Πόσα θέλετε να μας τρελάνετε;

Τα πράγματα τελικά, δεν ήταν όσο σύνθετα αναμένονταν. Δεν βοήθησε η Ρεάλ... σε αυτήν τη σύνθεση. Ή πιο σωστά, δεν την άφησε ο Παναθηναϊκός να κάνει το παιχνίδι της. Η άμυνα ήταν το κύριο στοιχείο του 85-69, που είχε ένα πολύ συγκεκριμένο πλάνο. Και οι "πράσινοι" το εκτέλεσαν με απαράμιλλη συνέπεια. Από την αρχή έως το τέλος. Κάτι που δεν είχε ματαγίνει φέτος. Δεν "εξόκειλαν" όταν δεν έμπαιναν τα τρίποντα. Δεν το "έχασαν", όταν ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ έκανε μια καλύτερη δουλειά στην οργάνωση των Μαδριλένων. Που είχαν να χάσουν με διαφορά 16+ πόντων στη Εuroleague, από τις 8/2 του 2012, οπότε τους είχε νικήσει η Μπιλμπάο 93-69.

Οι παίκτες του Ιβάνοβιτς ήταν πιο αποφασισμένοι, είχαν μεγαλύτερη ένταση, πολύ μεγαλύτερη διάθεση και καθαρό μυαλό -από αυτό που σε βοηθά να βλέπεις τι σου δίνει το παιχνίδι των άλλων, ώστε να το εκμεταλλευτείς. Ξανά και ξανά και ξανά... και για να μη επαναλαμβανόμαστε, βάλτε 12 ξανά, όσα και τα δίποντα των Παππά και Νέλσον -με το "ένας με έναν" να είναι ο κατ' εξοχήν τρόπος που εκδηλώνονταν. Ο πρώτος έκανε νέο ρεκόρ καριέρας στο ranking (έφτασε τους 30) και ο δεύτερος έκανε το καλύτερο παιχνίδι του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, ισοφαρίζοντας το σίζον χάι στο σκοράρισμα (16π.), ενώ είχε 20 στον πίνακα αξιολόγησης -κατά 3 βαθμούς καλύτερο από το προηγούμενο ρεκόρ.

Ο τρόπος... ανάπτυξης

Αρχικά, ο ΠΑΟ φρόντισε τους ψηλούς και όταν αυτοί παραιτήθηκαν της προσπάθειας, αφοσιώθηκε στους κοντούς. Πίεσε την μπάλα και δεν επέτρεψε στη Ρεάλ να βρει το ρυθμό που χρειαζόταν, για να είναι αποτελεσματική -αλλιώς δεν μπορεί.

Από τη μία ήταν λοιπόν, ήταν μια ομάδα που υπερέβαλε εαυτόν, σαφέστατα επηρεασμένη και από το ένστικτο αυτοσυντήρησης και από την άλλη, ένα σύνολο ταλαντούχων παικτών που δεν είχαν διάθεση να προσπαθήσουν. Προφανώς γιατί πίστεψαν πως δεν χρειαζόταν. Ε, μάλλον χρειαζόταν.

Οι "πράσινοι" ήταν πιο επιθετικοί από ποτέ, πράγμα που φάνηκε από την πρώτη επίθεση της Ρεάλ (ο Σλότερ "πήρε" επιθετικό φάουλ από τον master του flopping, Ρούντι Φερνάντεθ). Ευθύς εξ αρχής φάνηκε και η διάθεση να "σημαδέψουν" τον Μπουρούση -με ό,τι εκδοχή του pick and roll υπήρχε. Στην άλλη άκρη, ήθελαν να μην αφήσουν τον Ρέγιες να δράσει. Και κάπως έτσι βρέθηκαν στο 6-3 (1.32) με τον Μπατίστα να 'χει τους 4 πόντους, συν δυο από ποστάρισμα του Διαμαντίδη.

Ο Μαυροκεφαλίδης συνέχισε το... θεάρεστο έργο, μέχρι που μπήκε ο Αγιόν. Τα (δυο) γρήγορα φάουλ του "Μήτσου" θα μπορούσαν να ήταν θέμα. Δεν έγιναν, γιατί δεν το άφησε ο Παππάς που σκόραρε στην πρώτη επίθεση -με τους παίκτες της "βασίλισσας" να σφυρίζουν αδιάφοροι στην άμυνα. Όπως ο ΠΑΟ είχε τη λύση, όταν μπήκε ο Νοτσιόνι (έπεσε πάνω του ο Φώτσης). Χωρίς λοιπόν, να έχει λύσεις από το τρίποντο (0/5 στην πρώτη περίοδο), οι "πράσινοι" είχαν καταφέρει να βρεθούν και στο +8 (27-19), με τον Νέλσον να εντυπωσιάζει στο ένας με έναν -μέχρι που κάρφωσε θεαματικά! Έως εκείνο το σημείο, η Ρεάλ είχε επιχειρήσει περισσότερα τρίποντα, από δίποντα και είχε κάνει τα τριπλάσια λάθη.

