να μη σου πω ότι συστήθηκε και στην Ελλάδα, ως ικανός να μπει στη λίστα με τους αξιόλογους Έλληνες προπονητές. Από την αρχή έως το τέλος, είχε σωστές αντιδράσεις. Από την αρχή έως το τέλος, λειτούργησε βάσει του "δίνεις κάτι, για να πάρεις κάτι", με την ισορροπία να είναι πάντα... εκεί. Ακόμα και αν για αυτό, έπρεπε να μείνει πολύ ο Μπουρούσης στον πάγκο -ώστε να λειτουργήσει πιο γρήγορα, πιο σκληρά και πιο αποτελεσματικά η άμυνα.

Ο Γκιστ έγινε ο γνωστός Γκιστ -αυτός που βάζει τη ψυχή του στο παρκέ και παρασύρει με την ενέργεια του, τους υπόλοιπους-, ο Καλάθης έγινε ο γνωστός Καλάθης -αυτός που στο ανοιχτό γήπεδο ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει και πότε να το κάνει, τιμωρώντας κάθε "μις ματς"-, ο Νίκολς είχε τους δικούς του λόγους να αφήσει και την τελευταία ικμάδα στο γήπεδο (έκανε ρεκόρ καριέρας στην Ευρωλίγκα), ο Ρίβερς ενεπλάκη σε ό,τι γινόταν έμπροσθεν και όπισθεν, ο Σίνγκλετον επίσης, βρήκε τον εαυτό του και για να μη σε κουράζω, υπήρχε διάθεση.

Υπήρχε και η εξαίρεση του κανόνα, ένας παίκτης που επέμεινε να επιλέγει το "να γίνω ήρωας", από το "να κάνω ηρωίδα την ομάδα μου". Όταν ο Παππάς χρησιμοποιήθηκε για να δώσει πόντους, στην πρώτη φάση έκανε βήματα. Μετά, έκανε λάθος. Και όταν έκλεψε, αστόχησε σε λέι απ στον αιφνιδιασμό, για να δεχθεί η ομάδα τρίποντο στην επόμενη φάση. Θα μπορούσε πάντα να δώσει πάσα, να κυλήσει και το χρονόμετρο. Και τα γράφω αυτά, έχοντας γνώση των μηνυμάτων που λαμβάνουν όσοι δεν εξάρουν την απόδοση του.

Στην τελευταία περίοδο η ΤΣΣΚΑ έγινε πιο πιεστική στην άμυνα, με τον Βόβορα να πρέπει να δώσει ανάσες σε όσους είχαν δώσει το είναι τους. Ο Μπουρούσης ήταν ο μόνος που έδωσε λύσεις, σε εκείνο το διάστημα. Μη σου πω ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να νικήσει, αν υπήρχε ένα ακόμα στήριγμα (του Παππά ή του Φελντέιν -ο Χαραλαμπόπουλος ενώ ξεκινούσε όλα τα ματς έως τώρα, στη Μόσχα δεν έπαιξε) ή τα τόσα χαμένα λέι απ στο τέλος.

Αν μη τι άλλο, σε αυτό το ματς φάνηκε καθαρά ότι θέλει έναν ακόμα περιφερειακό, δίπλα στον Καλάθη που να μπορεί να σκοράρει. Φάνηκε και πως όταν ο προπονητής ξέρει πώς να χειριστεί το υλικό, αυτή η ομάδα είναι ικανή για πολλά. Σε κάθε περίπτωση, να σου θυμίσω ότι ο Πασκουάλ δεν είναι θαυματοποιός. Προπονητής είναι. Οπότε θα χρειαστέι λίγο χρόνο να κάνει δουλειά. Ας του τον δώσεις.