Με λίγα λόγια, η άμυνα της Μπαρτσελόνα ήταν πολύ καλή για την επίθεση του Παναθηναϊκού. Με περισσότερα, καμία ομάδα δεν μπορεί να νικήσει με 3 1/2 παίκτες (Διαμαντίδης, Λασμέ, Ματσιούλις και ολίγον τι από Φώτσης) να λειτουργούν επαρκώς στην επίθεση, σε αυτό το επίπεδο.

Ήταν ένα κακό επιθετικό βράδυ για τον ΠΑΟ, γιατί αυτό ήθελαν οι “μπλαουγκράνα”. Όταν μετράς 12/29 δίποντα και 9/26 τρίποντα, μαζί και 20 λάθη είναι ξεκάθαρο ότι κάτι έχουν κάνει πολύ καλά οι άλλοι. Οι “πράσινοι” δεν βρήκαν ποτέ τον τρόπο να πληγώσουν τους αντιπάλους τους (άντε να κάνω μια εξαίρεση για την τρίτη περίοδο), με τον Χουέρτας να νικά τον Φώτση την κρίσιμη ώρα, στο ένας με έναν (33.14'') και τον Παπανικολάου να σκοράρει το τρίποντο που έκανε τη διαφορά. Τότε που ο Ματσιούλις είχε κόψει τη διαφορά στους 5 πόντους (54-59).

Η αλήθεια είναι πως ο Πεδουλάκης δοκίμασε πολλά. Αλλά οι παίκτες του Πασκουάλ τα “διάβασαν” και προσαρμόστηκαν αναλόγως. Σίγουρα δεν βοήθησε η κακή βραδιά βασικών παικτών των “πρασίνων” (π.χ. του Γκιστ).

Βέβαια, αν η πρώτη περίοδος δεν ήταν αυτή που ήταν, αν οι γηπεδούχοι δεν άφηναν τους φιλοξενούμενους του να αισθανθούν άνετα, να βρουν ρυθμό και δεν επέτρεπαν στον Χουέρτας να γίνει ο ήρωας της βραδιάς (σημειωτέον, μιας βραδιάς που είχε τον Ναβάρο να τελειώνει με έναν πόντο), ενδεχομένως η εξέλιξη να ήταν άλλη. Με “αν” όμως, δεν γίνεται δουλίτσα, σωστά;

Έλα όμως, που λίγο έλειψε να γίνει. Γιατί στο β' ημίχρονο ο ΠΑΟ “κράτησε” την “Μπάρτσα” στους 19 πόντους. Το θέμα είναι ότι δεν κατάφερε να σκοράρει περισσότερους από 24. Γιατί δεν τον άφησαν οι Ισπανοί -και γιατί τον “πούλησε” 5 φορές η μπάλα, σε τρίποντα, όταν “έγλειψε” τη στεφάνη και βγήκε εκτός στόχου.

Σε περίπτωση που το χάσατε

Οι στόχοι ήταν ξεκάθαροι. Από την αρχή. Η Μπαρτσελόνα πόνταρε στους ψηλούς της για να κάνει εντύπωση, με τους Τόμιτς και Λόρμπεκ να εμπλέκονται στους οκτώ πρώτους πόντους της... και ο Παναθηναϊκός πόνταρε στο να αγχώσει την άμυνα των “μπλαουγκράνα”, με όσα μπορούν να προσφέρουν γενικά οι ψηλοί του -και δη στο πολυμνημονευμένο πικ εντ ρολ. Αυτό θα μπορούσε να πάει και καλύτερα, αν ο Γκιστ ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Ή αν ο Τόμιτς δεν ήταν τόσο δημιουργικός. Το 4-15 (5') χτύπησε το καμπανάκι στο μυαλό των “πρασίνων” που βρήκαν τον τρόπο (από τα 6.75) να πάρουν και το προβάδισμα (23-22, 19.43''), αλλά το ματς είχε μόλις αρχίσει.

Άρα έπρεπε να συνεχίσουν ό,τι έκαναν σε αυτό το πεντάλεπτο... έως το τέλος. Δεν το έκαναν για τα επόμενα 10.17'', διάστημα στο οποίο οι “μπλαουγκράνα” έτρεξαν επί μέρους 22-9. Έως το 32-44 του ημιχρόνου, δηλαδή, με τον ΠΑΟ να βάζει το πρώτο εντός παιδιάς στο 15' και να μετρά 1/8 τριπ. και 2/7 διπ. στη β' περίοδο, καθώς οι... άλλοι είχαν κλείσει τους χώρους στη ρακέτα. Είχε και 10 ασίστ, αλλά είχε και 9 λάθη. Ξέρετε τι άλλο συνέβη; Ο Χουέρτας έγινε ο απρόσμενος ήρωας. Γιατί εκεί που ο Ναβάρο δεν είχε σταυρώσει πόντο, εκείνος είχε φτάσει τους 13 στην ανάπαυλα. Η αλήθεια είναι πως ένα ρόλο τον έπαιξαν και οι “πράσινοι”. Στην αρχή δεν τον περιποιήθηκαν -αμυντικώς-, εκείνος βρήκε ρυθμό και ω γέγονε γέγονε.

Στο τρίτο δεκάλεπτο, ο Παναθηναϊκός έγινε Μπαρτσελόνα και τούμπαλιν, αν σκεφτείτε πως η “Μπάρτσα” απήλαυσε τους πρώτους της πόντους στο 24.30. Με απόλυτο ηγέτη τον Διαμαντίδη και τον Μπράμο να “κρύβει” τον Ναβάρο (τελείωσε με 1 πόντο!), με ενέργεια, ριμπάουντ, κλεψίματα και... τρεξίματα οι παίκτες του Πεδουλάκη πλησίασαν στο 47-52 (30'). Αν δεν είχαν κάνει άλλα πέντε λάθη, ενδεχομένως να έβλεπαν από πιο κοντά τους Ισπανούς. Τους είδαν λίγο αργότερα. Στο 34' (54-59). Και τότε ήταν που ο Παπανικολάου σκόραρε το τρίποντο του αγώνα. Έως τότε έπαιζε αυτό που οι Αμερικανοί λένε “solid” άμυνα.

Έμεναν 4.52'', θα μου πείτε. Και τι άλλαξε, θα σας ρωτήσω; Στο χρόνο που απέμενε δεν μπήκαν περισσότεροι από τρεις πόντοι (56-63), γιατί αμφότεροι πρόσεχαν τα μετόπισθεν, αλλά δεν έβρισκαν την άκρη τους στα έμπροσθεν. Και τα τρίποντα δεν ήταν η λύση για τον Παναθηναϊκό (9/26) Θα ήταν να προσφέρουν κάτι τις όλοι. Αυτό δεν συνέβη. Θα συμβεί άλλη βραδιά.