Όταν τρέχει ο "Μήτσος", δεν κάθεται κανείς

Ήθελες και τη διαφορά, έτσι; Από τη στιγμή που έφτασες στο σημείο να τη διεκδικείς, ήθελες να την πάρεις, σωστά; Καλά κάνεις. Αυτή είναι η "δουλειά" σου. Η δουλειά των παικτών του Τζόρτζεβιτς ήταν να αντιδράσουν μετά την ήττα στο Βελιγράδι και την ίδια ώρα να αποδείξουν πως μπορούν να γίνουν διεκδικητές του τίτλου, επικρατώντας ομάδας που τους είχε νικήσει τρεις φορές φέτος -και που έχει κερδίσει το σεβασμό όλης της Ευρώπης. Ο χαρακτήρας που έδειξε ο Παναθηναϊκός εναντίον της Λοκομοτίβ Κουμπάν (παρεμπιπτόντως, με νίκη στο ΟΑΚΑ διασφάλιζε την πρόκριση στα προημιτελικά) φρονώ ότι ήταν αυτό που ξεχωρίζει... μετά φυσικά τον Διαμαντίδη που ήταν να μην πάρει τις αποφάσεις του.

Ο Παναθηναϊκός δεν είχε δημιουργία, οι Κούζμιτς και Ραντούλιτσα δεν μπορούσαν να κυνηγήσουν τους γρήγορους ψηλούς της Λοκομοτίβ μακριά από το καλάθι (και εκτίθενταν -εκθέτοντας και εκείνον που επέμενε κυρίως στον δεύτερο), συνολικά και πάλι δεν είχε τρίποντο (1/8 στο ημίχρονο) και στην άμυνα δεν πήρε ακριβώς άριστα. Αυτό που έγινε ουκ ολίγες φορές, ήταν η είσοδος του Ντιλέινι στη ρακέτα, μάζευε επάνω του 2-3 παίκτες, έμεναν 2-3 συμπαίκτες του ελεύθεροι και... σκόραραν.

Κάποια στιγμή ο ΠΑΟ έδειχνε να έχει μπερδευτεί, ως προς αυτά που είχε να κάνει: όταν ένας παίκτης έπρεπε να πάρει ένα μακρινό σουτ (γιατί τον ευνοούσαν οι συνθήκες, όχι γιατί το λέω εγώ), έκανε ντράιβ στην "κλεισμένη" ρακέτα και τούμπαλιν. Γενικά, υπήρχε ένα θεματάκι με το "λειτουργικό". Και προφανώς η ομάδα του Μπαρτζώκα είχε ένα μερίδιο στο 80% των δυσκολιών που συνάντησαν οι "πράσινοι", γιατί δεν βρίσκεται τυχαία εκεί που βρίσκεται στη βαθμολογία. Και δεν έχει τυχαία την καλύτερη άμυνα στο ΤΟΡ16 (το έδειξε με τη δυναμική αντιμετώπιση στα pick and roll των αντιπάλων της, αναγκάζοντας τους να γίνουν και διστακτικοί).

Εν τούτοις, κάποια αβίαστα λάθη των γηπεδούχων (έμπροσθεν, αλλά και στις αλλαγές όπισθεν) έδειχναν πως έχει ένα εγκεφαλικό θέμα, που να με συμπαθάς αλλά θα σου πω ότι πάλι δεν βοήθησε το... άπλωμα του rotation που έκανε ο "Σάλε" στο πρώτο μισό. Δηλαδή, και να ήθελε να βρει ρυθμό, ήταν δυσκολάκι. Προφανώς και ο Σέρβος είχε τη διαύγεια να καταλάβει ότι έτσι δουλειά δεν επρόκειτο να γίνει και στην τρίτη πράξη άλλαξε τακτική. Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, μετά την ανάπαυλα ο κόουτς του ΠΑΟ έκανε το πιο απλό που είχε να κάνει: επέστρεψε στα βασικά. Ε, όχι και ποια είναι τα βασικά;

Στην ανάπαυλα τέθηκε το θέμα της ελλιπούς ενέργειας που είχαν οι "πράσινοι" και στην κακή δουλειά που είχαν κάνει στην άμυνα στο "ένας με έναν". Τα ελεύθερα σουτ είχαν μαζευτεί πολλά και κάτι έπρεπε να αλλάξει. Επίσης, κάτι έπρεπε να αλλάξει και στη δημιουργία -γιατί μόνος του ο Καλάθης πόσες ασίστ να δώσει στην ομάδα που τον ξέρει σαν κάλπικη δεκάρα και δη την ημέρα που ο Ουίλιαμς παίζει μεν, αλλά δεν το λες ότι έχει τακτοποιήσει στο έπακρο τη θλάση.

