Αν το θες απλά, αυτό που έγινε στον πρώτο τελικό της φετινής stoiximan.gr Basket League, θα σου πω ότι ο Ολυμπιακός, αν και δεν απογείωσε το μπάσκετ, έδειξε προσωπικότητα όταν κρίθηκε η έκβαση. Την ίδια ώρα, ο Παναθηναϊκός δεν φάνηκε να 'χει δομήσει χαρακτήρα, ικανό να του δώσει το ματς. Και ξέρεις ότι στις δυσκολίες, όλοι επιστρέφουμε στις βάσεις μας. Δηλαδή, σε αυτό πάνω στο οποίο έχουμε “χτιστεί”. Αν δεν το 'χεις φροντίσει αυτό, αν δεν έχεις φτιάξει μια βάση, μοιραία καταρρέεις.

Έχω κάποιες απορίες

Αναμενόμενα λοιπόν, ο Ολυμπιακός δεν αποθέωσε την ενέργεια, συνολικά στο παιχνίδι. Πράγμα που το λες και λογικό, διότι όπως θα θυμάσαι από προηγούμενα χρόνια, μετά τα Final Four υπάρχει το κοινώς λεγόμενο “άδειασμα”. Και πώς το εκμεταλλεύτηκε ο Παναθηναϊκός; Αν σκεφτείς πως έπαιζε χωρίς πλέι μέικερ, δηλαδή αυτόν που “φτιάχνει” το παιχνίδι (Καλάθης και Τζέιμς ήταν σε ένα παράλληλο σύμπαν και τελείωσαν με 4/20 σουτ, ενώ έκαναν τα 5 από τα 8 λάθη της παρέας τους), μια χαρά τα πήγε. Περνούσε τη μπάλα κοντά στο καλάθι και ο Ρίβερς έκανε... τα δικά του. Θέλω όμως, να σε ρωτήσω κάτι: Πώς γίνεται να έκανε θραύση ο Μπουρούσης, στο β' ημίχρονο και να έβαλε όλα τα μεγάλα καλάθια της τέταρτης περιόδου ο Μιλουτίνοφ;

Αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχει κάτι που δεν κολλάει. Όπως δεν μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητό, για κάποιον που δεν έχει δει το ματς, πώς ο Παναθηναϊκός κράτησε τον Ολυμπιακό στους 63 πόντους και έχασε. Υπάρχει εξήγηση. Στα κρίσιμα σημεία, επέλεξε να δώσει την μπάλα στον Τζέιμς. Ενδεχομένως και να την πήρε μόνος του -αλλά για να γίνει αυτό, σημαίνει ότι δεν έκανε άλλος βήμα μπροστά. Να σου λοιπόν, το 6-0 των “ερυθρόλευκων” σε 1.38'' και ενώ έμεναν 62 δευτερόλεπτα για τη λήξη, με τον Μιλουτίνοφ να διαμορφώνει το 61-58.

Πού πας, άνθρωπε μου;

Βλέπεις πως υπήρχε χρόνος, ώστε να διαγραφούν όλα τα κακώς κείμενα και να γίνει το break. Ακολούθως, από σπόντα έφτασε η μπάλα στα χέρια του Ρίβερς, κλασικά σηκώθηκε από τα 6.75, αλλά δεν είχε δει τον Παπανικολάου, ο οποίος ήλθε από πίσω και τον έκοψε. Παρ' όλα αυτά, η πορτοκαλί θεά κατέληξε σε "πράσινα" χέρια.

Για την ακρίβεια αυτά του Τζέιμς, ο οποίος αντί να οργανώσει, να πάρει μια απόφαση πιο ορθολογική, έκανε το πιο δύσκολο σουτ που μπορούσε να κάνει: στεπ μπακ από μέση απόσταση. Σημείωση: απέναντι του είχε τον Μιλουτίνοφ. ΔΗΛΑΔΗ, θα μπορούσε ακόμα και να δοκιμάσει να περάσει τον Σέρβο. Να σου μετά οι δυο βολές του Σπανούλη, το 8-0 και το 63-58, που ήταν και το φινάλε.

