Το 2003 δεν μπορούσε να βρει δουλειά, γιατί δεν τον ευνοούσε το σύστημα (δεν ήταν μέρος του, γιατί ουδέποτε υπήρχε από τους τύπους που πήγαιναν με το ρεύμα). Το 2012 και με την οικονομική κρίση να είναι στο πικ της, βρήκε την καλύτερη. Όχι επειδή άλλαξε συνήθειες, αρχές ή νοοτροπία.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης διέθετε τον ιδανικό συνδυασμό αυτού που επρόκειτο να γίνει ο αντικαταστάτης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, στην καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, την τελευταία 16ετία: θάρρος και ικανότητες.

Όπως θα έλεγε και ο ίδιος κάποιες ημέρες αργότερα «αυτή η πρόκληση είναι σαν τη φόρμουλα και το μποξ: αν φοβάσαι σταματάς». Δεν φοβήθηκε και συνέχισε. Ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες, που αφορούσαν τη μαζική φυγή παικτών, τη διστακτικότητα πολλών να αποδεχθούν προτάσεις, επηρεασμένοι από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επέμενε πως ο Παναθηναϊκός είχε τελειώσει και τα νέα οικονομικά δεδομένα. Ένα χρόνο (και 16 ημέρες) αργότερα, ο «who is he?» των ξένων δημοσιογράφων, την 2α Ιουλίου, όταν ο «Αρτζι» ανακοινώθηκε από τους «πράσινους», ο «λίγος» κατ' αυτούς που ξυρίζουν τον γαμπρό κανά μήνα πριν το γάμο, είναι «ο καλύτερος προπονητής» της περασμένης Basket League ΟΠΑΠ. Τι μεσολάβησε;

Ελα παππού να σου δείξω,
πού είναι τα αμπελοχώραφα σου

Σίγουρα χρειάστηκε χρόνο να προσαρμοστεί στα νέα -τεράστια- δεδομένα. Το θετικό ήταν ότι ενώ είχε συνηθίσει να ασχολείται με οτιδήποτε μπορεί να αφορά μια ομάδα, συν τα όσα γίνονταν εντός παρκέ, στον ΠΑΟ ασχολείτο αποκλειστικά με το μπάσκετ. Ο πρώτος Ελληνας κόουτς των «πρασίνων» έπειτα από 17 χρόνια (συμπτωματικά, τόσα ήταν και τα χρόνια της καριέρας του ως προπονητή), αναλάμβανε το πρώτο «μεγάλο καράβι», με την ηρεμία που τον χαρακτήριζε πάντα και τη δέσμευση (κατ' αρχάς στον εαυτό του) πως αυτό το στοίχημα δεν επρόκειτο να χαθεί. Εχοντας πλούσιες γνώσεις από μάχες (γενικότερης φύσεως) στη ζωή του, αν μη τι άλλο ήξερε ποια ήταν η προτεραιότητα: η ατέρμονη προσπάθεια για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Ηξερε καλύτερα, ώστε να μην χάνει πολύτιμη ενέργεια απαντώντας στον κάθε ένα που είχε να πει το κοντό του και το μακρύ του, χωρίς να 'χει δει έστω ένα δείγμα της δουλειάς του, πολλώ δε ως κόουτς του Παναθηναϊκού. Ηταν ξεκάθαρο πως κάποιοι ήθελαν να παίξουν με το μυαλό του. Δεν τους άφησε να κερδίσουν στο παιχνίδι του. Τι νομίσατε; Πως τυχαία η φράση «mind games» («παιχνίδια του μυαλού»), έγινε το moto της ομάδας του έως το -επιτυχημένο- φινάλε;

Φευ...

Πήρε μαζί του δικούς του ανθρώπους (τους ασίσταντ Γιώργο Βόβορα και Διαμαντή Παναγιωτόπουλο), κάλεσε και τον Σωτήρη Μανωλόπουλο και πολύ σύντομα θα ένιωθε ως μέλη της οικογένειας του τους Μάνο Παπαδόπουλο, Φραγκίσκο Αλβέρτη, μαζί φυσικά με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, όπως μαζί θα έκαναν ό,τι χρειαζόταν για να μείνει ο Παναθηναϊκός στο ύψιστο επίπεδο. Μαζί με τους Δημήτρη Διαμαντίδη και Κώστα Τσαρτσαρή θα δημιουργούσαν ένα από τα κύρια στοιχεία που οδηγούν στην επιτυχία: το εξαιρετικό κλίμα στα αποδυτήρια. Και δεν θα δίσταζε να απομακρύνει όποιον έκανε απόπειρες διατάραξης (βλ. Αντι Πάνκο).

