Από την ημέρα που έμεινε εκτός Final Four, για πέμπτη συναπτή σεζόν, ο Παναθηναϊκός -ναι, πριν καν το πούλμαν- σκέφτηκα πως θα με ενδιέφερε να μάθω πώς αισθάνεται ο μέσος φίλαθλος αυτής της ομάδας. Εκείνος που δεν εμφανίστηκε στο μπάσκετ, γιατί έγινε trendy, αλλά εμφανιζόταν στις εξέδρες από όταν η κατάκτηση της Euroleague ήταν ακόμα στόχος. Όπως και η δημιουργία δυναστείας, στην Ελλάδα. Άρχισα λοιπόν, να ρωτώ ανθρώπους που κάλυπταν τις προϋποθέσεις. Οι απαντήσεις ήλθαν από την πιο ανέλπιστη πηγή.

Πριν προχωρήσω στην ουσία του πράγματος, θα πρέπει να διευκρινίσω κάποια πράγματα. Για αρχή, ξέρω πως όποιος δεν θέλει να δει αυτό που έχει μπροστά του, δεν θα το δει ποτέ -και πάντα θα βρίσκει ένα λόγο για την αμβλυωπία του.

Δεν ανήκω στην κατηγορία των εκπροσώπων του Τύπου που ζουν για να αποκτούν πολλαπλά προφίλ στο Facebook. Έχω ένα, με "ταβάνι" τους 200 φίλους. Δηλαδή, για κάθε add γίνεται και ένα delete -λόγος για τον οποίον ακούω διάφορα "καντήλια" κατά καιρούς. Αλλά άπαξ και αποφασίζω για κάτι, αναλαμβάνω και τις συνέπειες. Μέχρι πρότινος δε, είχα "κλειδωμένο" και το Τwitter. Είχαν παρατηρηθεί φαινόμενα ασυδοσίας και είχα καταλήξει στο ότι έχω ΠΟΛΥ καλύτερους τρόπους να αξιοποιώ το χρόνο μου, από το να ασχολούμαι με κάποιον που με βρίζει -έτσι για τη φάση.

Γενικότερα, δεν έχω θέμα με την κριτική. Αλλά δεν μου αρέσει να μου κάνουν, αυτό που δεν μου αρέσει να κάνω. Θες να πεις κάτι; Κατ' αρχάς, οφείλεις να θυμάσαι ότι δεν γνωριζόμαστε και άρα να σέβεσαι τις βασικές αρχές της επικοινωνίας. Έπειτα, έχεις δικαίωμα στην άποψη, όπως έχεις και την υποχρέωση της τεκμηρίωσης. Τρίτον τα "δεν γ.... ρε Μπάκουλη" ή τα "στην κουζίνα σου", αφενός έχουν χάσει την πρωτοτυπία τους εδώ και καμιά εικοσαετία (ναι, είμαι μεγάλη), αφετέρου τα εκλαμβάνω ως "ήθελα να πω κάτι, να κάνω τον άνδρα στους φίλους μου και το είπα" και αδιαφορώ. Αν κάτι τόσο "αστείο", μπορεί να σου φτιάξει τη ψυχολογία, είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος.

"Για την αγάπη μας, το καμάρι μας"

Για να περάσω όμως, και κάποια στιγμή και στο θέμα μας, μεταξύ αυτών που επίσης, δεν έκανα ήταν να ανοίγω διάλογο με φιλάθλους. Όχι γιατί απαξιώ, αλλά επειδή μαζεύτηκαν πολλές οι -δήθεν, τάχα μου- επιθέσεις και, όπως σου είπα, είχα καλύτερα πράγματα να κάνω από το να προσπαθώ να πείσω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Κάποιοι ενδεχομένως να πίστεψαν πως φοβάμαι. Αυτοί οι κάποιοι, ξεκάθαρα δεν με ξέρουν. Ώσπου (απο)δέχθηκα στο Twitter ένα μήνυμα που με έκανε να αναθεωρήσω, για την άρνηση μου να μπαίνω σε αυτές τις διαδικασίες.

