Κάθε επιλογή, έχει και τις συνέπειες της. Αυτή του Παναθηναϊκού να μην έχει άλλον δημιουργό, πέραν του Καλάθη, είχε ως αποτέλεσμα την ήττα στο ΣΕΦ. Γιατί καλοί, χρυσοί και άγιοι οι Τζέιμς και Ρίβερς, αλλά πόσα να κάνουν οι άνθρωποι, όταν πρέπει να σκοράρουν -με πρωτοβουλίες- και να παίξουν άμυνα και γενικά να τα κάνουν όλα, στο παιχνίδι που κάθε ομάδα έχει πέντε παίκτες και 12αδα στο ρόστερ. Ο Ολυμπιακός έχει μεγαλύτερο βάθος και ισορροπίες, με τους "πράσινους" να αναζητούν εκ νέου τις δικές τους, μετά την προσθήκη του Τζεντίλε.

Δεδομένα όσα ξέρουν οι προπονητές, προφανώς και δεν τα γνωρίζουν όσοι κάθονται αναπαυτικά και παρακολουθούν τα όποια ματς, αλλά όταν είδες τις πεντάδες προφανώς μια έκπληξη την ένιωσες. Θα ήταν γιατί ο Σφαιρόπουλος αποφάσισε να βάλει τους δυο ηγέτες του, πλην όμως, ταλαιπωρημένους από τραυματισμούς από την αρχή (άρα δεν θα ήταν ακριβώς στο πικ τους), ενώ ο Πασκουάλ διάλεξε τον Τζεντίλε στο “3”. Ξεκάθαρα για να ποστάρει (τόσες ημέρες τα γράφουμε), πράγμα που έκανε στην πρώτη επίθεση των “πρασίνων”. Αστόχησε. Συνέχισε με κλέψιμο, δυο ακόμα άστοχα ποσταρίσματα, ένα άστοχο σου εξ επαφής και φάουλ στον Σπανούλη, που συνοδεύτηκε με την έξοδο του και την είσοδο του Ρίβερς. Λογικό.

Να σου πω ότι όσο συνέβαιναν όλα αυτά, εξελισσόταν το 2-5 (με τέσσερα γρήγορα λάθη των γηπεδούχων, στα οποία τους ώθησαν οι φιλοξενούμενοι) σε 11-5, με τον Φώτση να μην μπορεί να ματσάρει την ενέργεια του Μπιρτς γύρω από το καλάθι -εξ ου και σε εκείνο το σημείο είχε τους 9 από τους 11 πόντους της παρέας του. Ένα ρόλο σε αυτό έπαιξε και η άμυνα του Παπανικολάου στον Καλάθη, που ουσιαστικά δεν τον άφησε να κάνει το παιχνίδι του. Για αυτό και ο Καταλανός έβαλε τον Τζέιμς, φυσικά μαζί με τον Μπουρούση (για να αποσύρει τους Καλάθη και Σίνγκλετον, όπως κάνει πάντα -περίπου στο ίδιο χρονικό σημείο). Εν τοιαύτη περιπτώσει, ο Τζέιμς το πήρε πάνω του και με την ενέργεια του (συν φυσικά τις πρωτοβουλίες του), μέτρησε οκτώ διαδοχικούς πόντους έως το 19-13, στο 11.20. Η επιστροφή αποτελούσε γεγονός, χάριν της καλής άμυνας και των ικανοτήτων του Τζέιμς που κάπου εκεί παρέδωσε τη σκυτάλη στον Ρίβερς.

Η μηχανή σκοραρίσματος που λέγεται "Ρίβερς"

Βλέπεις, χωρίς τον Καλάθη δεν υπάρχει δημιουργός για τον Παναθηναϊκό. Άρα ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει επιθετικά, είναι να 'χει παίκτες που να δημιουργούν τις φάσεις τους. Για αυτό και ο Πασκουάλ προτίμησε τους Τζέιμς, Παππά, Ρίβερς και Νίκολς, μαζί με τον Μπουρούση. Ο Ρίβερς που λες, σκόραρε 10 σερί πόντους για αρχή και στο 24-23 είχε περισσότερους από όσους όλος ο Ολυμπιακός μαζί, στα πρώτα 4.14 της β' περιόδου (7).

