Οι ψηλοί του Παναθηναϊκού είχαν 18 πόντους, από τους 61 της ομάδας τους έως το 35.13''. Όχι, δεν ήταν όσο αποτελεσματικοί θα περίμενε κάπως απέναντι στην... εναλλακτική φροντ λάιν της Μάλαγα που επιστράτευσε και άμυνα ζώνης, από το πρώτο δίλεπτο της τελευταίας περιόδου, για να βρεθεί έως το 61-64, αφού προηγουμένως σκόραρε εννέα διαδοχικούς πόντους. Δεν ξέρω ποιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα των "πράσινων"; Η ελλιπής ενέργεια, από την αρχή του αγώνα, που φυσικά είχε συνέπειες και έμπροσθεν και όπισθεν; Το "θόλωμα" στο μυαλό που δεν τους άφηνε να δουν ούτε τα προφανή; Αν υπήρχε μια σταθερά σε αυτό το ματς ήταν πως αν οι Ισπανοί έμεναν κοντά στο σκορ, έως το τέλος του αγώνα θα ήταν επικίνδυνοι. Οι πληροφορίες επιβεβαιώθηκαν. Και πώς τη γλίτωσε ο ΠΑΟ; Θα λέγατε πως είχε και τύχη -πέραν του Γκιστ, του Διαμαντίδη και του σωστού timing που είχε ο Φελντέιν, στο εύστοχο τρίποντο της βραδιάς (πριν το νικητήριο, είχε 0/4).

Η ενέργεια που ήταν το κατ' εξοχήν χαρακτηριστικό των προηγούμενων, εντός έδρας, αγώνων των "πρασίνων" δεν ήταν εκεί. Την ίδια ώρα, δεν εκμεταλλεύτηκαν... ακριβώς στο έπακρο το μπασκετικό IQ τους -αντίθετα με τους Ανδαλουσιάνους. Για αυτό και στο πρώτο τάιμ άουτ ο Τζόρτζεβιτς τους θύμισε ότι θα ήταν χρήσιμο να παίξουν λίγο πιο έξυπνα, όπως στερούσαν τα ελεύθερα σουτ στη Μάλαγα. Τι είχαν κάνει όμως, έως το 15' οπότε το σκορ ήταν 27-24 (με τον Διαμαντίδη να φτάνει τους 9 πόντους, με απόλυτα ποσοστά);

Είχαν χρησιμοποιήσει τον Χαραλαμπόπουλο στην starting five και μετά μπήκε και ο Παπαγιάννης και κάπως έτσι ο κόουτς του Παναθηναϊκού έδειξε εμπράκτως πως εννοούσε κάθε λέξη που έχει πει από την αρχή της αγωνιστικής περιόδου, για τους μικρούς (σε ηλικία) αυτής της ομάδας. Παράλληλα, οι παίκτες του είχαν περιορίσει μια ομάδα που έχει 12.72 επιθετικά ριμπάουντ, ανά μέσο όρο σε κάθε αγώνα στη Euroleague, στις μόλις τρεις δεύτερες ευκαιρίες έως το 37-33 του ημιχρόνου -εκείνοι δε, είχαν 4! Αυτό το πρώτο μισό, ομολογουμένως είχε χαμηλό ρυθμό και επίσης ξεκάθαρα κατέστησε σαφές ότι ο ΠΑΟ χρειαζόταν να ανοίξει το ρυθμό -για να ανοίξει και την πίεση των Ισπανών- και να διευκολύνει τη ζωή του.

Αν δεν είχατε δει το παιχνίδι, θα λέγατε ότι η άμυνα του β' δεκαλέπτου ήταν αξιοπρεπέστατη. Δεν ήταν, γιατί ενώ προηγήθηκε με +7, έφαγε επί μέρους 9-2 και βρέθηκε πάλι στο "Χ" (33-33), στο 18'. Οι άλλοι είχαν 3/8 διπ. και 2/7 τριπ. στη δεύτερη περίοδο. Τι είχαν οι γηπεδούχοι; 4/7 διπ. (7/15 συνολικά) και 1/5 τριπ. (4/12 στο σύνολο) Παρεμπιπτόντως, η κατάσταση των "πρασίνων" δεν ήταν πολύ καλύτερη από την περιφέρεια (2/9). Όχι γιατί δεν ήταν καλά τα σουτ. Ελεύθερα ήταν. Αλλά δεν ήταν εύστοχα. Κοντολογίς, ο ΠΑΟ έδειξε πως "είχε" τους Ανδαλουσιάνους, ακόμα και χωρίς την τρελή ενέργεια στην άμυνα, ακόμα και άστοχος. Αλλά αν δεν άλλαζε κάτι στο β' μισό, προφανώς και θα δημιουργούσε ένα άγχος στον εαυτό του, για το αν θα κάνει δουλειά ή όχι.