Δυο φίλοι του Παναθηναϊκού, τα τελευταία 25 χρόνια (" από όταν στα ευρωπαϊκά παιχνίδια πηγαίναμε 500 άνθρωποι"), δέχθηκαν να μοιραστούν μαζί μου τον προβληματισμό τους για όσα συμβαίνουν τελευταία και αφορούν τους "πράσινους". Τους ζήτησα να γράψουν αυτά που νιώθουν, αυτά που αισθάνεται ο μέσος φίλος του Παναθηναϊκού. Δηλαδή, όχι οι οργανωμένοι ή οι πατατάκηδες. Φυσικά, επειδή το μήνυμα ήταν προσωπικό δεν θα δημοσιεύσω τα ονόματα τους. Θα γράψω μόνο αρχικά. Ο Σ. και ο Π. εκπροσώπησαν την παρέα τους, που όπως μου είπαν "έχει καταναλώσει άπειρη φαιά ουσία για συζητήσεις, σχετικά με την αγάπη μας, το καμάρι μας που λέγεται μπασκετικός Παναθηναϊκός".

Ως... γραμμή εκκίνησης έβαλαν την 12η Ιουνίου του 2012 " όταν ανακοινώθηκε η φυγή του Ζοτς. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε ένας νέος κύκλος στην ιστορία της ομάδας, όπου ίσως λόγω κεκτημένης ταχύτητας και «κακομαθησιάς» δεν συνειδητοποιήσαμε ότι στην νέα αυτή εποχή θα έρθουν δύσκολες ημέρες, που θα απαιτούν στήριξη, υπομονή και ψυχραιμία.

Πέντε χρόνια μετά, ο κόσμος του Παναθηναϊκού, παρέμεινε απαιτητικός, γλυκάθηκε με ορισμένες εμβόλιμες - αψίκορες όμως – επιτυχίες και στήριξε όσο κανείς άλλος με τιτάνια ψυχραιμία τα διαφόρων ειδών εγχειρήματα της διοίκησης και των κατά καιρούς «σωσίων» από τον πάγκο. Πιστεύω πλέον ότι βρισκόμαστε σε κομβικό σημείο για την επόμενη ημέρα, και ως τέτοια δεν τοποθετώ την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος”.

Στην προσπάθεια τους, λοιπόν να βάλουν σε μια σειρά τα συναισθήματα τους, αυτά συνοψίζονται στα ακόλουθα:

Αβεβαιότητα για το μέλλον της ομάδας τόσο αγωνιστικά όσο και διοικητικά

Ως προς το πρώτο, εάν πρόκειται εφεξής να υπάρξει ένα σταθερό πλάνο με καθαρό όραμα. Είναι αλήθεια ότι το πλάνο της ελληνοποίησης ναυάγησε. Για να κάνουμε ωστόσο, και την αυτοκριτική μας, οφείλω να πω ότι η αιτία ήταν η ανυπομονησία όλων ημών για την - κατά τις προσφιλείς μας συνήθειες – κατάκτηση της κορυφής σε Ελλάδα και σε Ευρώπη άμεσα και χωρίς υπομονή. Ως προς το δεύτερο, δεν εννοώ να εγκαταλείψει η οικογένεια το “καράβι” – που μάλλον δεν θα το κάνει, αν και ποτέ δεν ξέρεις – αλλά στο εάν θα υπάρξουν πλέον εγκρατείς φιγούρες που θα τιθασεύσουν, όσο μπορούν, το πάθος του ιδιοκτήτη".

Τρώση της "εικόνας:

Αναμφίβολα, εάν ήταν εμποτισμένος ο μπασκετικός παναθηναϊκός φίλαθλος με κάποιο συναίσθημα, ήταν η υπερηφάνεια του για αυτήν την ομάδα. Μετά το πούλμαν, η τρώση του ονόματος, της κληρονομιάς που έχει ο Παναθηναϊκός, είναι αισθητή και το εκτόπισμα του ονόματος σε παίκτες και φιλάθλους, ανά την Ευρώπη υπέστη βαρύ πλήγμα, που επουλώνεται πολύ αργά και ίσως απαιτηθούν δεκάδες εκατομμυρίων ευρώ, για να επουλωθούν πλήρως.

