Δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε ψυχολογικά ζητήματα. Για αυτά υπάρχουν ειδικοί (κλέφτες να γίνουν;). Πάμε στην ουσία: η άμυνα (και δη αυτή που εμφανίζει Παναθηναϊκός από πέρυσι, επί Πεδουλάκη με κόσμο μέσα στη ρακέτα) δίνει νίκες. Εκτός και αν ανοίξει η κάνουλα από το τρίποντο και τότε περνάμε σε άλλα ζητήματα.

Αυτή του Ολυμπιακού παρέμεινε κλειστή. Οπότε τι έγινε; Όταν ο Διαμαντίδης διαμόρφωσε το 8-2 (4.30), οι “ερυθρόλευκοι” διαπίστωσαν πως ήταν πιο επιθετικός ως προς το καλάθι. Εκεί λοιπόν, που είχαν υπολογίσει να του κόψουν την πάσα, βρέθηκαν να φοβούνται το σουτ του. Την ίδια ώρα, είχαν ήδη 0/4 τρίποντα και είχαν δεχθεί δυο τάπες.

Απλά μαθηματικά

Ο όποιος προσανατολισμός υπήρχε, “μπλόκαρε” (υπήρξε φάση που τέσσερις παίκτες των Πειραιωτών ήταν στο ίδιο σημείο, σε απόσταση εκατοστών), η μπάλα δεν ξεκολλούσε εύκολα από τα χέρια και γενικά δεν υπήρχε κίνηση (για να “ανοίξει” η άμυνα), μηδέ ευστοχία από τα 6.75. Έτσι συνήθως είναι φύσει αδύνατο να μπει η μπάλα στο καλάθι. Στην άλλη άκρη, ο ΠΑΟ έκανε ό,τι πάντα, εναντίον του Ολυμπιακού.Οι Ματσιούλις και Διαμαντίδης έφταναν μέχρι μέσα και έκαναν τη δουλειά τους, με τον αρχηγό να εκμεταλλεύεται και τον Λασμέ και κάπως έτσι φτάσαμε στο 19-6 του 10'. Λογικό. Ειδικά για τα 7/9 δίποντα και 0/3 τριπ. των μεν και τα 2/8 διπ. και 0/6 τριπ. των δε ΛΟΓΙΚΟΤΑΤΟ.

Πόνεσαν τα σίδερα (της στεφάνης)

Οι Σλούκας και Κόλινς εμφανίστηκαν για να αντικαταστήσουν τους Σπανούλη και Μάντζαρη και να επιχειρήσουν να αλλάξουν τη δυναμική (μαζί και να ξεκινήσουν την επιστροφή από το -16). Βοήθησε και το γεγονός ότι απέναντι τους είχαν τους Ράιτ και Κάρι (και κάπως έτσι “πειράχθηκε” η δημιουργία του ΠΑΟ).

Αμφότεροι έφτασαν σε λέι απ (οι Μαυροκεφαλίδης και Φώτσης ήταν η φροντ λάιν των “πρασίνων” σε αυτό το διάστημα), ενώ ο Κόλινς ευστόχησε και στο πρώτο τρίποντο της παρέας του (1/9, για το 24-13, στο 14.13''). Κυρίως γιατί τον αγνοούσαν. Κακώς. Ο Περπέρογλου επέστρεψε με άλλον αέρα (του τύπου των τριών τρίποντων έως το 35-26) και αν οι παίκτες του Αλβέρτη δεν ευτύχησαν να ζήσουν την εμπειρία του εύστοχου σουτ από την περιφέρεια έως το ημίχρονο (0/9 συνολικά, 0/6 στο δεύτερο δεκάλεπτο), είχαν τους Ματσιούλις και Λασμέ να προσφέρουν λύσει -και γιατί οι βοήθειες των “ερυθρόλευκων” στα ποσταρίσματα, ήταν άγνωστη έννοια. Όχι αφειδώς, έτσι; Η μια ασίστ της β' περιόδου εν τω μεταξύ, αποδείκνυε πως κάτι δεν γινόταν καλά. Το τρίτο φάουλ του Γκαμπονέζου, στα 25.6'' για την ανάπαυλα ήταν ένα πρόβλημα. Ενδεχομένως να έπρεπε να προστατευτεί. Αλλά δεν προστατεύτηκε. Οπότε πάμε παρακάτω.