Πάντα ευπρόσδεκτη δε, θα ήταν η συμβολή του Γκιστ, ο οποίος στην αρχή του πήγε "στραβά" το παιχνίδι -επιθετικά- και εγκλωβίστηκε στον εκνευρισμό του. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που η παρέα του στερείτο ένα κάτι της σε ενέργεια, γιατί είναι γνωστή η συμβολή του Αμερικανού -και- σε αυτόν τον τομέα. Στο 23.13 που σκόραρε από τα 6.75 -μετά το λέι απ στο ξεκίνημα- άφηνε... υποσχέσεις. Ήδη βέβαια, είχε φανεί μια αλλαγή στο ρυθμό (48-39, 25.56''), αλλά δεν κράτησε για πολύ (48-45, 26.34''). Και για αυτό η Μάλαγα συνέχισε να παρακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις. Το γήπεδο άνοιξε, τρίποντα είδαμε (ο Παναθηναϊκός είχε 4/4 στην τρίτη πράξη, οπότε όμως, είχε και 3/8 διπ.), κάτι να αλλάζει σε ρυθμό με συνέπεια δεν είδαμε. Προέκυψε και το τέταρτο φάουλ του Καλάθη, στα 1.33'' πριν το τέλος της τρίτης περιόδου, ενώ ο Παππάς περίμενε να μπει αλλαγή και ο Φελντέιν είχε τρία από το πρώτο μισό και μαζί ένα ακόμα θεματάκι.

Όταν ολοκληρώθηκε και το τρίτο δεκάλεπτο, ο Τζόρτζεβιτς εξανέστη, διερωτώμενος αν παίζουν όλοι οι παίκτες του μαζί ("γιατί δεν καλύπτει κανείς κανέναν στην άμυνα", ενώ στο άλλο άκρο εκτελούσαν το πλάνο... σε δεύτερο χρόνο). Εκείνοι είχαν άλλα δέκα λεπτά ευκαιρίας να το... ισιώσουν. Και όχι, το γεγονός ότι η Μάλαγα έβαζε "σκοτωμένα" σουτ δεν ήταν πια δικαιολογία για τον όποιο εκνευρισμό, που μπλόκαρε το μυαλό. Για το 58-55 του 30' έφταιγε περισσότερο αυτό το κάτι που έκοβαν από τις επαφές οι "πράσινοι", στην άμυνα. Ο Πλάθα έβαλε ένα ακόμα τεστ: αυτό της άμυνας ζώνης. Και 4 λεπτά (συν 28 δευτερόλεπτα) αργότερα, η Μάλαγα βρισκόταν στο 61-64, με σερί 9-0. Όμορφα; Όχι όμορφα; Μα από την στιγμή που δεν υπήρχε κίνηση στο παιχνίδι των γηπεδούχων (ήταν σαν να έπαιζαν "αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα") τι άλλο μπορούσε να γίνει; Ο Πάβλοβιτς έληξε την... ξηρασία, απέναντι στη ζώνη (παρεμπιπτόντως, έφτασε τους 10π., με τον πρώτο σκόρερ του ΠΑΟ να έχει 16 και να είναι ο Διαμαντίδης). Ο "Σάλε" τους κάλεσε στον πάγκο για να τους θυμίσει πως με τρικυμία στο μυαλό δεν θα κέρδιζαν τίποτα. Ο Διαμαντίδης το έπιασε το υπονοούμενο. Οι άλλοι όχι, με το ριμπάουντ του Χέντριξ μετά τις χαμένες βολές του Νέλσον στα 47.6'' (το σκορ ήταν 64-66) να φαντάζει ως το τελικό χτύπημα. Μα δεν ήταν.

Saved by the.. beast

Ο Γκιστ εμφανίστηκε ως από μηχανής Θεός να κόψει τον Σμιθ και να δώσει ανάσα ζωής στον Παναθηναϊκό. Στα 34.4'' λοιπόν, ο ΠΑΟ είχε την ευκαιρία του, αλλά ο Φελντέιν βρήκε σίδερο. Ε και; Ο Γκιστ πετάχτηκε πάλι, πιο ψηλά από όλους και πήρε φάουλ. Το έκανε 1/2 και 65-66, πριν ο Πάβλοβιτς ωθήσει τον Τόμας να βγάλει την μπάλα άουτ. Φυσικά και ο Διαμαντίδης (που ξεκάθαρα ήταν ο MVP αυτής της βραδιάς) είδε μόνο τον Φελντέιν στο τρίποντο. Αυτή τη φορά, ο Δομινικανός βρήκε και στόχο. Έμεναν 11.4'' και μάλλον είχε έλθει η ώρα για εκείνη την ενέργεια στην άμυνα. Ο Σμιθ βρήκε το σουτ, δεν βρήκε όμως και στόχο και κάπως έτσι έσωσε την παρτίδα ο ΠΑΟ. Ναι, θα λέγατε πως εκεί που έφτασε το πράγμα ήταν και θέμα τύχης.

Το highlight του αγώνα

Η φάση του ματς δεν ήταν κάποιο κλέψιμο ή ένα alley-oop. Ήταν ένα λάθος: του Διαμαντίδη στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου που δεν είδε ότι έμεναν 6.1'' για τη λήξη και πέταξε την μπάλα σε... κενό χώρο που πήγε να καλύψει ο Γκιστ. Το σκορ ήταν 37-33 και χάθηκε μια πολύ καλή ευκαιρία. Και τι έκαναν οι φίλαθλοι που ήταν στις εξέδρες; Τον αποθέωσαν -ενώ εκείνος τραβούσε τα κοντοκουρεμένα μαλλιά του, αρνούμενος να πιστέψει τι είχε κάνει για κανά δίλεπτο.