Ας δουλέψουν για τον επόμενο εργοδότη

Κλασικά, παραδοσιακά, οι “ερυθρόλευκοι” σημάδευαν τον Μπουρούση (χαρακτηριστικά στο 10-4 του 5' και οι δέκα πόντοι είχαν μπει... πάνω του). Ένα θέμα ήταν το δεύτερο φάουλ που έκανε νωρίς ο Σίνγκλετον (στα πρώτα λεπτά), όπως και το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι “διάβαζαν” αυτό που είχαν απέναντι τους, ο Παναθηναϊκός όμως, όχι. Και άντε και αστοχούσε ο Ολυμπιακός, θα ήταν σίγουρα χρήσιμο να μην παίρνει και τα επιθετικά ριμπάουντ. Υπήρξε φάση που πήρε 4 και μάλλον δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο επ' αυτού. Το έπιασες το νόημα. Και άντε ο Πασκουάλ θύμισε τη σημασία της επιθετικής άμυνας και άντε με τρίποντο του -ηρωικού- Φώτση, ο ΠΑΟ πήρε προβάδισμα στο 17' (26-27). Άντε και έφτιαξε το πράγμα στα ριμπάουντ (στο 35-33, οι γηπεδούχοι είχαν 14-8 και οι φιλοξενούμενοι 15-10). Έπρεπε να υπάρξει και συνέχεια. Σίγουρα έπρεπε να υπάρξει καθαρό μυαλό, στο φινάλε. Γιατί με τρικυμίες δεν βλέπεις προκοπή.

Αυτό που αν με ρωτάς, με προβλημάτισε περισσότερο από όλα είναι ό,τι βλέπεις συνήθως στο τέλος αυτών των αγώνων: τον Ολυμπιακό να επιστρατεύει τέσσερις Έλληνες στην ίδια πεντάδα, μαζί με έναν ξένο σέντερ και τον Παναθηναϊκό να 'χει απέναντι τέσσερις Αμερικανούς και τον Καλάθη. Και από εκεί πρέπει να ξεκινήσει η ανοικοδόμηση. Ο Χαραλαμπόπουλος πήρε μια ακόμη ευκαιρία και μάλλον δεν την τράβηξε από τα μαλλιά. Δεν έχει νόημα να σταθούμε στο ότι έπρεπε ήδη να 'χει δοθεί δανεικός, ώστε να “πάρει” παιχνίδια και παραστάσεις. Σημασία έχει το τώρα. Και στο “τώρα” πρέπει να γίνει πιο τολμηρός από... τα μηδέν σουτ που είχε την Κυριακή (28/5).

Έως ότου να έλθει το καλοκαίρι, θα ήταν πάντα χρήσιμο να παίξει καλύτερα ο Καλάθης, αλλά και ο Γκιστ, που ξεκάθαρα έχει θέμα που δεν του επιτρέπει να παίζει όπως μπορεί. Επίσης φοβερή ιδέα είναι να σταματήσουν όλοι να ασχολούνται με το ποιος θα έλθει και ποιος θα φύγει, με το πού έκανε like ο Φελντέιν και ποιο είναι το τελευταίο post του αφεντικού στο Instagram και να αφοσιωθούν στη δουλειά τους. Που είναι το μπάσκετ. Στην τελική, όλοι δουλεύουμε για τον επόμενο εργοδότη μας. Ακόμα και έτσι να το σκεφτούν, ξεκάθαρα θα κάνουν κάτι καλύτερο από αυτό που είδαμε στον πρώτο τελικό της φετινής stoiximan.gr Basket League. Αλλά ας πάρουν μια απόφαση. Ας καταλήξουν στο πώς θέλουν να κινηθούν. Γιατί με διάσπαση προσοχής, ουδείς εκ των στόχων θα υλοποιηθεί.