Η τακτική της Ρεάλ είναι πάντα η ίδια. Του στιλ "δεν θα πεθάνουμε και στην άμυνα, μεγάλε". Έως το Κάθε φορά που ξέφευγε, έριχνε τόνους και ο Παναθηναϊκός έβρισκε το χώρο (και τον τρόπο) να επιστρέψει. Κυρίως, γιατί έπαιξε καλή άμυνα και έμπαιναν τα σουτ.

Αν φαινόταν ωστόσο, κάτι, ήταν πως όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν για πάντα. Δεδομένου και του αριθμού των κορμιών που είχε διαθέσιμα ο Λάσο και αυτών που είχε στο ενεργό ρόστερ ο Ιβάνοβιτς ( μη ξεχνάτε τις τέσσερις απουσίες ), όποιος παρακολουθούσε το ματς, μπορούσε να διαβλέψει πως θα έλθει το ξέσπασμα της "βασίλισσας". Όταν στερέψουν οι δυνάμεις του Παναθηναϊκού -και έκανε το ένα λάθος, μετά το άλλο. Ήταν σαν τη γάτα με το ποντίκι, με το αιλουροειδές να νιώθει πως αργά ή γρήγορα, η δουλειά θα γίνει.

Αυτό έγινε μετά το 46-42 (24.45''). Έως εκεί, οι "πράσινοι" εκμεταλλεύτηκαν τα πάντα. Ό,τι τους έδινε το παιχνίδι της Ρεάλ, ενώ ήταν συνεπείς στην άμυνα -με χαρακτηριστική αυτή του Νέλσον στον Ρούντι, αλλά και όλων στο low post. Φυσικά, ο Διαμαντίδης έπαιξε το ρόλο του -στην οργάνωση και το πώς μοίραζε το παιχνίδι στους φίλους του.

Στα λεπτά που απέμεναν για τη λήξη της τρίτης περιόδου η "βασίλισσα" 'έτρεξε" 14-6, με σημείο αναφοράς τον Φελίπε Ρέγιες. Απλά να θυμίσω πως υπάρχουν λόγοι που είναι εκ των καλύτερων ριμπάουντερ, στην ιστορία της Euroleague και δη στα επιθετικά. Εν πάση περιπτώσει, πάμε σε αυτά που δεν είχε ο ΠΑΟ για να "χτυπήσει" τη Ρεάλ και δη στην έδρα της.

Δεν διέθετε το μέγεθος για να "χτυπήσει" κοντά στο καλάθι, ούτε όμως, τα γρήγορα πόδια για να πάει στο ένας με έναν επί συστήμασι (για την ακρίβεια, γρήγορα πόδια που να διαθέτουν το know how). Δεν υπήρχαν εκείνοι οι παίκτες που θα γίνονταν η απάντηση στους Ρούντι, Γιουλ και Ρέγιες -πολύ περισσότερο, όταν αυτοί ήταν όλοι μαζί.

Αν θα υπάρξει κάποια προσθήκη; Δεν είναι μόνο θέμα τιμής, αλλά και ευκαιρίας. Διότι δεν θέλουν τον όποιον παίκτη, αλλά κάποιον να τους δώσει κάτι που δεν υπάρχει. Και αυτοί δεν είναι πολλοί εκεί έξω -όπως δεν είναι και φθηνοί. Θα δούμε τι θα γίνει με αυτό.

Επί της ουσίας, ό,τι έγινε, έγινε. Το ματς τελείωσε και άρα όλοι στρέφονται στην επόμενη αποστολή. Δεν χάθηκε και ο κόσμος. Θα χαθεί (όχι ακριβώς ο κόσμος, αλλά το παραπάνω βήμα), αν δεν αλλάξει κάτι. Με πρώτο την υγεία όλων και μετά κάποιον παίκτη παραπάνω.

Αν θέλετε βέβαια, να σταθούμε στη φάση του Διαμαντίδη με τον Καμπάτσο, θα ήταν χρήσιμο να θυμίσω πως ο Αργεντίνος ήταν ήδη εκνευρισμένος -γιατί ο κόουτς του τον έβαλε στο 1' για τη λήξη- και έψαχνε ευκαιρία να κάνει αισθητή την παρουσία του. Με το που μπήκε έπεσε πάνω στον Χαραλαμπόπουλο και μετά... ανέλαβε τον "Μήτσο". Στην άλλη άκρη, ήταν πιο αδιάφορος από την αδιαφορία. Πέραν τούτου, ουδέν. Ή έχετε άλλη άποψη.