Πίστη

Λόγω της “κακομαθησιάς” μας, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι δεν γίνεται, κάτι θα γίνει και θα γυρίσει. Όπως μετά το 0-2 με τη Φενέρμπαχτσε (ματαιοπονία..)

Οργή

Για αυτούς που δεν έχουν συνειδητοποιήσει πού έχουν έρθει και πόσο βαριά είναι φανέλα της ομάδας. Αλλά και για αυτούς που δεν τους το δίδαξαν όταν τους υποδέχτηκαν στην ομάδα. Οργή, επίσης, και για την αδιαφορία που επιδεικνύουν ακόμα και όταν γίνονται περίγελος στο “Ράδιο Αρβύλα”.

Προβληματισμός

Για το πώς το γυαλί που έχει σπάσει μεταξύ διοίκησης και παικτών θα συγκολληθεί, όχι τόσο με τους υπάρχοντες παίκτες αλλά και με αυτούς που πρόκειται να έρθουν (εφόσον το επιλέξουν).

Απορία

Ποιος παίκτης θα προτιμήσει να έρθει πλέον στον Παναθηναϊκό, γνωρίζοντας την κυκλοθυμία της διοίκησης;”.

"Το δρόμο τον ξέρουν, η οικογένεια τον χάραξε"

Ο Π. πρόσθεσε και ότι “δεν μπορώ να υποφέρω άλλο, βλέποντας το συνονθύλευμα που λέγεται “μπασκετικός Παναθηναϊκός”. Δακρύζω από τα νεύρα μου, πονάει το στομάχι μου, μεταφέρω εκνευρισμό στην οικογένειά μου. Προβλέπω ότι ο εφιάλτης που ζω θα συνεχιστεί”, εκτός και αν “κατόπιν όσων έχουν συμβεί την τελευταία πενταετία, φτάσει ο ιδιοκτήτης στο συμπέρασμα του να περιοριστεί απλά και μόνο στο ρόλο του. Να βρει δηλαδή, έναν διευθύνοντα σύμβουλο, με μπασκετικό κύρος, να ορίσει το στόχο, να δώσει προϋπολογισμό ανάλογο του στόχου. Ελπίζω τώρα που είμαστε στο χείλος του γκρεμού να λειτουργήσει το ένστικτο επιβίωσης που -πιθανόν- διαθέτει και να αλλάξει κάποια πράγματα στο τρόπο που σκέφτεται. Το δρόμο τον ξέρει, η οικογένειά του τον χάραξε. Δυο επιλογές υπάρχουν, πλέον μπροστά του για τις οποίες και θα μείνει στην ιστορία. Είτε θα μας ξανασυστήσει την ομάδα που ξέραμε (ο χαρακτήρας μας ενδιαφέρει, στην παρούσα φάση και στη συνέχεια οι τίτλοι), έστω και σ' ένα ορίζοντα τριετίας, είτε θα γίνουμε ένα με ομάδες, όπως η Virtus και η Yugoplastika.. Στο πρώτο σενάριο που ξεκινάει απ΄ αυτό το καλοκαίρι, θα είμαστε δίπλα του”.

Επέλεξα τους ανθρώπους αυτούς και όχι οργανωμένους, αφού προηγουμένως διαπίστωσα πως ασχολούνται καθημερινά με τον Παναθηναϊκό, στο επίπεδο του να “ ξυπνάμε και κοιμόμαστε με το τι έφαγε ο Γκιστ στα Friday's, όπου τον είδαμε και αν τα παλικάρια μας είναι υγιή και καλά”. Εκφράζουν δηλαδή, την περίεργη “πάστα” φιλάθλων, που πικραίνονται -αρρωσταίνουν- στις ήττες, χαίρονται -τρελαίνονται- στις νίκες, ασχολούνται ΜΟΝΟ με την ομάδα τους και “ δεν θα πετούσαμε ούτε πασατέμπο στον αντίπαλο”. Δηλαδή, τους υγιείς και τους νοήμονες, αυτούς που θέλεις να βλέπεις στα γήπεδα. Και σε αυτήν την κατηγορία φιλάθλων, φρονώ πως αξίζει πάντα να δίνεις το λόγο.