Η ιστορία ξέρεις ως τι επαναλαμβάνεται, έτσι; Είτε ως κωμωδία, είτε ως φάρσα. Ε, ο Μάικ Τζέιμς έγινε το 2016 ο... Σερκάν Ερντογάν του 2006 και η Λαμποράλ Κούτσα "σκούπισε" τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, για να προκριθεί δεύτερη χρονικά στο Final Four του Βερολίνου. Θες τώρα να συζητήσουμε -τρόπος του λέγειν, αν και θα ήθελα την άποψη σου- αν οι "πράσινοι" άξιζαν αυτό που έπαθαν; Θα σου πω, ναι, ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Αν έκανε νωρίτερα τις προσθήκες, αν έβαζε περισσότερα πράγματα στο παιχνίδι του, αν φρόντιζε να καλύψει τις αδυναμίες που εντοπίστηκαν τον Οκτώβριο έως το μήνα Απρίλη, προφανώς και οι Βάσκοι δεν θα μπορούσαν να σταματήσουν τον ΠΑΟ.

Αυτά είναι κάποια από όσα δεν έγιναν -και προφανώς οδήγησαν μερίδα οπαδών που ήταν πίσω από τον πάγκο των γηπεδούχων, να λέει διάφορα και όχι κολακευτικά στον Τζόρτζεβιτς, στα τελευταία λεπτά. Βέβαια, η σεζόν δεν τελείωσε. Το προβλέψιμο μπορεί να γίνει απρόβλεπτο, εφόσον το θελήσουν. Πάμε λοιπόν, στον αποκλεισμό.

Το λοιπόν: ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στην 13η θέση της λίστας με ποσοστά από το 6.75, στη λίστα με τις 16 ομάδες του ΤΟΡ16. Να σου πω και ποιες ήταν από κάτω: οι Τσεντεβίτα (32.87%), Ζάλγκιρις (31.86%) και Μάλαγα (30.33%). Και ποιο ήταν το νούμερο των "πρασίνων"; Το 34.05%. Που δεν το λες καλό. Ούτε καν επαρκές. Το θέμα είναι πως το τρίποντο ήταν σε κάθε ματς πρόβλημα και παρ' όλα αυτά, δεν προέκυψαν ποτέ εναλλακτικές επιλογές. Δηλαδή, αν εσύ κάθε μέρα έχεις το ίδιο θέμα, δεν θα πεις κάποια στιγμή "ασταδιάλα, ας κάνω κάτι άλλο να πάω παρακάτω;". Ε, ο ΠΑΟ δεν το είπε αυτό το "ασταδιάλα", προφανώς. Εξ ου και όπως γίνονταν 1/6 τα τρίποντα στην πρώτη περίοδο και 2/9 στο 20' (να σου πω εδώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των σουτ ήταν ελεύθερα), η... άλλη επιλογή των γηπεδούχων ήταν να πηγαίνει η μπάλα χαμηλά.

Πέραν τούτου, ουδέν. Μοιραία (και εύλογα) αυτό έκανε την ομάδα του Τζόρτζεβιτς μονοδιάστατη και άρα προβλέψιμη. Και θα σου πω και κάτι άλλο; Οι επιλογές στο δίποντο δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές (η υπομονή δεν ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των παικτών, στο "πέντε εναντίον πέντε") και εν πάση περιπτώσει κάπως έτσι δημιουργήθηκε ανισορροπία στην άμυνα, τέτοια που επέτρεψε στους Βάσκους να φτάσουν στο +10 και μάλιστα δυο φορές στο πρώτο ημίχρονο.

Μια στιγμή όμως, να σου πω και κάτι άλλο: ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς ήταν στην starting five κάτι που σήμαινε πως έστω και με μια σχετική καθυστέρηση, ο "Σάλε" παραδέχθηκε πως όσο και αν επιμένει στον Πάβλοβιτς, χαΐρι δε θα δει. Παρεμπιπτόντως, ο Σέρβος άκουσε έντονες αποδοκιμασίες όταν μπήκε στη θέση του Γιάνκοβιτς, στο 2.57'', οπότε ο τελευταίος ζήτησε αλλαγή (με το σκορ να είναι στο 9-4 και εκείνον να 'χει βγάλει τεράστια ενέργεια). Βασικά, στην αρχή όλοι οι "πράσινοι" έδειξαν να δίνουν και τη ψυχή τους στην άμυνα. Πίεσαν ώστε να πάρουν τον έλεγχο στα χέρια τους, αλλά δεν είχαν το μυαλό που ενδεχομένως να χρειαζόταν για να αποφύγουν φάουλ που έδιναν εύκολους πόντους στους αντιπάλους τους -συνήθως τα έκαναν πάνω σε σουτ, φάουλ που δεν τα λες ακριβώς έξυπνα. Άσε που συμπλήρωσαν νωρίς νωρίς τα πέντε και επαναπροσδιόρισαν. Ο Τζόρτζεβιτς έκανε συνεχόμενες αλλαγές για να διατηρήσει τη φρεσκάδα, αλλά έτσι "έχασε" τη συνοχή -πράγμα επίσης, λογικό με το διαρκές "μπες, βγες".