Και ενώ οι “πράσινοι”... σημάδευαν τον Μιλουτίνοφ, οι “ερυθρόλευκοι” έκαναν το ίδιο με τον Μπουρούση, που αποσύρθηκε με τρία φάουλ στο 16.40. Ο Ρίβερς με τον Τζέιμς συνέχισαν τα δικά τους, στο βαθμό των 27 πόντων (μαζί) από τους 37 που είχε ο ΠΑΟ στο ημίχρονο. Μετά επέστρεψε και ο Καλάθης, για να πέσει και πάλι πάνω του ο Παπανικολάου, ώστε να του “κόψει” τη δημιουργία. Την ίδια ώρα, ο Σπανούλης ήταν στον Ρίβερς και εκείνος είχε μέτρησε τον 19ο πόντο του στο 41-43 (22.30). Παρεμπιπτόντως, αυτό το ντουετάκι συνεχίστηκε και στην άλλη άκρη του γηπέδου. Έως εκείνο το σημείο, το ένας εναντίον ενός ήταν το βούτυρο στο ψωμί του Παναθηναϊκού, με την άμυνα του Ολυμπιακού να μην είναι επαρκής.

Παραδοσιακά, ο Πασκουάλ άλλαξε και πάλι την πεντάδα στην τρίτη περίοδο, αλλά η ουσία δεν άλλαξε, με τους παίκτες του να ωθούν τους αντιπάλους τους σε περισσότερα λάθη (στο 28.16'' είχαν φτάσει τα 6 στην περίοδο), ενόσω οι Τζέιμς και Ρίβερς έδιναν και άλλες λύσεις μέχρι το 45-48 που “άνοιξε” πάλι το rotation και ο Ολυμπιακός πήρε πίσω το προβάδισμα. Γιατί βλέπεις, είχε χαθεί η άμυνα και αυτή τη φορά ήταν ο ΠΑΟ που έκανε τα διαδοχικά λάθη. Με συνεχόμενους πόντους (Παπαπέτρου, Λοτζέσκι και Γκριν), έπειτα από κλεψίματα, οι Πειραιώτες έφτασαν το σερί στο 10-0, όπως έφταναν 55-48 (29.39''). Έτσι απλά. Πόσο απλά; Να σου εξηγήσω: ο Τζεντίλε -που μόλις είχε επιστρέψει- έχασε για αρχή λέι απ, στη συνέχεια επέτρεψε στον Παπαπέτρου να βρει το δευτερόλεπτο που χρειαζόταν να σκοράρει τρίποντο και μετά “έδωσε” στον Λοτζέσκι το λέι απ. Αλλά να σου πω κάτι; Όλα αυτά τα λες και λογικά -αν σκεφτείς ότι θα χρειαστεί το χρόνο του. Εν πάση περιπτώσει, ο Τζέιμς με μια ακόμη πρωτοβουλία διαμόρφωσε το 55-50, ως σκορ τρίτης περιόδου.

Με την ευκαιρία, να σου πω ότι ο παίκτης που είχε σκοράρει τελευταίος, πριν το κρεσέντο του διδύμου του ΠΑΟ ήταν ο Σίνγκλετον, στο 18.35'', αν αυτό σου λέει κάτι. Που θα σου λέει. Γιατί ο Ολυμπιακός είχε μεγαλύτερο βάθος στον πάγκο και αποζημιώθηκε. Ο Φελντέιν άλλαξε αυτό το δεδομένο στο 31.01 (57-50), αλλά ξεκάθαρα χρειαζόταν συνέχεια.

Οι αιφνιδιασμοί είχαν μαζευτεί πολλοί, ο Πασκουάλ έγινε έξαλλος και θύμισε στους παίκτες του ότι θα ήταν χρήσιμο να συγκεντρωθούν πάλι, στη δουλειά τους. Δηλαδή, να παίξουν άμυνα, να διεκδικήσουν όλες τις μπάλες και να σκοράρουν ορθολογικά. Εύκολα το λες, αλλά όταν οι παίκτες που μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά είναι εξαντλημένοι τι γίνεται; Ήττα γίνεται.

Χαζά λάθη και απειθαρχία

Ο Ρίβερς έκανε 4 τα φάουλ του στο 30.52'', με τον Καλάθη (που είχε 3) να επιστρέφει μήπως και αυτή τη φορά είχε τη δυνατότητα να δημιουργήσει. Στο παρκέ ήταν ο Μπουρούσης, οπότε ξέρεις πού στράφηκε η προσοχή του Ολυμπιακού στην επίθεση. Στην άμυνα, η μπάλα πήγαινε στα χέρια του, αλλά από εκεί δεν πήγαινε στο καλάθι.

