Ο Πεδουλάκης στον δρόμο του Κουμφούκιου
Όπως είχε πει ο Αργύρης Πεδουλάκης «την εμπειρία την περπατάς». Στην πρεμιέρα των τελικών, ο Παναθηναϊκός απέδειξε πως έχει κάνει κάποια χιλιόμετρα. Η Νίκη Μπάκουλη γράφει για το break των "πράσινων" στο ΣΕΦ.
Πριν -τα λέτε και- πολλά χρόνια, ο Κομφούκιος είχε καταλήξει στο ότι «πρέπει να μελετάς το παρελθόν, πριν σχεδιάσεις το μέλλον», ως τον μόνο τρόπο να κάνεις δουλειά. Να μη προσπερνάς δηλαδή, ό,τι σε πλήγωσε, αλλά να το βάζεις κάτω... και να του αλλάζεις τα φώτα. Να το κάνεις κτήμα σου. Παράσημο σου και τελικά γνώση.
Τώρα ενδεχομένως να μπορείτε να δείτε τα «σημάδια» του αποκλεισμού από την Μπαρτσελόνα. Τώρα, ίσως να καταλάβατε ότι αυτό που έγινε στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας, ήταν το «γιατί» του break στο ΣΕΦ.
Ο Παναθηναϊκός έκανε μια βουτιά στον εαυτό του (για να αναγνωρίσει το ποιος είναι, ώστε να καταλήξει στο πώς θα αποδείξει από τι είναι φτιαγμένος) και μετά μελέτησε ενδελεχώς τον Ολυμπιακό. Άπαξ και έγινε το τζάμπολ «είδε» όλα όσα είχε να του προσφέρει το παιχνίδι των αντιπάλων του (από την απουσία του Λο έως την εξόντωση κάθε έμπνευσης των γηπεδούχων) και τα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, γιατί είχε αυτά που είθισται να κάνουν τη διαφορά: αυτοσυγκέντρωση (προσήλωση στο τι έπρεπε να κάνει ανά πάσα ώρα και στιγμή), μαζί με πίστη στη νίκη. Γιατί ήταν ξεκάθαρο ότι είχε πίστη στη νίκη, έτσι;
Επίσης, θα διαπιστώσατε πως αν οι «πράσινοι»είχαν τον Ραμέλ Κάρι λίγο καιρό νωρίτερα, θα απολάμβαναν άλλη μια παρουσία σε Φάιναλ Φορ. Ο 33χρονος γκαρντ ήλθε να ταιριάξει άψογα σε ένα δίδυμο που έμαθε να λειτουργεί υποδειγματικά (Διαμαντίδης-Ούκιτς), αλλά που χρειαζόταν και κάποιον να... σιγοντάρει. Κάποιον που θα ενέπνεε και θα έδινε την εμπιστοσύνη που χρειαζόταν η ομάδα, όταν κάποιος εκ των δύο ήταν στον πάγκο. Δεν υπάρχει φορά που να πήρε την μπάλα στα χέρια του και να αγχώθηκαν οι συμπαίκτες του. Δεν υπήρχε φορά που να παρασύρθηκε (από συναίσθημα, από πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα, από, από, από...).
Για το άλλο το δίδυμο, αυτό των Λάσμε και Γκιστ, τι να πρωτοπεί (για την ακρίβεια, πρωτογράψει) κανείς; Οι άνθρωποι δεν περπατούν. Πετούν. Κυριολεκτικά. Οχι στα σύννεφα. Είναι ο κύριος λόγος που έπαιξε την άμυνα που έπαιξε χθες ο Παναθηναϊκός. Είναι ο κύριος λόγος που οι «πράσινοι»θύμισαν... βεντάλια που ανοιγόκλεινε: εκεί που φαινόταν να «δίνουν»ένα διάδρομο προς το καλάθι, ανεβαίνοντας ψηλά, τσουπ επέστρεφαν στη ρακέτα. Πρόσφεραν βοήθειες και στην άμυνα του Σπανούλη (θα φτάσω και στον Ούκιτς, μη βιάζεστε), πρόσφεραν πόντους, πρόσφεραν και όμορφες συνεργασίες από αυτές που... καταρρακώνουν το ηθικό των αντιπάλων (βλ. καρφώματα).