Θα μου επιτρέψεις να γυρίσω στον Γιάνκοβιτς, που στα πρώτα 4.53'' συμμετοχής είχε 1/1 διπ., 2/4 βολές, 2-1 ριμπ., 1 τάπα και 2 κερδισμένα φάουλ και ήταν ο πολυτιμότερος της παρέας του. Με δικό του τρίποντο, που παρεμπιπτόντως ήταν το τρίτο της παρέας του, μείωσε σε 40-44 στο 21.04'' και μετά άρχισαν οι πρωτοβουλίες του Ουίλιαμς, ο οποίος μέχρι εκείνη την ώρα έκανε κούρα. Ο Αμερικανός σκόραρε τέσσερις διαδοχικούς πόντους και έδωσε την ασίστ στο 46-46 του Ραντούλιτσα (32.32''). Ήταν η πρώτη ισοφάριση, μετά το 24-24. Και όχι. Δεν ήταν προϊόν συγκεκριμένων συστημάτων που εκτελέστηκαν με επιτυχίες. Ήταν πρωτοβουλίες του Ουίλιαμς των 7 πόντων σε 6.04''. Όπως και όταν ήταν ο Διαμαντίδης στο παρκέ, βλέπαμε ένα άλλο παιχνίδι, με τον αρχηγό να "στρώνει' για τους υπολοίπους κατά το δοκούν.

Πέραν του Ουίλιαμς, καθοριστικής σημασίας ήταν και η άμυνα του Κούζμιτς στο ίδιο διάστημα και έως ότου ανακτήσει το προβάδισμα ο ΠΑΟ (53-52, 27.26''), με τον Σέρβο να παίζει εξαιρετικά επιθετικά στην άμυνα. Σου είπα ότι και ο Διαμαντίδης ήταν εκείνη την ώρα στο παρκέ; Να στο πω -μέχρι και τάπα έριξε. Θα με ρωτήσεις πού ήταν ο Γκιστ; Θα σου απαντήσω ότι χρεώθηκε το τρίτο φάουλ στα πρώτα λεπτά της β' περιόδου και πως ο Φώτσης έκανε αυτήν την απουσία να περάσει απαρατήρητη. Ο Χάντερ πάλι, δεν έσωσε την παρτίδα στο "5", αφού "έτρωγε" τη μια προσποίηση μετά την άλλη, με τις γνωστές συνέπειες -ναι, τα εύκολα καλάθια.

Ο Τζόρτζεβιτς ξεκίνησε την τελευταία περίοδο με εκείνους που εμπιστεύτηκε περισσότερο από την αρχή της σεζόν: τους Καλάθη, Φελντέιν, Διαμαντίδη, Γκιστ και Ραντούλιτσα. Μόνο που οι δυο πρώτοι είχαν μαζί και στα τρία ματς στη σειρά, έως το 32.44'' που έγινε αλλαγή ο Δομινικανός 1/17 τριπ. (0/8 ο Καλάθης και 1/9 ο Φελντέιν) και δεν ξέρω αν θυμάσαι, αλλά αυτοί μαζί δεν έπαιζαν και την καλύτερη άμυνα. ο Άνταμς που λες, άλλο που δεν ήθελε για να πάρει φόρα και να φτάσει τους 21π., στο 63-72 (35'). Έβαλε τους 11 σε 2.50'' και ο Τζόρτζεβιτς επανέφερε τον Ουίλιαμς, αλλά και τον Κούζμιτς, για να βάλουν πλάτη στην άμυνα. Ο Ουίλιαμς έπιασε τον Άνταμς, αλλά εκείνος δεν ένιωσε: έκανε αμέσως, στην πρώτη φάση 24 τους πόντους του, με τον Μπουρούση να φτάνει τις 6 ασίστ. Ο Διαμαντίδης είχε μια περισσότερη, μόνο που οι δικοί του συμπαίκτες δεν είχαν την ίδια εμπιστοσύνη στο σουτ τους, με εκείνους του Έλληνα σέντερ.

Και ξέρεις τι έγινε μετά, έτσι; Ο Μπουρούσης έκοψε τον Γκιστ και στο "καπάκι" σκόραρε από τα 6.75, για να γίνουν τρεις οι φορές που έφτασε στο +10 η διαφορά για τη Λαμποράλ Κούτσα. Αυτή βέβαια, έμεναν 2.35'' για το τέλος. Δηλαδή, ο ΠΑΟ δεν είχε και μια ζωή μπροστά του να ρεφάρει. Τα περιθώρια στένεψαν περισσότερο, όταν ο Τζέιμς σκόραρε δυο σερί τρίποντα για να γράψει τον επίλογο της φετινής ευρωπαϊκής ιστορίας του Παναθηναϊκού. Ο κόσμος ούτε που ασχολήθηκε με το αποτέλεσμα. Όλοι οι φίλαθλοι σηκώθηκαν όρθιοι για να αποθεώσουν τον Διαμαντίδη, εν χορώ, έως ότου πέσουν τα φώτα στο ΟΑΚΑ. Ναι, επέλεξαν να επικεντρώσουν στο μεγάλο αρχηγό, να τον βοηθήσουν να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι αυτό ήταν το τελευταίο του ευρωπαϊκό παιχνίδι και ότι η πλέον επιτυχημένη καριέρα του στην Euroleague, "έκλεινε" με "σκούπισμα". Στο τέλος, όλοι έτρεξαν να το αγκαλιάσουν. Από συμπαίκτες, αντίπαλοι, έως οι διαιτητές. Υποθέτω πως κάτι ανάλογο ήθελαν να κάνουν και όσοι ήταν στις εξέδρες, αλλά δεν ήταν σε θέση. Αυτό που μπορούν να κάνουν, είναι να είναι δίπλα του έως το τέλος.