Παναθηναϊκός, η τελευταία έξοδος

Ο διασυρμός στην Κωνσταντινούπολη ( 79-61), ας γίνει το τελευταίο δράμα που βιώνει ο σύλλογος που -ειρήσθω εν παρόδω- παραμένει στους πολυνίκες της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης στο μπάσκετ.

Πέντε χρόνια χωρίς Final Four, ξεκάθαρα είναι πολλά. Δεν θα γίνουν 6, αν υπάρξει ηρεμία και σοβαρότητα σε όσα γίνουν τους προσεχείς μήνες. Αν δηλαδή, δημιουργηθεί και τιμηθεί ένα σύστημα από τον προπονητή που χρύσωσε ο Παναθηναϊκός, ώστε να δεσμευθεί για τρία χρόνια. Και υποθέτω ότι τον χρύσωσε, γιατί τον πίστευε. Ώρα να φανεί και στην πράξη, μήπως και δει χαΐρι ο σύλλογος που εξακολουθεί να ανήκει στους πολυνίκες του θεσμού. Διαφορετικά, η ιστορία θα επαναλαμβάνεται. Πάντα ως φάρσα.

Τι έγινε όμως, στο φινάλε της ευρωπαϊκής πορείας; Ο Παναθηναϊκός ήταν ανταγωνιστικός για 20 λεπτά. Μόλις άρχισε να χρησιμοποιεί ο Καταλανός κόουτς τον πάγκο, άρχισε... η κατολίσθηση. Συνολικά, δεν γινόταν να περιμένει κάτι καλύτερο η ομάδα, δεδομένου ότι αυτός που υποτίθεται πως θα έπρεπε να είναι ηγέτης (Καλάθης), ήταν ο χειρότερος παίκτης και στα τρία ματς. Συνολικά, δεν βρήκαν ποτέ τον τρόπο να απαντήσεις στην άμυνα της Φενέρμπαχτσε και στο δυναμικό της παιχνίδι. Η επίθεση ήταν τραγική και το σύστημα λειτουργούσε μόνο όταν έμπαιναν τα τρίποντα. Ό,τι δηλαδή, γινόταν όλη τη χρονιά.

Συμπερασματικά, είναι μεγάλη ήττα για τη φιλοσοφία πάνω στην οποία “στήθηκε” το ρόστερ (αν υποθέσουμε ότι υπήρχε κάποια), αλλά και για τον Πασκουάλ... μέχρι αποδείξεως του ότι μπορεί να φτιάξει κάτι πιο αντιπροσωπευτικό που θα έχει αποτέλεσμα. Η Φενέρμπαχτσε ήταν καλύτερη στα 10 από τα 12 δωδεκάλεπτα αυτής της σειράς και εξέθεσε ΚΑΘΕ αδυναμία του “τριφυλλιού” που καλείται να μαζέψει τα κομμάτια του και να διεκδικήσει τον τελευταίο στόχο της χρονιάς: το πρωτάθλημα.

Ας δούμε όμως, και τι έγινε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο Πασκουάλ ξεκίνησε με τρία γκαρντ (Καλάθης, Τζέιμς, Ρίβερς) για να επιτύχει μεγαλύτερη ταχύτητα και δημιουργία. Προσπάθησε να ενεργοποιήσει τον Καλάθη και να βάλει τον Τζέιμς σε θέση (2) που δεν χρειαζόταν να σκεφτεί πολύ. Ο ένας δηλαδή, απελευθέρωνε τον άλλον. Είχαν μοιραστεί τις δουλειές. Ο Κάλινιτς ήταν πάλι πάνω στον Γκιστ (όπως στο πρώτο ματς της σειράς), με την παρέα του να σημαδεύει όλα τα μις ματς και δη τον Τζέιμς. Η αλήθεια είναι πως οι “πράσινοι” φάνηκαν να 'χουν πολύ μεγαλύτερη συγκέντρωση από τα προηγούμενα παιχνίδια και εξόχως περισσότερες συνεργασίες (βλ. κυκλοφορία) στην επίθεση, αλλά στην άλλη άκρη οι γηπεδούχοι ξεκίνησαν με απόλυτα ποσοστά, πριν αφοσιωθούν στις εισόδους στη ρακέτα.

Να λοιπόν, πώς φτάσαμε στο 11-4 (4.03''). Και να πώς αφυπνίστηκαν όλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού, αρχής γενομένης από την άμυνα. Πήγαν επιθετικά ώστε να κλέψουν και να τρέξουν, για εύκολους πόντους. Ο Καλάθης έβαλε ένα τρίποντο, μετά βοήθησε τον Γκιστ να κλέψει πριν ολοκληρώσει εκείνος στον αιφνιδιασμό, ακολούθησε τρίποντο του Ρίβερς και η τάξη αποκαταστάθηκε. Το δεύτερο φάουλ του Τζέιμς εμφάνισε τον Φελντέιν στο παρκέ, ο Ζοτς είχε ήδη βάλει τον Ούντο και τον Νάναλι, με το 2ο φάουλ του Ντατόμε να του αλλάζει λίγο τα σχέδια. Στα θετικά του πρώτου δεκαλέπτου (18-17) ήταν πως ο Μπογκντάνοβιτς δεν είχε σκοράρει (βασικά, δεν σούταρε αν σκεφτείς πως είχε 0/1 και αποσύρθηκε στο 11.07''). Στα αρνητικά ήταν πως είχαν βάλει πόντους όλοι όσοι στα δυο πρώτα ματς ήταν περιορισμένοι (Σλούκας, Ντατόμε, Βέσελι). Και όταν η άμυνα του “τριφυλλιού” δεν επέτρεπε πολλά πολλά, η τουρκική ομάδα σκόραρε από τη γραμμή των βολών.

