Προ ημερών, μια 92χρονη κυρία (προφανώς συνταξιούχος, που επίσης προφανώς έχει δει τη σύνταξη της να συρρικνώνεται -το λέω για εσένα, που έχεις μια δικαιολογία για όλα) ζήτησε από την κόρη της να την πάει, με το αυτοκίνητο, στην Πλατεία Βικτωρίας. Είχε ετοιμάσει πολύ προσεχτικά -και με πολλή αγάπη- γεύματα για τους πρόσφυγες. Tα παρασκεύασε, τα συσκεύασε, πρόσθεσε σε κάθε σακούλα και από ένα μπουκαλάκι με νερό και μετά ενημέρωσε το παιδί της πως θα ήθελε να πάει στην πλατεία Βικτωρίας, να τα μοιράσει στους πρόσφυγες. Αν αυτή ήταν η Ελλάδα, οι Έλληνες θα ήταν καλύτεροι.

Αν αυτή ήταν η Ελλάδα, θα είχαμε γλιτώσει από πολλά. Θα είχαμε γλιτώσει και από της Τούμπας το ανάγνωσμα... volume 1000 , μεταξύ πάρα πολλών άλλων. Nαι. Ξέρω. Είχαν τα δίκια τους, όπως δίκια έχουν όλοι γιατί κάπου, κάπως, κάποτε όλοι είχαν αδικηθεί και άρα δικαιούνται να έχουν συσσωρευμένο θυμό και να ξεσπούν, όταν τους "πνίγει" το δίκιο. Να τα βάζουν με το κατεστημένο. Βέβαια, αν όλους αυτούς τους εκατοντάδες χιλιάδες... αγανακτισμένους, τους έπιανε η ίδια πρεμούρα με άλλα κατεστημένα, προφανώς και δεν θα είχαμε μνημόνια.

Θα μου πεις "ποιος τα χέζει αυτά; Και πού "κολλάνε"; Ο Θρύλος, η Πανάθα, η ΑΕΚάρα, η ΠΑΟΚάρα (και τα λοιπά) να πηγαίνουν καλά και όλα καλά". Θα σου πω ότι αν η ομάδα σου είναι το σπουδαιότερο πράγμα που 'χεις στη ζωή σου, προβληματίσου. Υπάρχει πρόβλημα, φίλε. Ποιο; Δεν έχεις ζωή. Αλλά να σου πω ποιο είναι το χειρότερο; Τη στιγμή που δεν αξίζεις τίποτα (έχεις κουράσει), έχεις τύπους σαν τον Μπερμπάτοφ, τον Μπεργκ, τον Μπουονανότε και τον Ρομπέρτο να σου αποδεικνύουν την αστειότητα σου. Όχι. Δεν τους αξίζεις. Και δεν θα τους σταματήσεις ποτέ, από το να λένε τη γνώμη τους -είτε σου αρέσει, είτε όχι.

To έπος που λέγεται "Roberto"

Θεωρώ δεδομένο ότι ακολουθείς τον κάθε πικραμένο στα social media. Για αυτό και πιστεύω πως δεν έχεις μπει στον κόπο να κάνεις click στο follow του λογαριασμού του Ρομπέρτο. Δεν είναι σαν τους άλλους. Δεν είναι ένας από εμάς. Είναι ένας τύπος με προσωπικότητα και το θάρρος της γνώμης του. Και το κυριότερο: έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζει άποψη ΚΑΙ βάσει των όσων κάνει στους αγωνιστικούς χώρους. Γιατί χορτάσαμε από εκείνους που επιτίθενται, για τη φάση της επίθεσης -βλ. διεθνείς έπειτα από χαμένο ματς στο οποίο δεν έχουν προσφέρει ούτε τα βασικά. Στο θέμα μας, όμως, τον Ρομπέρτο, για τον οποίον έχουν γράψει τα διεθνή ΜΜΕ "is it a bird, is it a plane? It's Roberto-man" για τις επεμβάσεις του και την αποτελεσματικότητα του.

Το δίχως άλλο, πρόκειται για τύπο που έμαθε από κάθε δύσκολη εμπειρία. Που δεν τα έβαλε με την τύχη του και έμεινε να μοιρολατρεί για χρόνια, αλλά έγινε ο κυρίαρχος της. Το πρώτο άθλημα με το οποίο ασχολήθηκε ο Roberto Jiménez Gago ήταν το τζούντο, αλλά επειδή όλοι οι φίλοι του έπαιζαν ποδόσφαιρο μετά το σχολείο, στη γειτονιά του στη Ναράνχο -μέρος της Φουενλαμπράδα, προάστιο στα νότια της Μαδρίτης- πήγε και εκείνος μαζί τους. Αρχικά, τον έβαλαν στην επίθεση, κάτι που δεν άρεσε στον πατέρα του, Ντιονίσιο, ο οποίος του έλεγε πως "οι τερματοφύλακες είναι αυτοί που "ακυρώνουν" τις καλύτερες προσπάθειες των επιθετικών". Σύντομα εκείνος διάλεξε το τέρμα, γιατί "είχε" το ύψος, τα ριφλέξ και την ελαστικότητα, από την ενασχόληση του με την πολεμική τέχνη που λέγαμε. Στα 10 πήρε με την ομάδα της γειτονιάς, τη λίγκα του Δήμου και η αρχή της ιστορίας μόλις είχε γραφτεί. Παρεμπιπτόντως, μέλος εκείνης, της πρώτης ομάδας του, ήταν ο Φερνάντο Τόρες.