Γκιστ και Ματσιούλις, οι τιμωροί

Ο Παναθηναϊκός έκανε σεφτέ στα τρίποντα (1/11), όταν ο Γκιστ διαμόρφωσε το 36-32. Ναι, καλά τα υπολογίσατε. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με 6-0, που είχε ως βάση το... νορμάλ μπάσκετ -αυτό που πατάς στα τρωτά σημεία του αντιπάλου σου, αφού προηγουμένως έχεις τη ψυχραιμία να τα δεις. Έφτασε και στο 38-36 (24.07, με το πρώτο καλάθι του Σπανούλη στο ματς). Και τι έγινε; Η αμυντική προσήλωση, μαζί με τους Γκιστ και Ματσιούλις έμπροσθεν (ο Ολυμπιακός έκανε αλλαγές στην άμυνα και αυτοί τις τιμωρούσαν), ενώ τα γρήγορα φάουλ του Μαυροκεφαλίδη, για να φτάσει τα 4 και να επιστρέψει ο Λασμέ. Τώρα θα σας φαίνεται και λογικό το 47-38 (27.28''), μαζί και το 51-40 (29.30). Η αλήθεια είναι πως έβαλαν το χεράκι τους και οι Πειραιώτες, που μπλόκαραν ξανά -και έγιναν πάλι υστερικοί. Αλλά έτσι είναι αυτά

Άποντος για -σχεδόν- οκτώ λεπτά, αλλά...

Η τέταρτη πράξη ξεκίνησε με τον Γκιστ στο “5” (και τον Φώτση στο “4”) και τον Κόλινς να είναι ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού, μακράν του δεύτερου (ήταν ο λόγος των σερί πόντων του Ντάνστον για το 51-45). Είχε και ένα ακόμα στοιχειο. Την επιμονή του Παναθηναϊκού να πάει προς τα μέσα. Αυτό τον έκανε προβλέψιμο. Τον ώθησε και σε λάθη (πάτησε γραμμή, έκανε βήματα, έμεινε με την μπάλα στα χέρια). Στο σουτ του Σπανούλη, από τα επτά μέτρα, η διαφορά έφτασε και πάλι στον έναν πόντο (51-50, 34.55'') και στο τρίποντο του Λοτζέσκι, ο Ολυμπιακός πήρε προβάδισμα (51-53, 36'). Ο ΠΑΟ είχε 1/14 τριπ. (δηλαδή, το γήπεδο στα μάτια του είχε γίνει ήδη πιο μικρό), με τον Διαμαντίδη να προσπαθεί να “τραβήξει” την ομάδα του, αλλά τα πόδια του να μην τον βοηθούν. Για αυτό άρχισε να περνά την μπάλα, προς τα μέσα (είχε πέντε ασίστ στο β' μισό).

Ο Παναθηναϊκός έγινε αργός, με τον Λασμέ να σκοράρει τους πρώτους πόντους των γηπεδούχων στην τέταρτη περίοδο στο 37.48 (53-53). Το αψυχολόγητο (δηλαδή, είχε ένα... υπόβαθρο -αυτό του να γίνει σωτήρας) σουτ του Σπανούλη από τα 8.30μ. (!) και το λέι απ του Περπέρογλου που ακυρώθηκε, γιατί πάτησε γραμμή, έγιναν η ευκαιρία του ΠΑΟ να διατηρήσει το πλεονέκτημα, με τον Ματσιούλις να αποδεικνύει από τι είναι φτιαγμένος (πόσταρε και διαμόρφωσε το 55-53). Συν οι βολές του Ούκιτς και η νέα απόπειρα του Kill Bill να αλλάξει το ρου (ήταν πάλι αποτυχημένη) έδωσαν το 1-0 στους “πράσινους”. Αν το άξιζαν; Ναι -κατά τα φαινόμενα. Αν μπορούσαν να παίξουν και καλύτερα; Σίγουρα.