Κατ' αρχάς, να κάνουμε όλοι ένα standing ovation στον Λούκα Μπάνκι, για την ιδέα που είχε να στείλει πάνω στον Δημήτρη Διαμαντίδη, τον Ντάνιελ Χάκετ.

Δεν ξέρω αν ξέρετε, αλλά ο Αμερικανός-Ιταλός γκαρντ δεν έχει κλείσει δεκαήμερο στο Μιλάνο. Αλλά... ποιος μετράει; Με το "καλησπέρα", τον έκανε starter (στη Euroleague) και ήταν σαν να έλεγε στους υπολοίπους -με πρώτο και καλύτερο τον Κέρτις Τζέρελς- πως τζάμπα έκαιγε η λάμπα τόσο καιρό. Δηλαδή, τζάμπα προσπαθούσαν, τζάμπα έκαναν ό,τι έκαναν. Ήταν όλα μάταια.

Θα μου πείτε ποιος... νοιάζεται για την Αρμάνι. Θαυμάσια. Ας πάμε τότε στο προκείμενο: ο Διαμαντίδης κυριάρχησε εξ ολοκλήρου αυτού του ματς απ. Με την εμπειρία του και το χάρισμα που διαθέτει κατέστρεψε τον Χάκετ και μαζί κάθε ελπίδα των Ιταλών να επιτύχουν οτιδήποτε καλό, στο ΟΑΚΑ. Γιατί έμειναν χωρίς πλέι μέικερ (ένας ο... κατεστραμμένος που λέγαμε και ένας ο Τζέρελς, που σιγά μην καθόταν να κάτσει να πεθάνει), με τον αρχηγό του Παναθηναϊκού να παραδίδει μαθήματα για το πώς γίνεται η δουλειά.

Πάμε όμως, παρακάτω.

Μετά τα όσα έκαναν στον ημιτελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό οι "πράσινοι" το (μεγάλο) ερώτημα που πλανιόταν στον αέρα, ήταν... αν θα το ξανακάνουν ή αν επρόκειτο για μια -guest star- εμφάνιση. Ε, λοιπόν ήταν η αρχή. Όχι η εξαίρεση στον κανόνα. Τα μάτια όλων γυάλιζαν και άπαντες έδωσαν όλο τους το "είναι" στην άμυνα (χαρακτηριστικότερη όλων, η "βουτιά" του Διαμαντίδη να σώσει χαμένη μπαλιά, με το σκορ να είναι 71-56) και δη στη ρακέτα. Όπου δεν υπήρχε άλλος πέραν των Στεφάν Λασμέ και Τζέιμς Γκιστ.

Και αν τα όσα έκανε ο πρώτος ήταν ξεκάθαρα (μια ματιά στο στατιστικό θα σας πείσει -απλά κάντε focus στα ριμπάουντ και στα λάθη), ο ρόλος του δεύτερου ήταν πολυσυλλεκτικός. Ήταν ο MVP της ενέργειας (χάριν αυτής νίκησε όλους τους ψηλούς της Αρμάνι) και επέδειξε μοναδική συνέπεια, μολονότι στην τρίτη και την τέταρτη περίοδο αναπαύτηκε αρκετά στον πάγκο. Έκανε δικά του όλα τα hustle plays, έπαιξε και ως σέντερ (σε εναλλακτικό σχήμα με τον Φώτση "τεσσάρι", τον Ματσιούλις "τριάρι" και τους Διαμαντίδη και Κάρι στην περιφέρεια) και βοήθησε τους πάντες στα αμυντικά τους καθήκοντα -έκανε αυτό που είναι κοινώς γνωστό ως "βοήθεια".

Από άποψη τακτικής, αυτό ήταν το καλύτερο εφετινό παιχνίδι του ΠΑΟ. Έπαιξαν όλοι πολύ έξυπνα, ήταν συντονισμένοι στην ίδια συχνότητα και πρόσφεραν -κυρίως- καλά πράγματα. Πάμε λοιπόν, τώρα στο επόμενο ερώτημα: μπορεί να τριτώσει το καλό στη Βιτόρια, την επόμενη αγωνιστική; Όχι. Δεν πάει πιο μακριά η βαλίτσα. Μόνο μέχρι το επόμενο παιχνίδι. Αλλιώς δουλειά δεν γίνεται και μάλλον δεν αμφισβητεί πια κανείς πως οι "πράσινοι" θέλουν να κάνουν καλή δουλειά -και- φέτος.