Ένα από τα ερωτηματικά του Παναθηναϊκού, πριν αρχίσει η σειρά ήταν ο Ρόκο Λένι Ούκιτς που δεν ήταν ακριβώς στο πικ του τελευταία. Αυτό δεν σημαίνει ότι έπαθε... εγκεφαλικό ή Αλζχάιμερ και ξέχασε όσα είχε μάθει, ως «πράσινος» και ως έτερον ήμισυ του Διαμαντίδη. Πράγμα που απέδειξε -περίτρανα- χθες, αναλαμβάνοντας το κυνήγι του κατ' αρχάς όπλου (υπό την όποια έννοια) των Πειραιωτών. Ο Κροάτης εξήγησε μετά το τέλος ότι είχε κάτι που το λέτε και υπέρτατο κίνητρο. Πως δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του κάτι λιγότερο από μια εξαιρετική εμφάνιση, ανήμερα της 20ης επετείου από το θάνατο του Ντράζεν Πέτροβιτς. Ηταν, όπως είπε και στο Sport24.gr, ένας από τα 15 παιδιά «που είχαμε... προγραμματιστεί για να γίνουμε οι διάδοχοι του. Αλλά δεν γίνεται να ανταποκριθείς ποτέ σε αυτές τις απαιτήσεις» ομολόγησε, ειλικρινώς. Προηγουμένως, είχε «βραχυκυκλώσει» τον «εγκέφαλο» του Ολυμπιακού και μαζί όλο το υπόλοιπο «μηχάνημα».
Το ματς ξεκίνησε ιδανικά για τον ΠΑΟ και αυτός ήταν ο κύριος λόγος που η αυτοπεποίθηση εκτοξεύθηκε στα ύψη. Έλεγξε το ρυθμό -για την ακρίβεια «έτρεξε» αυτόν που τον ευνοούσε και έκανε σμπαράλια τις συνήθειες του Ολυμπιακού, αυτήν την τάση που έχει να τρέχει- έλεγξε τα ριμπάουντ και όσο «έχτιζε» διαφορές, «έχτιζε»και την εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του.
Αλλά πάει αυτό το ματς. Τελείωσε. Να ζήσουμε να το θυμόμαστε. Σειρά έχει ο δεύτερος τελικός της Κυριακής. Που όλοι γνωρίζουν ότι ουδεμία σχέση θα έχει με την πρεμιέρα. Όπως συμβαίνει πάντα, σε αυτό το επίπεδο, κάθε ματς είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία. Ο Ολυμπιακός έγινε πρωταθλητής Ευρώπης για κάποιο πολύ συγκεκριμένο λόγο: γιατί έπαιξε πολύ καλό μπάσκετ. Συν αυτό, οι «ερυθρόλευκοι»μέχρι τη σήμερον ημέρα, δεν έχουν χάσει ματς που έπρεπε να πάρουν (η εξαίρεση του κανόνα, είναι το Κύπελλο). Τι σημαίνει αυτό για τον Παναθηναϊκό; Πως πρέπει σε μια μέρα, να μηδενίσει το κοντέρ και να ξεκινήσει από την αρχή. Να δείξει την ίδια ενέργεια, την ίδια θέληση, την ίδια υπομονή, την ίδια αυτοσυγκέντρωση και εν γένει ό,τι έδειξε στην επίσκεψη του στο ΣΕΦ, ώστε να αποδείξει πως όντως θέλει να πάρει αυτόν τον τίτλο. Ότι τον αξίζει.