Ο Αργύρης Πεδουλάκης αποτελεί παρελθόν για τον Παναθηναϊκό. Και οι επικρατέστεροι υποψήφιοι για να τον αντικαταστήσουν είναι οι Φώτης Κατσικάρης και Ντούσκο Ιβάνοβιτς, αφού προηγήθηκαν επαφές -αναγνωριστικού επιπέδου- και με άλλους.

Αν κυκλοφορούσαν όλα αυτά για εσάς, πριν το πρώτο ματς της σεζόν που κρίνει κάτι (ΟΚ, δεν έδωσε τίτλο, έδωσε όμως, την πρόκριση για τη διεκδίκηση του πρώτου τίτλου της χρονιάς) πώς ακριβώς θα αισθανόσασταν; Και πού ακριβώς θα βρισκόταν η αυτοπεποίθηση σας, μαζί με την αυτοσυγκέντρωση σας, ενώ είχατε απέναντι σας ομάδα που προερχόταν από 23-0; Α, παρεμπιπτόντως, αυτή η ομάδα ήταν και ο αιώνιος αντίπαλος; Μάλλον όχι πολύ καλά, έτσι;
Για τύπους σαν τον Πεδουλάκη, αυτές οι καταστάσεις αποτελούν βούτυρο στο ψωμί τους. Για τύπους που έχουν γαλουχηθεί στα δύσκολα και ξέρουν να επιβιώνουν. Αν αποθεώθηκε το μπάσκετ; Όχι. Αν πήρε ο Παναθηναϊκός το αποτέλεσμα που ήθελε; Ναι.

Για όσους τώρα, λέτε αυτή τη στιγμή πως οι παίκτες παίζουν, όχι οι κόουτς, απλά να θυμίσω ότι ο κόουτς είναι υπεύθυνος για τη διαχείριση των αθλητών του. Είναι ο κατ εξοχήν υπεύθυνος για τον τρόπο που σκέφτονται, τον τρόπο που λειτουργούν, υπό τις όποιες συνθήκες. Αν ο προπονητής είναι “πλημμύρας”, πλημμύρα θα είναι και αυτό που θα παρουσιάσουν οι παίκτες του. Αυτά, για την ιστορία. Πάμε παρακάτω.

Aλλάξαν(ε) τα πλάνα μου...

Οι “πράσινοι” διεκδίκησαν (με περίσσιο πάθος) κάθε μπάλα που ήταν προς διεκδίκηση. Κέρδισαν όλες αυτές τις φάσεις που πρέπει να κάνεις βουτιά, να βάλεις το σώμα σου στα σκατά, να θυσιάσεις το κορμί σου για να κάνεις δουλειά. Όταν ο Παππάς δεν σκέφτεται το πονεμένο του χέρι και το προτάσσει για να σώσει μια κατοχή, αυτό κάτι σημαίνει. Κάτι σημαντικό.
Αυτό το απόγευμα ο Ολυμπιακός ήταν εκείνος που επιχείρησε περισσότερα τρίποντα από δίποντα (31 vs. 22), γιατί ο Παναθηναϊκός τον έστειλε εκεί. Τα ποσταρίσματα επέστρεψαν στο παιχνίδι του και έγιναν κυρίαρχο στοιχείο. Όπως είπε όταν πια όλα είχαν τελειώσει, ο Γιόνας Ματσιούλις -της μιας προπόνησης μετά τον τραυματισμό του και πριν το τζάμπολ- “θα μπορούσα να ποστάρω όλο το βράδυ και δη απέναντι σε πιο κοντούς αντιπάλους”. Γιατί να μη το κάνει; Μια χαρά επιτυχία είχε.

Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα

Όπως πέρυσι στους τελικούς, έτσι και τώρα ο Γκιστ έπεσε πάνω στον Σπανούλη και ουσιαστικά τον απενεργοποίησε και ουδείς θα ενοχληθεί από το γεγονός ότι ο Αμερικανός είχε μόλις 3 πόντους. Ο Μπράμος ήταν ο γνωστός -περυσινός- Μπράμος, ο πανταχού παρών Μπράμος, αυτός που μεταξύ άλλων πήρε την μπάλα μέσα από τα χέρια του Ντάνστον, την πιο κρίσιμη ώρα -στο φινάλε.

Ο ΠΑΟ έδειξε πολύ ήθελε αυτό που πήρε και μέσω των ριμπάουντ. “Κατέβασε” 27 αμυντικά και 15 (!) επιθετικά, εκ των οποίων τα 7 ήταν του Λασμέ. Οι “ερυθρόλευκοι” είχαν συνολικά 27. Εκ των 16 λαθών των Πειραιωτών, τα 12 ήταν κλεψίματα των γηπεδούχων. Αν ήταν σκληροί; Ναι ήταν. Για την ακρίβεια, ήταν επιθετικοί, όπως είναι όλοι όσοι παίρνουν τέτοια ματς. Ξέρετε κανέναν να σηκώνει κούπες με... καλοσύνη; Του τύπου "περάστε, να σας τρατάρω και κάτι";

Αντί επιλόγου

Αυτή η νίκη στέλνει τον Παναθηναϊκό στον τελικό Κυπέλλου. Αν αλλάζει κάτι άλλο; Όχι αν δεν γίνει κάτι διαφορετικό και στη συνέχεια. Γιατί με την επανάληψη επιβεβαιώνονται τα γεγονότα. Μια φορά μπορεί να τύχει. Ή όπως λένε "μια φορά ίσον ποτέ". Οι "πράσινοι" έκαναν απλά μια καλή αρχή, με την άμυνα και την τεράστια διάθεση να είναι οι οδηγοί τους για τη συνέχεια. Από εκεί και πέρα, κάποιες αλλαγές εν όψει ΤΟΡ16 δεν θα έβλαπταν. Αντιθέτως, θα βοηθούσαν. Αλλά για αυτά αποφασίζουν άλλοι.