Τα τρία στοιχήματα

Συνέχισε να κρατά τα αυτιά του κλειστά στις προκλήσεις (που αρκετές φορές ξεπέρασαν το όριο της αήθους επίθεσης) και όταν τα πράγματα στα απαίδευτα μάτια φαίνονταν ότι δεν πήγαιναν καλά. Τον Οκτώβρη (όταν «κάποια παιδιά ακόμα μπερδεύουν τα ονόματα τους») θα θύμιζε πως «για να πας στο πανεπιστήμιο, πρέπει να πας πρώτα από στο γυμνάσιο, δεν πας απευθείας από το δημοτικό». Λίγο αργότερα (στις 3/11) θα διαβεβαίωνε «τον Μάρτιο θα είμαστε διαφορετικοί». Στις 12/2 θα κατακτούσε το πρώτο τρόπαιο της καριέρας του (το Κύπελλο) και με αυτό οι «πράσινοι» θα αγόραζαν το χρόνο που τόσο είχαν ανάγκη για το φινάλε της σεζόν. Που αφορούσε και την πρόκριση τους στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας (κάτι που επίσης ουδείς περίμενε από εκείνους λίγους μήνες νωρίτερα). Δικαιωμένος (σε πρώτη φάση) ο Πεδουλάκης θα δήλωνε «κάναμε μεγάλη προσπάθεια στη χρονιά της αναδόμησης, που πάθαμε κάτι το οποίο πολύ λίγες ομάδες έχουν πάθει, αλλά μείναμε ανταγωνιστικοί. Ο εφιάλτης του καλοκαιριού έγινε όνειρα κι ελπίδα. Το πρώτο στοίχημα το κερδίσαμε».

Μετά το πρώτο στοίχημα, κέρδισαν (κέρδισε) και το δεύτερο με εκκωφαντικό τρόπο (sweep επί των πρωταθλητών Ευρώπης) και κάπως έτσι κέρδισε και το τρίτο: αυτό με τον κόσμο. Που ποτέ δεν τον αποδοκίμασε, συχνά όμως, στην αρχή τον αμφισβητούσε, πριν τον αποδεχθεί και πριν πανηγυρίσει μαζί του το νταμπλ. Η σχέση αυτή «χτίστηκε» όπως χτιζόταν η ομάδα, όπως όλοι αποδείκνυαν ότι αυτό το μέταλλο του Παναθηναϊκού κάθε άλλο παρά έχει χαθεί.
Ανήμερα της κατάκτησης του Κυπέλλου, ήταν μαγκωμένος. Θα τον λέγατε και παγοκολόνα. Συμπεριφερόταν σαν να μην ήξερε αν και πώς πρέπει να εκφράσει αυτά που ένιωθε. Στο δεύτερο τίτλο της καριέρας του (και της ομάδας, για την αγωνιστική περίοδο 2012-2013), ήταν σαφέστατα πιο εκδηλωτικός, αλλά και πάλι συγκρατημένος, με το χάιλαϊτ να είναι το χειροκρότημα που έδωσε στους φιλάθλους της ομάδας. Κίνηση που απέφευγε, για να αποφύγει και τις συγκρίσεις, αλλά και διότι ντρεπόταν. Γιατί ο Πεδουλάκης μπορεί να έγινε κόουτς του ΠΑΟ, αλλά δεν έπαψε να είναι σεμνός και χαμηλών τόνων, άνθρωπος.