Έξω, στην αρχή της τελευταίας πράξης, ήταν και οι Πρίντεζης και Σπανούλης, με τον Σφαιρόπουλο να ζητά από τους παίκτες του να παίρνουν τα ριμπάουντ και να ξεχύνονται -αφού τα ποσοστά τους από την περιφέρεια ήταν κακά και πιο συγκεκριμένα 30.8% στα τρίποντα, ενώ στα δίποντα είχαν 46.4%. Αλλά κοίτα τι συνέβη. Η ένταση που εμφανίστηκε στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού (όταν πια οι Τζέιμς και Ρίβερς δεν ήταν σε θέση να κάνουν ό,τι έκαναν έως εκείνο το σημείο) δεν επέτρεψε τη λογική στην επίθεση, με τους “ερυθρόλευκους” να 'χουν το momentum και να σκοράρουν δυο τρίποντα στον αιφνιδιασμό έως το 65-55 (33.38'').

Ανάγκα επέστρεψαν οι Ρίβερς και Σίνγκλετον (σημειωτέον, 4 φάουλ είχε και ο Καλάθης, πέραν του Ρίβερς -με τον Τζέιμς να είναι στον πάγκο, διότι εύλογα είχε “μείνει” από ανάσες), αλλά την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός είχε πολλούς περισσότερους για αυτό το “μπες, βγες”, που μπορούσαν να είναι αποτελεσματικοί. Αυτό που μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός, ήταν να εκμεταλλευτεί την προσοχή των γηπεδούχων σε εκείνους που τους είχαν κάνει ζημιά, προσφέροντας ελεύθερα σουτ σε άλλους.

Με ένα τέτοιο τρίποντο του Σίνγκλετον έγινε το 65-62 (35.15''), από ασίστ του Καλάθη. Αν ήταν τα πράγματα καλύτερα και στην άμυνα, ενδεχομένως ο Παπαπέτρου να μην έβαζε δυο σερί τρίπoντα. Στο πρώτο ο ΠΑΟ τον έχασε στο pick n roll και στο 2ο στο transition. Στο κάρφωμα που έκανε για να τριτώσει το καλό για την ομάδα του (μεσολάβησε κορυφαίος δισταγμός του Καλάθη και κακή πάσα), τον έχασε ο Φώτσης. Φοβερό;

Τέλος πάντων, για τα τελευταία 2.37 επέστρεψε ο Τζέιμς για να βρει τους Φελντέιν, Ρίβερς, Νίκολς και Σίνγκλετον. Στο τρίποντο του Σπανούλη (ΜΕ ΤΑΜΠΛΟ) για το 78-65, έληξε επί της ουσίας το παιχνίδι. Υπέρ του Ολυμπιακού που είχε περισσότερες λύσεις (με τις αλλαγές έβρισκε λύσεις), είχε περισσότερους να δημιουργούν και σίγουρα μεγαλύτερη στοχοπροσήλωση. Tι είχε ο Παναθηναϊκός; Ό,τι κάθε φορά που ο Καλάθης δεν παίζει καλά (δεν υπάρχει πειθαρχία και εκτέλεση), πρόβλημα στη θέση “4” και στην αποτελεσματικότητα της θέσης “5”. Υπήρχαν δυο που έδωσαν λύσεις στο σκοράρισμα, αλλά προφανώς και μόνο με δυο δεν γίνεται δουλειά. Ούτε γίνεται δουλειά με την τακτική που ακολουθεί ο Πασκουάλ, να επιτρέπει -χωρίς όρια- το μπάσκετ αλάνας. Όλα χρειάζονται ένα μέτρο.

ΥΓ: Δεν θα γινόταν να ολοκληρώσω, χωρίς να αναφέρω ένα ιδιαίτερο στατιστικό στοιχείο. Ο Ολυμπιακός είχε 24/28 βολές και ο Παναθηναϊκός 10/15. Και πριν το πάρεις όπως θέλεις, προκειμένου κάνεις μια έκρηξη (έτσι, για τη φάση), να σου πω ότι αυτοί οι αριθμοί δείχνουν και κάτι ακόμα -πέραν του προφανούς. Πως ο Παναθηναϊκός δεν είχε διαύγεια, ώστε να "χτυπήσει" και με άλλες μεθόδους. Κατά τα άλλα, έχασε τα ριμπάουντ και είχε σχεδόν τις μισές ασίστ, που επίσης εξηγούν το γιατί έχασε.