Ναι, τι έγινε; H Cedevita ήταν τυχάρπαστη, η Efes προς διάλυση; Για τη Fenerbahce τι έχετε να πείτε; Πέραν δηλαδή, του ότι το "έδωσε" ο Ομπράντοβιτς. Ειπώθηκε μία, ειπώθηκε δύο, ε νισάφι. Και αν είχατε καταλάβει κάτι από τα 13 χρόνια του "Ζοτς" στην Ελλάδα, θα είχατε διαπιστώσει πόσο αστεία είναι αυτή η φράση. Γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν θα έδινε νίκη ούτε στη μάνα του. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που προερχόταν από επτά σερί νίκες στο ΤΟΡ16 και ήθελε το "διπλό" σε μια από τις πιο δύσκολες έδρες της Ευρώπης για να ξεκαθαρίσει πως φέτος η ομάδα του έχει βλέψεις, του στιλ να πρωταγωνιστεί στην αφίσα της Euroleague στο τέλος της χρονιάς -με το τρόπαιο αγκαλιά. Αλλά ας πάμε παρακάτω, γιατί μάλλον έμεινα πολύ εδώ.

Η κάμερα που μπήκε στα αποδυτήρια, πριν το τζάμπολ "συνέλαβε" τον Τζόρτζεβιτς να λέει στους παίκτες του "θέλω να είστε φανατικοί. Σαν τους οπαδούς μας. Δεν θέλω να παρασυρθείτε. Σημαντικά θα είναι τα ριμπάουντ και το physical game", άρα, η ενεργητική άμυνα, ο έλεγχος των ριμπάουντ και η προσοχή στα λάθη. "Θέλω να είστε έξυπνοι και να θυμάστε πως τα μικρά πράγματα θα μας βοηθήσουν να νικήσουμε". Το λοιπόν, πήραν τα ριμπάουντ (34 vs. 30), είχαν περισσότερες ασίστ (17 vs. 12), λιγότερα λάθη (10 vs. 13) και περισσότερα κλεψίματα (7 vs. 4), με τον κόσμο τους να δίνει εξαιρετικό παλμό -και τόνους ενέργειας που έως τώρα έλειπαν. Όχι από τον κόσμο. Από τους παίκτες. Πλέον αυτό δεν ισχύει, γιατί οι περιφερειακοί είναι περισσότεροι, δουλεύουν καλύτερα και πιο αποτελεσματικά -και ως προς την κάλυψη των άλλων.

Την ίδια ώρα, ο Obradovic ζητούσε από τους δικούς του παίκτες να εκπλήξουν τους γηπεδούχους και δη στην άμυνα στο pick and roll. Ο ένας είδε τους παίκτες του να αντιδρούν (με εξαίρεση το πρώτο πεντάλεπτο, νίκησαν στη δύναμη, πήραν τα ριμπάουντ και πιο χαρακτηριστικά η σούμα έδειξε 22-12 vs. 21-9, έκλεψαν, έτρεξαν και πήραν αυτό που ήθελαν) και ο άλλος τους δικούς του να... βαριούνται πολύ γρήγορα. Γιατί αν βγάλεις στην άκρη την εκκίνηση, δεν θα έλεγες ότι ο Zoc θα κρατήσει αυτό το DVD στη... ντάνα με τα "καλύτερα".

Η ιστορία του Παναθηναϊκού έχει γίνει ενδιαφέρουσα. Πολύ ενδιαφέρουσα. Δηλαδή, ποιος δεν απήλαυσε αυτήν την εκδοχή; Πόσο πιο εύκολο τελικά, μπορεί να γίνει το μπάσκετ, όταν οι κομβικοί σου παίκτες δεν "σκάνε" από τα αμέτρητα λεπτά συμμετοχής (σε μυαλό και πνεύμα); Πόσο πιο απλά γίνονται όλα, όταν υπάρχουν περισσότεροι από ένας που δημιουργούν; Όταν είναι στο παρκέ περισσότεροι από ένας που δεν ξέρεις αν θα πασάρουν ή αν θα σουτάρουν -με αξιώσεις;

Έστω λοιπόν, και αν άργησαν οι προσθήκες έγιναν και η επιρροή έγινε απολύτως ξεκάθαρη από το πρώτο ματς της Euroleague, που δεν ήταν όποιο κι όποιο, έτσι; Παρεμπιπτόντως, δεν έπαιξαν και όλοι οι νέοι. Εύλογα ο Vince Hunter έμεινε εκτός, διότι είχε μόλις κάνει μια μόλις προπόνηση με τη νέα του παρέα -και η κρισιμότητα του ματς δεν άφηνε περιθώρια για πειράματα.

