Από το 1982 έως το 1984 την Αμερική, για την ακρίβεια στο Πανεπιστήμιο του Houston, υπήρχε αυτό που ο δημοσιογράφος Thomas Bonk είχε περιγράψει στη Houston Post ως Phi Slama Jama. Τι ήταν όμως, αυτό: η ομάδα του Guy V. Lewis που είχε στο ρόστερ παιδιά όπως ο Χακίμ Ολάζουον και ο Κλάιντ Ντρέξλερ -οι οποίοι πολύ αργότερα θα γίνονταν Hall of Famers και δυο εκ των 50 καλύτερων στην ιστορία του ΝΒΑ. Τότε ήταν... οι Phi Slama Jama.

Δηλαδή, η “υψηλότερη αδελφότητα του Τέξας” όπως είχαν χαρακτηριστεί. Πριν παρεξηγηθεί το “αδελφότητα”, απλά να ενημερώσω (ή να θυμίσω) ότι στα κολέγια των ΗΠΑ υπάρχουν αδελφότητες που έχουν διαφορετικά γράμματα της αλφαβήτου έξω από κάθε κτίριο. Εξ ου και το phi που είναι το δικό μας "φι".

Αμφισβητεί κανείς το ομαδικό του πράγματος;

Πάμε όμως, και στο θέμα μας: το παιχνίδι αυτών των τύπων χαρακτηριζόταν για τα καρφώματα, την εκρηκτικότητα και τους αιφνιδιασμούς. Μήπως τώρα καταλάβατε πού πάει η βαλίτσα; Ναι, σε αυτά τα παιδιά που λέγονται Στεφάν Λασμέ και Τζέιμς Γκιστ. Μήπως υπάρχει κάποια ένσταση; Δεν νομίζω! Αυτά τα παλικάρια είναι “δίδυμα”. Τέλος. Άπαξ και συναντήθηκαν στον Παναθηναϊκό, για να κάνουν ό,τι κάνουν, ήταν σαν να κύλησε ο τέντζερης και να βρήκε το καπάκι. Παίζουν μαζί, αλληλοσυμπληρώνονται, ενώ πλέον ο ένας αντικαθιστά τον άλλον. Γενικά, υπάρχει μια διαδικασία άκρως ενδιαφέρουσα και πάντα αποτελεσματική.

Σίγουρα οι δυο τους έχουν κάνει πολύ καλύτερα πράγματα από αυτά που πρόσφεραν χθες. Σίγουρα θα προσφέρουν και ακόμα καλύτερα. Επίσης, όμως, σίγουρα έχουν δημιουργήσει κάτι που δεν είναι εύκολο να “κοπιαριστεί” ή να αντιμετωπιστεί. Και έχουν γίνει απαραίτητοι για το παιχνίδι της παρέας του.

Όταν λέμε “παρέα”, εννοούμε “παρέα”, έτσι; Γιατί ακόμα και εναντίον της Εφές, ο Παναθηναϊκός δεν έκανε το παιχνίδι της ζωής του -κάθε άλλο-, αλλά πήρε αυτό που ήθελε. Επειδή ήταν και πάλι ομάδα. Όποιος πάτησε στο παρκέ, έδωσε και κάτι. Από τον Μάικ Μπράμος έως τον Μάικ Μπατίστ.

Η τελευταία περίοδος ήταν αυτή που έκρινε το αποτέλεσμα. Ήταν αυτή που ο ΠΑΟ ήταν ΠΑΟ. Ο γνωστός ΠΑΟ του Αργύρη Πεδουλάκη. Ο αμυντικός ΠΑΟ που δεν επιτρέπει πολλά πολλά. Το πικ εντ ρολ ήταν και πάλι δική του υπόθεση και όπως ήταν ξεκάθαρο πριν το τζάμπολ, η Εφές δεν είχε τρόπο να το αντιμετωπίσει. Γιατί δεν έχει αυτούς τους παίκτες.

Διαμαντίδης... άι σιχτίρ

Πώς όμως, πήρε μπροστά η ομάδα στην τελευταία πράξη; Ας όψεται αυτός ο τύπος, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, που άπαξ και... βαρεθεί (όταν υπάρχουν άλλα, πιο σοβαρά, πιο δύσκολα πράγματα να ασχοληθεί η ομάδα του) κάνει κάτι. Εναντίον της Εφές έκανε πολλά. Του τύπου των 17 πόντων (πέντε σερί σκόραρε στην εκκίνηση της τέταρτης περιόδου) και των 9 ασίστ. Είπαμε. Το πικ εντ ρολ δούλεψε εξαιρετικά, με τους Λασμέ, Γκιστ και Φώτση να βοηθούν και στα ριμπάουντ και κάπως έτσι, τα χαμένα σουτ δεν ήταν και τόσο χαμένα -αφού υπήρχε και άλλη ευκαιρία.

Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός άξιζε αυτή τη νίκη, μολονότι δεν έλαμψε, γιατί είπαμε. Είχε και δουλειές. Το μεμπτό ήταν τα τρίποντα (8/23 στο φινάλε, 0/7 για αρχή και 3/10 στο α' ημίχρονο), αλλά φάνηκε; Δείτε το αποτέλεσμα. Δεν φάνηκε. Γιατί όλα εκ του αποτελέσματος κρίνονται.

ΥΓ: Ομολογουμένως η Αναντολού Εφές έχει προβλήματα. Τέτοια που στην τελευταία περίοδο οι παίκτες της φαίνονταν να μην μπορούν να ανασάνουν. Αυτό όμως, δεν ενδιαφέρει τον ΠΑΟ. Ενδιαφέρει τον Αγγέλου.

ΥΓ1: Ο Σεμίχ Ερντέν είναι ο παίκτης είδωλο. Ο παίκτης που όλοι θα ήθελαν να γίνουν, όταν μεγαλώσουν. Δηλαδή, να παίρνουν 3.000.000 ευρώ, για να μην κάνουν τίποτα. Τιμή και δόξα.

Οι αυθεντικοί Phi Slama Jama