Ξεκίνησε λοιπόν, η τρίτη περίοδος, η φάση παρέμενε η ίδια (εξαιρουμένου ενός εύστοχου τρίποντου του Καλάθη -γεγονός που για τη φετινή του παρουσία αποτελεί είδηση) και μετά την άνεση του Ράντολφ για το 45-52 (25.06''), ο Διαμαντίδης είχε πάρει τις αποφάσεις του. Το "not in my house" εκφράστηκε με ένα τρίποντο, αμέσως μετά έκλεψε από τον Μπρόκχοφ και πήγε σε ένα ωραίο και άνετο λέι απ και άλλαξε τα μυαλά της ομάδας του.

Από το 26' (45-52) έως το 30' (24-22) είχε 7 πόντους και 3 ασίστ. Ειρήσθω εν παρόδω, σε αυτό το διάστημα το σκοράρισμα της "Loko" το είχε πάρει εργολαβία ο Ντιλέινι. Όλοι οι άλλοι... απείχαν, τη στιγμή που όλοι παίκτες του "Σάλε" έδιναν και τη ψυχή τους, με τον Φώτση επίσης να παίζει έναν τεράστιο ρόλο σε αυτό που ακολούθησε -γιατί η εμπειρία του, του επέτρεπε να ξέρει τι να κάνει και πότε.

Θα σου πω και κάτι άλλο: στην τρίτη πράξη ο Παναθηναϊκός είχε 5/12 διπ., 3/6 τριπ., 7-1 ριμπ., μόλις 1 λάθος, 7 (!) ασίστ και 2 κλεψίματα. Πήρε 14 πόντους από το transition και διευκόλυνε τη ζωή του. Έμενε βέβαια, ένα ακόμα δεκάλεπτο.

Gist σημαίνει ουσία -τι, δεν το ήξερες;

Ένα "όχι πάλι" η αλήθεια είναι το είπα όταν στην αρχή της τέταρτης περιόδου, ο Τζόρτζεβιτς έκανε τρεις αλλαγές (τον Ουίλιαμς αντί του Διαμαντίδη, τον Χάντερ αντί του Κούζμιτς και τον Χέινς αντί του Καλάθη. Ήταν από κεκτημένη ταχύτητα. Διότι ο άνθρωπος ήθελε να δώσει ανάσες σε αυτούς που είχε δει πως θα του πάρουν το ματς, πριν την τελική αντεπίθεση. Από αυτήν -την τελική αντεπίθεση, ντε- δεν μπορούσε να λείψει ο Γκιστ, ο οποίος και πάλι "έκλεινε" τρύπες στην άμυνα, όπως θύμιζε ότι ξέρει μια χαρά να βλέπει τι έχει μπροστά του στην επίθεση και να το χειρίζεται αναλόγως.

Μαζί με τον Διαμαντίδη ηγήθηκαν όσων έκανε η παρέα τους και στις δυο άκρες. Αμφότεροι έκαναν ό,τι χρειαζόταν -τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Ήταν εκείνοι που έκαναν την ένεση χαρακτήρα σε όσους "έκλεισαν" τη δουλειά. Ναι, η αλήθεια είναι πως βοήθησε και η εξέδρα. Ο τρόπος που αντιμετώπισε ο Παναθηναϊκός το ματς, στην πιο δύσκολη στιγμή του (ήταν σοβαρός, πειθαρχημένος, είχε αυτοσυγκέντρωση και ηγετικές μορφές, με τη Λοκομοτίβ να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο) είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση αυτής της βραδιάς. Και εφ όσον δεν εστίασαν οι πρωταγωνιστές στο γεγονός ότι δεν καλύφθηκε η διαφορά του πρώτου ματς, γιατί να νοιάξει εμένα -τόσο ώστε να το αναφέρω ως μεμπτό;

Δεν ξέρω αν ο Παναθηναϊκός θα πάει στο Βερολίνο. Ξέρω ότι αν είχε κάνει τις προσθήκες νωρίτερα, θα είχε πολλές περισσότερες πιθανότητες να μπει στα play offs με το πλεονέκτημα της έδρας. Μετά βέβαια, θα μου πεις ότι ίσχυσε "το κάλλιο αργά παρά ποτέ". Και θα σου πω έχεις δίκιο. Γενικά. Ειδικότερα ωστόσο, δεν ξέρω αν υπάρχει ο χρόνος -και οι ευκαιρίες- να αφήσει πίσω του τη ρωσική ομάδα και να εμφανιστεί στους "οκτώ" της διοργάνωσης με τη μεγαλύτερη πολυτέλεια: αυτή του να παίζει στο ΟΑΚΑ.