Με μια εξαίρεση...
...και το ξέσπασμα

Η πραγματικότητα θέλει να τον είχαν ενοχλήσει πάρα πολύ όλα τα χτυπήματα που δέχθηκε κάτω από τη μέση, γιατί στενοχωρούσαν τους δικούς του ανθρώπους (οι οποίοι φυσικά και γίνονταν κοινωνοί -και αν δεν τα διάβαζαν, τους τα μετέφεραν). Δεν αντέδρασε. Ούτε όμως, ξέχασε. Και σε συνέντευξη που έδωσε προ ημερών, απάντησε. Ήταν η μόνη έκρηξη που είχε εναντίον κατηγοριών που του απηύθυναν όλη τη σεζόν, για τα πουκάμισα του, τα αγγλικά του και πλήθος άλλων στοιχείων που μόνο τη δουλειά του δεν αφορούσαν. Αν χρειαζόταν να γίνει σε τέτοια έκταση; Μάλλον όχι. Αν οι φέροντες αντικανονικά χτυπήματα αξίζουν ίδιο τρόπο αντιμετώπισης; Ενδεχομένως. Αλλά είχε πείσει και τους πιο σκληρούς κριτές για το ποιος είναι, με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο: τη δουλειά του. Ανέλαβε κυβερνήτης ενός υπερωκεάνιου που φαινόταν να 'χει χαράξει πορεία προς παγόβουνο και το «έδεσε» με μοναδική μαεστρία στο λιμάνι, χωρίς... να χρειαστεί καν να πάρουν μια δραμαμίνη οι επιβάτες. Αρα, όλα τα άλλα είναι περιττά.

Αν άλλαξε; Μπα!

Εν γένει, ο Αργύρης Πεδουλάκης προσάρμοσε κομμάτια του χαρακτήρα του στον Παναθηναϊκό, χωρίς όμως, να αλλοιωθεί. Δεν θυσίασε τις αρχές του ή τη φιλοσοφία του. Και παρέμεινε αυθεντικός. Ενα χαζό μεν, υπαρκτό δε παράδειγμα αυτού είναι η απάντηση που έδωσε στο σχόλιο για το πουκάμισο που έβγαινε από τη μια μεριά του παντελονιού του, εν ώρα αγώνα (και μετά πολλών χειρονομιών). Εξήγησε πως «αυτός είμαι και δεν αλλάζω» και όλοι έπαψαν να ελπίζουν πως αυτό το θέμα θα μπει στη λίστα με εκείνα που τον ενδιέφεραν (και άρα θα τακτοποιούσε). Δεν άλλαξε σπίτι, δεν άλλαξε αυτοκίνητο, τρόπο ντυσίματος ή στέκια. Τι άλλαξε; Πέντε παίκτες, διότι έκρινε πως έπρεπε να γίνουν διορθωτικές κινήσεις.

Πήρε ρίσκα που δεν του «βγήκαν», στο τέλος όμως, είχε στα χέρια του όλους όσους χρειαζόταν για να γίνει η δουλειά (για την ιστορία, οι δυο πρώτοι παίκτες που «χτύπησε» πέρυσι ο Παναθηναϊκός ήταν οι Ραμέλ Κάρι και Στεφάν Λάσμε -ο πρώτος είχε κλειστό συμβόλαιο με την Ντόνετσκ και ο δεύτερος όνειρα να γίνει NBAer). Και όλα αυτά χωρίς να «φορτώσει» το μπάτζετ (ενδεικτικά αναφέρουμε πως οι «πράσινοι» έκαναν πράξη την πρώτη ανταλλαγή στην ιστορία της Ευρωλίγκας, με τον Πάνκο να πηγαίνει στη Μάλαγα και τον Γκιστ να εμφανίζεται στο ΟΑΚΑ). Συνέχισε να αναλαμβάνει την ευθύνη για τις όποιες τυχόν αστοχίες, να δουλεύει για την προσωπική βελτίωση των παικτών (χαρακτηριστικά, ο Ούκιτς πριν τον Φλεβάρη ουδεμία σχέση είχε με τον Ούκιτς, μετά τον Φλεβάρη).

Αλλαξε και κάτι ακόμα: κάνει πια περισσότερα τσιγάρα -να σημειωθεί ότι είχε αποπειραθεί να κόψει το κάπνισμα, αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Κράτησε την προσωπική του ζωή μακριά από το γήπεδο (η οικογένεια του ήταν σε κάθε ματς στις εξέδρες, αλλά δεν κυκλοφόρησαν σχετικά στιγμιότυπα), με την μόνη... παραχώρηση να είναι το γεγονός ότι τον συνόδευσε ο γιος του, στην απονομή του Κυπέλλου και του τροπαίου για το πρωτάθλημα, γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν για τους Κρητικούς... ο άνδρας είναι άνδρας!