Ο φόβος φυλάει τα έρμα
Η Νίκη Μπάκουλη γράφει για τον φόβο των "πρασίνων" στο πρώτο ημίχρονο, που έγινε οργή (με την πάρτη τους) και καύσιμο για να παίξουν ως ομάδα και να νικήσουν αυτόν τον "τελικό". Αν λύθηκε κάποιο πρόβλημα; Όχι. Η νίκη ωστόσο, είναι νίκη.
Αρχικά, το βλέμμα τους πάλι παρέπεμπε στο γνωστό θηλυκό μηρυκαστικό. Όχι σε τύπους που ήταν αποφασισμένοι να πάρουν αυτό το ματς -το οποίο ειρήσθω εν παρόδω οι ίδιοι είχαν χαρακτηρίσει ως "τελικό"-, με όποιο κόστος. Που θα έδιναν και την τελευταία ρανίδα, αν αυτό χρειαζόταν για να επιτύχουν.
Κάπου στο -13 ήταν πια ξεκάθαρο πως δεν είχαν καμία ισορροπία, καμία υπομονή και κανέναν έλεγχο. Έτρεχαν χωρίς σκοπό, έκαναν βεβιασμένες ενέργειες, άνευ λόγου και αιτίας και πολλά λάθη. Έπαιζαν σαν "πρωτόβγαλτη" ομάδα που διεκδικούσε αυτό το βράδυ το πρώτο της τρόπαιο. Γιατί συνήθως αυτές "πνίγονται" από το φόβο τους.
Πάλευαν έμπροσθεν και όπισθεν, ρυθμό δεν έβρισκαν και έβλεπαν τη Λιέτουβος Ρίτας να... περιμένει και να πατά στα λάθη τους για να κάνει δουλειά. Τα κύρια προβλήματα τα δημιουργούσαν οι δυο γκαρντ. Ο Γκετσεβίτσιους που είναι γνωστός για την απειλή που δημιουργεί από την περιφέρεια και ο Σεϊμπούτις. Η άμυνα πάνω τους ήταν ανύπαρκτη και φυσικά εκείνοι έκαναν τη δουλειά τους.
Για μία ακόμη φορά το rotation άνοιξε... διάπλατα, με την πρώτη πεντάδα να 'χει και δυο παιδιά τα οποία έως τώρα δεν ήταν και στην καλύτερη τους φάση (και δεν αποκλείεται να γίνει κάποια αλλαγή). Ο Κάρι -ένας εξ αυτών- αυτό το βράδυ ήταν καλύτερος, αλλά γρήγορα κάθισε στον πάγκο -για να πάρει σειρά άλλος...
Οι εννέα πόντοι της β' περιόδου (όταν "έφαγαν" 20) φώναζαν πως υπήρχε πρόβλημα, με τα 8/33 σουτ στο πρώτο ημίχρονο να ουρλιάζουν ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Πάλι καλά που ήλθε η ανάπαυλα για να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους -γιατί ξεκάθαρα αυτό δεν έγινε στα τάιμ άουτ του Πεδουλάκη.
Βλέποντας την πλάτη των Λιθουανών, παρεμπιπτόντως οι "πράσινοι" είδαν και αυτό το One Team που υπήρχε σε όλες τις εμφανίσεις. Και τότε είδαν το... φως. Συμφώνησαν να κάνουν ακριβώς αυτό: να γίνουν ομάδα. Κατ' αρχάς ηρέμησαν. Έτσι απέκτησαν υπομονή, μαζί και ισορροπία, αλλά και αποφασιστικότητα. Μέχρι και ο (36χρονος από την Πέμπτη) Μπατίστ, βούτηξε για να σώσει μια μπάλα, ενώ οι Λιθουανοί έβγαζαν σημάδια κούρασης. Κάτι το γρήγορο φόρτωμα των ψηλών με φάουλ, κάτι η έλλειψη πολλών επιλογών, βοήθησε την κατάσταση για τον Παναθηναϊκό
Τα έδωσαν όλα (μα όλα) στην άμυνα -και δη πάνω στα γκαρντ-, είχαν ένταση, δημιούργησαν ευκαιρίες, αιφνιδιασμούς, εκβίασαν λάθη και ευτύχησαν να δουν τους Γκιστ ( έκανε ρεκόρ καριέρας) και Ματσιούλις (πρόσφερε λύσεις όπου μπορεί να προσφέρει κάποιος που πατά στο παρκέ) να ολοκληρώνουν τη δουλειά. Ο Διαμαντίδης παρουσίασε μια ελαφρά βελτίωση, ενώ κάποια σημαντικά plays πρόσφερε και ο Κάρι, αποδεικνύοντας ενδεχομένως ότι αξίζει περισσότερα λεπτά συμμετοχής -και αυτό ίσως να είναι το "γιατί" του ότι δεν μπορεί να βρει τον περυσινό του εαυτό. Και όχι, τα 5'' που χρεώθηκε δεν υπήρξαν ποτέ.
Εν κατακλείδι, αυτό το βράδυ ο Παναθηναϊκός δεν έλυσε κανένα από τα προβλήματα του. Αλλά η νίκη είναι νίκη. Και σε συνδυασμό με την εντός έδρας ήττα της Μακάμπι από τη Λαμποράλ Κούτσα, ενδεχομένως αυτή η επιτυχία να αποδειχθεί πολύ σημαντική στο τέλος της διαδρομής.