Ο Haynes δεν έχασε το μέτρημα των λεπτών που ήταν στο παρκέ, ούτε των πόντων (είχε 6/6 βολές και 0/1 διπ.), αλλά έδωσε στον Καλάθη το δικαίωμα να πάρει μια ανάσα ο άνθρωπος -γιατί μιλάμε και για τον παίκτη που έχει το μεγαλύτερο μ.ο. σε χρόνο συμμετοχής στο ΤΟΡ16. Ο Williams έπαιξε και ως τριάρι και επέτρεψε στον Διαμαντίδη να χρησιμοποιηθεί για το χρόνο που θα μπορούσε να είναι πιο παραγωγικός (ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο). Έπαιξαν και μαζί και σε συνεργασία τους ήταν που αποδείχθηκε περίτρανα πως όταν το μυαλό του "Μήτσου" είναι καθαρό, όλα μπορούν να γίνουν (στην 7η ασίστ του, ο Williams διαμόρφωσε το 74-71, ενώ έμεναν 31'' για το τέλος). Και να σου πω και κάτι άλλο; Ο Williams ήταν αυτός που άρπαξε το ριμπάουντ, μετά το άστοχο τρίποντο του Bogdanovic στα 10''. Ήταν και αυτός που πήγε στη γραμμή των βολών και ευστόχησε και στις δυο προσπάθειες.

Ήταν ωστόσο, όλοι που έπαιξαν άμυνα και "κράτησαν" τη Fener στο -15 από το μέσο όρο που έχει στην επίθεση, σε αυτή τη φάση της Euroleague. Ήταν όλοι που δεν άφησαν τους αντιπάλους τους να τρέξουν και ήταν όλοι που τακτοποίησαν και τις επί μέρους λεπτομέρειες. Για παράδειγμα τον Udoh, όταν άρχισε να γίνεται πρόβλημα στα τελευταία λεπτά της δεύτερης περιόδου, μετά το 11-0 των "πρασίνων" (ξεκίνησε έπειτα από τα τρία διαδοχικά λάθη τους που έδωσαν στους γείτονες την ευκαιρία να φτάσουν στο 20-28). Ο Κούζμιτς έκανε εκεί ένα βήμα μπροστά και αν το παλικάρι έχει δεδομένο πρόβλημα στο να σκοράρει... σε εύκολες προσπάθειες, επίσης δεδομένα μπορεί και αρπάζει ριμπάουντ (όταν ο ΠΑΟ έφτασε τα 10 επιθετικά, ο Σέρβος είχε πάρει τα 5), όπως μπορεί και παίζει άμυνα. Για να τακτοποιηθεί ο Udoh, λύθηκε λίγο... το λουρί του Bogdanovic και έβαλε δυο τρίποντα. Αλλά και πάλι ο Παναθηναϊκός είχε αντίδραση. Βοήθησε είναι η αλήθεια και ο Zoc, γιατί "χαμήλωσε" το σχήμα και... έβαλε το βούτυρο στο ψωμί του Raduljca.

Αν έλειπε κάτι... γενικά, ήταν το καλάθι από μακρινή απόσταση. Ναι. Πάλι. Αλλά να σου πω και κάτι; Όταν χρειάστηκε περισσότερο από ποτέ, βρήκαν στόχο και ο Διαμαντίδης και ο Φώτσης. Ο τελευταίος θα έλεγες πως "έριξε" τους τίτλους τέλους, στο 36.10'', όταν η Fenerbahce έκανε την τελευταία επανάσταση και εκείνος σηκώθηκε από τα 6.75 για να τη λήξει. Ο Obradovic δεν βρήκε την ηρεμία του μυαλού που έψαχνε στα γκαρντ του ούτε στον Hickman, μηδέ στον Dixon, πόσω μάλλον στον Melih και θα έλεγες πως η τουρκική ομάδα την έπαθε στο φινάλε και μια πλημμύρα.

Επειδή ξέρω πως θα με ρωτήσεις, θα σου πω και για τον Γιάνκοβιτς πως ήταν στην starting five και άπαξ και βγήκε (μετά 4.33'' συμμετοχής) δεν ξαναμπήκε. Πρώτον, γιατί δεν προέκυψε αυτή η ανάγκη (τον αντικατέστησε ο Φελντέιν, αλλά στην πορεία εμφανίστηκε μέχρι και ο Διαμαντίδης στο "3") και δεύτερον επειδή όσο ήταν μέσα είχε χάσει τον προσωπικό του παίκτη δυο σερί φορές και εκείνος είχε σκοράρει δυο διαδοχικά καλάθια.