Ο Παναθηναϊκός συνέχισε να παίζει με την ενέργεια αυτού που πιστεύει στην ανατροπή του εις βάρους του σκορ, ο Τζέιμς αντικατέστησε τον Καλάθη (για να πάρει και αυτός καμια ανάσα), αλλά χάθηκε ο ένας που δημιουργούσε. Η Φενέρ παρέταξε για αρχή τους Ντίξον, Σλούκα, Νάναλι, Ούντο και Άντιτς και μετά το 11.40 (18-22) ανέβασε τη γραμμή πίεσης. Αυτό που ακολούθησε ήταν να τιμωρεί ο Ούντο τον Σίνγκλετον, στην άμυνα κάτω από το καλάθι, ενώ τον φόρτωσε και με δεύτερο φάουλ. Τότε μπήκε ο Μπουρούσης (είχε προηγηθεί η είσοδος του Γκάμπριελ) και η νέα πρόκληση ήταν να δούμε τι θα κάνει ο ΠΑΟ με τη δεύτερη ομάδα.

Τελικά, είδαμε ό,τι βλέπουμε συνήθως, όταν είναι στο γήπεδο το συγκεκριμένο δίδυμο ψηλών: η αντίπαλη ομάδα πήρε διαδοχικούς πόντους με απανωτές... επιθέσεις πάνω τους, έως το 32-26 (16'). Κάπου εκεί ο Πασκουάλ επέστρεψε σε σχήμα με τρεις γκαρντ (Καλάθης, Τζέιμς και Φελντέιν), τους ταίριαξε με τους Γκιστ και Σίνγκλετον, αλλά το κύριο πρόβλημα δεν λύθηκε. Άσε που δημιουργήθηκε και ένα στην άμυνα, γιατί οι περισσότεροι είχαν από 2 φάουλ.

Ακόμα βέβαια, και όταν ο Παναθηναϊκός έπαιζε καλά, δεν σκόραρε από κοντά -απέναντι στον Ούντο-, αλλά δεν σκόραρε και από μακριά. Θα σου πω και κάποιους αριθμούς που αφορούν το 37-30 του ημιχρόνου. Είχε 5/10 διπ. στη β' περίοδο, 1/7 τριπ. στη β' περίοδο, έχασε τη μάχη των ριμπάουντ και περιορίστηκε στις 2 ασίστ. Θα μου πεις η Φενέρμπαχτσε ήταν καλύτερη; Θα σου πω ότι είχε 2/5 διπ., 2/6 τριπ. ΚΑΙ 9/10 βολές στο συγκεκριμένο διάστημα, όπως και διπλάσια ριμπάουντ. Τομέας στον οποίον κυριάρχησαν οι γηπεδούχοι και στην τρίτη πράξη (10-1 vs. 4-1). Tι έγινε εκεί, στο επί μέρους 15-12; Το “τριφύλλι” ήταν υποδειγματικό στην άμυνα (εξαιρουμένων των δυο πρώτων plays, όταν έγιναν ισάριθμα λάθη), αλλά η μπάλα δεν έμπαινε ούτε από τα χέρια των παικτών του στο... πλεχτό. Δηλαδή, ναι μεν η Φενέρ έκανε πέντε λεπτά να σκοράρει (από το 22.30 έως το 27.46'') και στο μεσοδιάστημα, ο Παναθηναϊκός αρκέστηκε στους 4 πόντους! Το μόνο που λειτουργούσε χωρίς διακοπή, ήταν η άμυνα στον Μπογκντάνοβιτς -δεν τον άφηναν να πάει προς τα δεξιά. Έβαλε τους πρώτους του πόντους στο 21.05 και τους επόμενους, όταν σταμάτησε την “ανυδρία” της παρέας του (47-37, στο 27.46''). Ξέρεις πόσα ήταν τα τρίποντα των “πρασίνων” στο τρίτο δεκάλεπτο; Να σου πω: 1/6 και 2/8 τα δίποντα. Ξεκάθαρα με αυτά τα ποσοστά δεν πας κάπου. Ούτε όταν μένεις εγκλωβισμένος στο σετ παιχνίδι, γιατί οι άλλοι τιμωρούν κάθε σου αδυναμία. Και την κάθε ολιγωρία. Δηλαδή, δεν ήταν να ξεχαστεί παίκτης στην άμυνα, η Φενέρμπαχτσε “τιμωρούσε” με τρίποντα.

Ομολογουμένως, η χρησιμοποίηση των Φώτση και Νίκολς στην τέταρτη περίοδο ήταν κάπως... καθυστερημένη, θα τολμούσε να πει κάποιος. Και όταν έχεις αστοχήσει σε τουλάχιστον πέντε φόλοου και σε ισάριθμα λέι απ, μάλλον έχεις πνιγεί στο άγχος. Θα σου πω ειλικρινά ότι δεν κατάλαβα την έμπνευση των Φελντέιν, Νίκολς και Φώτση στην ίδια πεντάδα. Και μάλλον το 19-4 (έως το 69-46), ήταν η εύλογη συνέπεια, μολονότι είχαν γίνει αλλαγές. Όπως και ο αποκλεισμός. Το θέμα είναι τι θα ακολουθήσει. Μια από τα ίδια, με τα τελευταία χρόνια ή κάτι πιο ορθολογικό;