Η γειτονιά του

Οι φίλοι του Ρομπέρτο ήταν όλοι στις ακαδημίες της Ατλέτικο και ήθελε να πάει να τους βρει. Την ίδια περίοδο, έτυχε να τον ενημερώσουν και από τις ακαδημίες της Ρεάλ πως τον θέλουν. Ο ίδιος ήταν οπαδός της "βασίλισσας", συνήθιζε να φορά... καθημερινά την εμφάνιση της. Οπότε όλοι υπέθεσαν πως θα τη διαλέξει. Έκαναν λάθος. Ο -δυο χρόνια μεγαλύτερος του- Τόρες τον είχε πείσει να πάει στην Ατλέτικο. Βρέθηκαν στο ίδιο προπονητικό κέντρο, σε άλλες κατηγορίες. Οι μητέρες τους μοιράζονταν τα πέρα-δώθε των παιδιών.

Η καθημερινότητα του "γέμισε" με προπονήσεις, συν ποδηλασία, κολύμβηση και τένις στα οποία τον είχε στείλει ο προπονητής του. Με το τένις ασχολείτο όλη η οικογένεια του -κυρίως ο πατέρας του και ο αδελφός του. Έπαιξε σε όλες τις μικρές ομάδες του συλλόγου, μοιραζόταν τα ίδια αποδυτήρια με τον Μάριο Σουάρες, έως ότου στα 19, τρεις ημέρες πριν τα Χριστούγεννα του 2005, κλήθηκε να υπερασπιστεί τα γκολπόστ των "Ροχιμπλάνκος", ενώπιον 14.692 φιλάθλων. Ήταν ο πέμπτος στην ιεραρχία, αλλά βρέθηκε στο Νο1, όταν όσοι ήταν μπροστά του ήταν τιμωρημένοι ή τραυματίες.

Εμφανίστηκε λοιπόν, στην αρχική ενδεκάδα στο εκτός έδρας ματς με την Οσασούνα. Η ομάδα του έχασε (2-1), εκείνος δεν έκανε θραύση και περιορίστηκε στο να δείξει πως έχει την πρώτη ύλη. Έπρεπε όμως, να "ψηθεί". Την επόμενη διετία στην Ατλέτικο Β δεν κατάφερε να 'χει σταθερή παρουσία, γιατί είχε τραυματισμούς. Την τρίτη ήταν υγιής και μέσω της παρουσίας του σε 34 ματς, έδειξε ποιος είναι. Έπρεπε να "ανέβει" επίπεδο.

Το καλοκαίρι του 2007 δόθηκε δανεικός στην Ταραγόνα (είχε 28 συμμετοχές και δέχθηκε 35 γκολ) και την Ρεκρεατίβο Ουέλβα (μετείχε μόνο στο Copa del Rey) και τον Ιούλιο του 2009 επέστρεψε στην Aτλέτικο, με συμβόλαιο τριών χρόνων, για 1.250.000 ευρώ. Είχε προηγηθεί η αποχώρηση των Λέο Φράνκο και Γκρέγκορι Κουπέ. Ήταν η πρώτη επιλογή του Σέρχιο Ασένχο, για τo World Cup U20 του 2009 και ενώ όλα έδειχναν πως η επικείμενη σεζόν θα ήταν δική του, τραυματίστηκε στο παιχνίδι με την Πόρτο, για το Τσάμπιονς Λιγκ. Τον είχε αντικαταστήσει ένα 18χρονο παιδί: ο Νταβίδ Ντε Χέα. Αν δεν είναι αυτό ατυχία (να τραυματιστεί στην καλύτερη φάση και... να έχει από πίσω τον Ντε Χέα) τι ακριβώς θα μπορούσε να είναι; Στα τέλη του Γενάρη, το 2010 πήγε ως δανεικός στη Ρεάλ Σαραγόσα έως το τέλος της σεζόν και στις 25/6 του ίδιου έτους τον πήρε η Μπενφίκα -για 8.5 εκατ. ευρώ.

Όπως είχε πει ο ίδιος "ήμουν η κότα με τα χρυσά αυγά, για τον πορτογαλικό Τύπο. Δεν είχα συνηθίσει να με βλέπω σε πρωτοσέλιδα. Μετά... με σταύρωσαν". Οι πρώτες συμμετοχές ήταν όλα τα "α" (αδιάφορες, άνευρες κλπ), τα ΜΜΕ τον κατακεραύνωσαν και οι διοικούντες τον έβαλαν στην άκρη του πάγκου. Υποχρεώθηκαν να τον θυμηθούν, όταν στο ματς με τη Σετούμπαλ στο "Ντα Λουζ", οι "Αετοί" προηγήθηκαν πριν αποβληθεί στο 24ο λεπτό ο Ζούλιο Σέζαρ -είχε υποπέσει σε πέναλτι.

