Μισή δουλειά δεν φτάνει

Για 32 λεπτά, ο Παναθηναϊκός κυνηγούσε. Για τα πρώτα 20 έδειχνε να είναι έρμαιο των Ιταλών. Τους άφησε να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει (το "ένας εναντίον ενός"). Και όταν προσπαθούσε να σώσει αυτές τις καταστάσεις, "έτρωγε" τρίποντα. Αρκετοί από τους παίκτες του Πεδουλάκη έδειχναν κουρασμένοι. Μπροστά και πίσω. Εξ ου και τα λάθη -εννέα έως την ανάπαυλα.

Αλλά ο Παναθηναϊκός είναι Παναθηναϊκός. Δεν θα άφηνε το -18 να μείνει -18. Και αν ήταν λίγο πιο προσεχτικός στο φινάλε, μπορούσε να φύγει και νικητής από το Mediolanum Forum. Αν κρατά κάτι (ένα), αυτό είναι η εμφάνιση του Ζακ Ράιτ, στην... ευρωπαϊκή πρεμιέρα ως παίκτης του ΠΑΟ. Τη διαφορά του πρώτου ματς, την κράτησε ούτως ή άλλως, οπότε δεν τίθεται θέμα.

Στο δεύτερο ημίχρονο, ναι, είδαμε Παναθηναϊκό. Ατυχώς, είχε προηγηθεί κάτι: το πρώτο μισό, οπότε οι "πράσινοι" έκαναν ακριβώς ό,τι δεν έπρεπε να κάνουν: επέτρεψαν στους γκαρντ της Αρμάνι (παρεμπιπτόντως, έφτασε το 10-1 στις εντός έδρας αναμετρήσεις της φέτος, για τη Euroleague -εκτός είναι... κάπως διαφορετική η ιστορία) να εκμεταλλευτούν τα αθλητικά τους προσόντα. Μετά, να βρουν και ρυθμό από την περιφέρεια.

Όχι, τα τρίποντα δεν αποδείχθηκαν (πάλι) η λύση για τον ΠΑΟ (2/8). Ήταν αυτή των Ιταλών, που έως το ημίχρονο είχαν 8/11. Ο Διαμαντίδης είχε μείνει άποντος (είχε κάνει και 4 λάθη), ομοίως και ο Ούκιτς, ενώ ο Φώτσης φάνηκε να 'χει παρασυρθεί από το αρνητικό κλίμα που δημιούργησαν για εκείνον οι οπαδοί της Μιλάνο. Εκτός... γενικά, ήταν και ο Λασμέ και αν η παρέα του κυριάρχησε στα ριμπάουντ (16 vs. 12), είχε και τα τριπλάσια λάθη (9 vs. 3), με τις ασίστ να δείχνουν ξεκάθαρα πού υπήρχε θέμα (4 vs. 10). Οπότε το 41-26 του 20', μάλλον ήταν η εύλογη συνέπεια όσων είχαν προηγηθεί.

Όταν βγήκαν από τα αποδυτήρια οι "πράσινοι", ήταν... άλλοι άνθρωποι. Είχαν πολύ περισσότερη ενέργεια και δη στην άμυνα (με τους Ράιτ, Μπράμο, Ματσιούλις, Φώτση και Γκιστ να ευθύνονται για αυτό) και πολύ περισσότερο μυαλό στην επίθεση. Έως το 59-49 του 30' όμως, είχαν και πάλι με 0π. τον Διαμαντίδη. Ήταν ξεκάθαρο πως θα χρειαζόταν φρέσκα πόδια για να ανταγωνιστεί αυτά των γηπεδούχων. Τα βρήκε στους Ράιτ, Μπράμος και Ματσιούλις. Αν υπήρχε κάποιος να σταματήσει και τον Σάμιουελς (στο καλύτερο φετινό του παιχνίδι), η επαναφορά θα ήταν ολική. Αυτό όμως, δεν έγινε.

Στο τελευταίο πεντάλεπτο του ματς, εκεί που... έσφιξαν τα γάλατα, η Αρμάνι ξέχασε πως είναι ομάδα και ο καθείς έβαλε επιχειρούσε να γίνει ο ήρωας της βραδιάς. Έσφιξε και λίγο περισσότερο τα λουριά ο Παναθηναϊκός και με το τρίποντο του Φώτση η διαφορά έφτασε στο -5. Όταν ο Διαμαντίδης έφτασε τους 2000 πόντους, με μεγάλο κλέψιμο από τον Λάνγκφορντ, είδαμε το -3. Γιατί δεν είδαμε το "χ" ή ακόμα ακόμα και τη νίκη; Γιατί όσα επιθετικά ριμπάουντ είχαν πάρει συνολικά οι γηπεδούχοι, έως το 1.10 για το τέλος (έως τις βολές του Φώτση και το 73-69), τα πήραν... έως τα 30'' πριν τη λήξη και τη βολή του Μος. Πόσα ήταν αυτά; Τρία.

Ο Παναθηναϊκός έχασε μια μοναδική ευκαιρία να αισθανθεί πιο άνετα, να γίνει το φαβορί για να τερματίσει στη δεύτερη θέση του ομίλου και να φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στα play offs. Τώρα, το ματς που θα κρίνει πολλά είναι αυτό με τη Φενέρμπαχτσε στο ΟΑΚΑ, όπου πρέπει να "πάρει" και τους αγώνες με τη Λαμποράλ Κούτσα και τη Μάλαγα. Αυτά είναι τα βασικά. Δεν είναι αρκετά. Χρειάζονται και άλλα που έχει αποδείξει ότι... ξέρει πώς να τα πάρει -πολλάκις.