Δεν άκουσα; Πώς είπατε; Ορίστε; Θυμηθήκατε το 2011; ΛΑΘΟΣ. Η χθεσινή ανατροπή του Παναθηναϊκού ΜΟΝΟ με αυτή που είχε γίνει στην Μπολόνια, το 2002 αξίζει να συγκριθεί. Τότε που οι «πράσινοι»ήταν τα αουτσάιντερ απέναντι στην Κίντερ και έφτασαν στο -14 (45-31), πριν... φτάσουν στην άρση τροπαίου.

Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος του τότε, είναι ο Τζέιμς Γκιστ στο τώρα. Οπως τότε ο «Λάζος»έδωσε λύσεις που εξέπληξαν (και «σκότωσαν» τους... οι γηπεδούχους), έτσι και ο Αμερικανός (και στα δυο ματς) ήταν ο «αιμοδότης», η σταθερή λύση στην επίθεση (να 'ναι καλά και ο Λόρμπεκ που... κουραζόταν στη σκέψη ότι θα τον κυνηγήσει -και άπαξ και βρήκε ρυθμό ο Γκιστ μετά δεν γινόταν να σταματήσει).

Το επιβεβαίωσε περίτρανα, όταν εκείνη είχε φτάσει στο πιο προβληματικό της σημείο, δημιουργώντας για πάρτη του και εκτελώντας. Το κυριότερο που έκανε ήταν ότι έδωσε ενέργεια και παρέσυρε τους υπολοίπους. Σαν να ήταν η μύγα που τους τσίμπησε... και τους ξύπνησε.

Μη γελιέστε

Το 40-27 (22.25) δεν ήταν προϊόν εξαιρετικού παιχνιδιού της Μπαρτσελόνα. Pictionary έπαιζαν οι τύποι. Σχεδίαζαν μεν, τα συστήματα, αλλά μετά... μάντευαν τι κάνει ο διπλανός τους, με τους αυτοσχεδιασμούς να έχουν αποτέλεσμα, γιατί το επέτρεπε η κακή επίθεση του Παναθηναϊκού (και δεν ξέρω αν σας λένε κάτι οι 4 ασίστ έως το ημίχρονο και οι 7 έως το 30'). Τα τρία πανομοιότυπα λάθη του «Σόφο» ήταν το... βούτυρο στο ψωμί των γηπεδούχων.

Ο Ρόκο Λένι Ούκιτς διέκοψε τον οίστρο τους (40-30), με το πρώτο εντός παιδιάς της παρέας του από το 15.27. Του Μάικ Μπράμος. Σημειωτέον, αυτά ήταν τα παιδιά που σιγοντάρισαν τον Γκιστ, πριν... παρασυρθούν και οι υπόλοιποι. Και πάνω που οι «πράσινοι» έδειχναν να είναι υπό κατάρρευση, ξαφνικά βρήκαν ζωή μέσα τους. Να ήταν το ένστικτο αυτοσυντήρησης; Να ήταν η 17η επέτειος από το Παρίσι (τι νομίσατε, τζάμπα τα 'χουν τα ψυχολογικά οι της «Μπάρτσα» με τον Παναθηναϊκό;);

Να ήταν... το ότι απλά μπορούν και τα κάνουν; Έβγαλαν νεύρο, το συνδύασαν με το σήμα κατατεθέν τους (βλ. ψυχή), η άμυνα παρέμεινε στα γνωστά επίπεδα και έτσι ξεκίνησαν αυτό που θα γινόταν 45-45 (28.10). Και αν ο Αμπρίνες σκόραρε ευθύς αμέσως, πέντε σερί πόντους, το... τέρας είχε ξυπνήσει

Πεδουλάκης... αυτός ο άσχετος

Δεν θα σας κουράσω. Θα πω μόνο αυτό: την απόφαση του στο 37.40 τους Μπράμος και Ματσιούλις φόργουορντ, για να αυξήσει την πίεση στην άμυνα. Οι «μπλαουγκράνα»δεν μπορούσαν να βρουν στόχο, ο Λάσμε ήταν μονίμως... στον αέρα, ο Ούκιτς μοίραζε ασίστ και μετά ήλθε ο «Μήτσος». Τον οποίον δεν σεβάστηκε ο Τσάβι Πασκουάλ, μηδέ οι παίκτες του.

Διαμαντίδης... αυτός ο άυπνος

Οπως έγραψε (πιο εύστοχα από όλους) ο Freddos Freddos στο Facebook «ο Διαμαντίδης σε φάση «Πώς; Τρίποντο; Για να πάρουμε το ματς; Ναι, ΟΚ αλλά μόνο επειδή βαριέμαι παράταση & θέλω να κοιμηθώ νωρίς». Γιατί μπορεί, γι' αυτό». Ναι, είναι πιθανόν αυτός να 'ταν ο λόγος που έκανε ό,τι έκανε!

Εν τοιαύτη περιπτώσει, όπως είχε καταλάβει όλος ο πλανήτης, η επίθεση που ξεκίνησε ο Παναθηναϊκός στα 19.5'' για τη λήξη, θα περνούσε από τον «Μήτσο». Οι «μπλαουγκράνα»έκριναν ως άσκοπο το ενδεχόμενο να κάνουν φάουλ (!) και έμεινε μόνος ο Τζαβάι, στην αλλαγή (ο Σάδα... ακολούθησε τον Λάσμε -και μετά πλακώθηκε με το τεχνικό τιμ. Eπεσαν και σπρωξιές, προφανώς αμφισβητώντας το πλάνο τους).

Ούτε η «παγίδα»λοιπόν, κρίθηκε σκόπιμη. Οταν ο Αυστραλός έδωσε χώρο στον Διαμαντίδη, τον είδε να κάνει ό,τι ξέρει καλύτερα. Παρεμπιπτόντως, ήταν το τρίτο του σουτ στα 33.22'' συμμετοχής που είχε έως εκείνη τη στιγμή. Ο ίδιος είπε πως «στο μπάσκετ μετρά και η τύχη», προσθέτοντας εγκαίρως (για να μην μας τρελάνει τελείως) το «πέρα από τις ικανότητες που έχουμε ως ομάδα», πριν μας αποτελειώσει «βέβαια, δεν ήταν από τις καλές μου προσπάθειες». Εγινε! Δεν πειράζει. Ας τις κρατήσει αυτές (τις καλές) για το ΟΑΚΑ...

ΥΓ: Ο Εράζεμ Λόρμπεκ έβαλε το πρώτο καλάθι της σειράς στο 12.20 (και μη φανταστείτε ότι μετά έχασε το λογαριασμό των πόντων, γενικά θύμιζε περισσότερο το βούτυρο Λούμπερκ, παρά τον εαυτό του).

Όλη η Μπαρτσελόνα έμεινε χωρίς πόντο στα 8.39 της πρώτης περιόδου. Στα έξι λεπτά που διήρκησε η ολική επαναφορά των «πρασίνων», σκόραραν ένα κάτι τις... ανά δίλεπτο. Και στο φινάλε... πνίγηκαν.

Όχι λοιπόν, αυτή η ομάδα δεν αξίζει να περάσει στο Φάιναλ Φορ. Ας περάσει τουλάχιστον αυτός που 'χει ψυχή -ακόμα και αν δεν έχει όσες δυνατότητες διαθέτει... στα χαρτιά η «Μπάρτσα». Εκτός και αν αποδείξει κάτι διαφορετικό. Αλλά μετά το «δύσκολα θα νικήσουμε στο ΟΑΚΑ» του Ναβάρο, δεν το βλέπω και πολύ πιθανό αυτό το σεναριάκι...