Χωρίς να 'χει κάνει προθέρμανση, μπήκε να καλύψει το κενό, υπό τις αποδοκιμασίες του κόσμου. Η Σετούμπαλ κέρδισε πέναλτι, ο Ούγκο Λεάλ ανέλαβε να το εκτελέσει και η αντίδραση του Ρομπέρτο ήταν τέτοια που κέρδισε το χειροκρότημα των χειρότερων επικριτών του. Είχε σχολιάσει "ένας τερματοφύλακας χωρίς τύχη είναι όπως ένας τερματοφύλακα χωρίς άμυνα". Την 1η Αυγούστου του 2011 επέστρεψε στη Σαραγόσα (για 8.6 εκατ. ευρώ που έδωσε επενδυτικός όμιλος, εξαγοράζοντας το 99% των οικονομικών δικαιωμάτων του παίκτη) έπαιξε σε 38 ματς της λίγκας, με την ομάδα του να "σώζεται" στην τελευταία αγωνιστική. Στα δυο χρόνια του στους "Blanquillos" μέτρησε 88 παρουσίες και σε 22 από αυτές, δεν δέχθηκε γκολ. Κάπου εκεί τον θυμήθηκε και η Ατλέτικο.

Του έδωσε τετραετές συμβόλαιο, τον Ιούλιο του 2013, στο οποίο περιλαμβανόταν ο όρος να σταλεί αμέσως ως δανεικός, στον Ολυμπιακό. Η κίνηση αυτή αμφισβητήθηκε από την πορτογαλική επιτροπή επιτήρησης και επιβολής των κανονισμών της αγοράς -ώστε να μην παραβιάζονται οι νόμοι. Η Μπενφίκα εξήγησε πως η εταιρία που είχε χρηματοδοτήσει τη μετακίνηση του, δεν τήρησε τις δεσμεύσεις της και έτσι προέκυψε η συμφωνία με τη Σαραγόσα, για να επιστρέψουν τα δικαιώματα του (αθλητικά και οικονομικά), με την τελευταία να τον πουλά αμέσως στην Ατλέτικο για 6 εκατ. ευρώ. Είχε ήδη κάνει όνομα για την ικανότητα του στα πέναλτι, για την ταχύτητα και το δυναμισμό στα ριφλέξ, ήταν καλός στο ένας εναντίον ενός και έπρεπε να τακτοποιήσει ένα ζήτημα με τις εξόδους.

Στην Ελλάδα έμενε να βρει την ασφάλεια που από ό,τι φάνηκε, χρειαζόταν για να μπορεί να λειτουργήσει, με τους "ερυθρόλευκους" να τον αγοράζουν με συνοπτικές διαδικασίες από την Ατλέτικο (για 6 εκατ. ευρώ). Η μοίρα τα έφερε έτσι (ή εκείνος τα έκανε έτσι) ώστε να... δείξει σε όσους δεν τον είχαν εκτιμήσει ποιος είναι. Η καλύτερη σεζόν ήταν αυτή που σε 64 ματς, είχε κρατήσει "καθαρή" την εστία του 34 φορές. Στα best of ανήκει και αυτό.

Συνολικά, έχει πανηγυρίσει τρία πρωταθλήματα και ένα κύπελλο... και συνεχίζει. Στην Ελλάδα έμαθε επίσης, πως ό,τι και αν κάνεις στο ματς, η εντυπωσιακή σύζυγος σου θα κερδίζει τους τίτλους. Δεν τον ενοχλούσε. Του αρκούσε ότι έπαιρνε δύναμη από τα δυο παιδιά του, των οποίων τα ονόματα (Belise, Enzo) γράφει πάντα στα γάντια του. Ο αστικός μύθος θέλει να... επηρεάστηκε από το ελληνικό μενταλιτέ στο επίπεδο της προσωπικής του ζωής -εξ ου και το διαζύγιο. Πέραν αυτού, διατήρησε το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του, που όπως σου είπα σου "πέφτει" πολύ.

Το περασμένο καλοκαίρι δημοσιεύματα τον ήθελαν να έχει δεχθεί το ενδιαφέρον της Liverpool, της Inter, της Roma, της Valencia και της Villareal. Εκείνος το... έληξε το ζήτημα, λέγοντας στη Marca "έ χω ακόμα τρία χρόνια συμβόλαιο και δεν κάνω πλάνα", άλλα, που να μην αφορούν την ομάδα του. Είναι ο τύπος που θα σου λέει ό,τι δεν θέλεις να ακούσεις ή να δεις. Είναι αυτός που θα γράψει -στα social media- στα καλά, θα γράψει όμως, και στα κακά.