Με τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ να οργανώνει, η Ρεάλ βρήκε τον τρόπο να "τρέχει" ένα 7-0 (27-26). Η απάντηση των γηπεδούχων ήταν το 9-0 που τους "έβγαλε" 38-29 (17.50), με τον Σλότερ να 'χει προσφέρει στο μεσοδιάστημα το πρώτο τρίποντο (έπειτα από 6 αποτυχημένες προσπάθειες). Η κακή άμυνα στο pick and roll ήταν ο λόγος που οι Ισπανοί επέστρεψαν (38-34, 18.47'') και αν κάτι είχε γίνει ξεκάθαρο, ήταν πως ο ΠΑΟ χρειαζόταν τα τρίποντα, για να "ανοίξει" την άμυνα των... άλλων.

Τα "βρήκε" στην τρίτη περίοδο. Με τρία από δαύτα (από τους Γκιστ, Μπλουμς και Παππά) βρέθηκε και στο +11 (23.37''). Ο έλεγχος άνηκε στον Παναθηναϊκό, γιατί είχε μεγαλύτερη ενέργεια, μεγαλύτερη ένταση και ήταν πιο δυνατός (σκληρός) στην άμυνα -πιέζοντας την μπάλα. Οι Νέλσον και Παππάς ήταν ασταμάτητοι, γεγονός που αποδείχθηκε περίτρανα σε δυο back to back φάσεις. Η μία ήταν στο 28.02, οπότε ο Μαυροκεφαλίδης έπεσε σε "παγίδα" και πέταξε (στα τυφλά, πάνω από το κεφάλι του και με την πλάτη στο καλάθι) την μπάλα προς τη... μικρή περιοχή, όπου ήταν ο Νέλσον για να την αρπάξει στον αέρα και να την αφήσει στο καλάθι, στη λήξη της επίθεσης, πριν προσγειωθεί. Αμέσως μετά, ο Παππάς έφτασε στους 18π. (με 6/6 δίποντα), ακολουθώντας το ίδιο σύστημα (ένας εναντίον ενός), για να δούμε 67-51 στο ταμπλό. Είδαμε και το 71-53, στην εκκίνηση της τελευταίας πράξης (νέα μεγαλύτερη διαφορά), με ντράιβ του Νέλσον. Ναι, άλλο ένα. Αφού τον άφηναν, τι να κάνει; Όταν τον άφησαν μόνο στο τρίποντο, το έβαλε και αυτό (76-58), με τον θετικότατο Μαυροκεφαλίδη να φτάνει τη διαφορά στους 20 πόντους (78-58), στα 6' για το φινάλε.

Το ερώτημα που έμενε να απαντηθεί είναι αν θα άντεχε ο Παναθηναϊκός έως το τέλος. Γιατί συνήθως στην τέταρτη περίοδο ξεμένει. Από εμπνεύσεις και δυνάμεις. Δεν έμεινε. Τουναντίον, συνέχισε με καθαρό μυαλό και φορτσάτος. Όλοι όσοι έπαιξαν, πρόσφεραν (π.χ. ο Γιάνκοβιτς είχε μεν, 4 πόντους, αλλά έδωσε 6 ασίστ), με τον Διαμαντίδη να μην αγωνίζεται για πολύ και τελικά... να μη χρειάζεται να κάνει κάτι περισσότερο, αυτό το βράδυ.

Στο τελείωμα της νύχτας, ο Παναθηναϊκός είχε 27/50 διπ., 6/16 τριπ., 29-10 ριμπ., 7 λάθη και 21 ασίστ να αποδεικνύουν ότι όλα είναι πολύ ωραία (γιατί μην μου πείτε πως δεν απολαύσατε αυτήν την εμφάνιση) και απλά, όταν έχεις μυαλό, ένταση και διάρκεια. Αντίθετα, η Ρεάλ των 13/36 διπ., 9/24 τριπ., 11 λαθών και 15 ασίστ, συν 25-11 ριμπ. (αλλά και τι έκαναν τα 11 επιθετικά;), έχει μόνο λόγους να προβληματίζεται. Και χρειάζεται άλλες δυο νίκες, για να διασφαλίσει την κορυφή του ομίλου.Οι "πράσινοι" δεν νιώθουν σίγουροι για το μέλλον τους. Από βαθμολογικής άποψης. Γιατί με τέτοιες εμφανίσεις, κανένα πρόβλημα δεν θα αντιμετωπίσουν, έως τη Μαδρίτη.