Ελάτε. Στάξτε χολή. Ξεδώστε. Είναι λογικό. Τόσα καταπιεσμένα συναισθήματα έψαχναν για εκτόνωση. Σας έπνιγαν. Κατανοητό. Τώρα που ο Παναθηναϊκός έμεινε εκτός Φάιναλ Φορ, μάλλον ήλθε να απαλλαγείτε από τον βραχνά...

Όταν ηρεμήσετε (γιατί θα ηρεμήσετε κάποια στιγμή, πού θα πάει;) θα έλθετε αντιμέτωποι με την αλήθεια: ο Παναθηναϊκός έφτασε στις οκτώ καλύτερες ομάδες, έφτασε και στο πέμπτο ματς με την Μπαρτσελόνα (που... θεωρητικά πριν δυο μήνες ήταν το απόλυτο φαβορί της διοργάνωσης), γιατί έχει cojones, που θα έλεγαν και οι Ισπανοί.

Με μόλις δυο παίκτες από το περυσινό ρόστερ και τρεις αλλαγές παικτών μέσα στη σεζόν (τέσσερις αν σκεφτείτε ότι ο Καπόνο ήλθε... και έφυγε -πάνω που τον συνήθισαν, έπρεπε να ζήσουν χωρίς αυτόν και όχι δεν θα μπω στη λογική τι θα γινόταν αν ήταν χθες), κατάφερε να φορμαριστεί την καταλληλότερη στιγμή, να μπει στο ΤΟΡ16, να πάρει το κύπελλο Ελλάδος, να μπει στα πλέι οφ και να κάνει τους «μπλαουγκράνα»να χρειάζονται... μια χείρα βοηθείας για να περάσουν πάνω από τους «πράσινους».

Το άλλοθι της διαιτησίας

Η Μπαρτσελόνα έως τα χθες (στα τέσσερα προηγούμενα ματς), είχε βάλει 34, 32, 29 και 31 πόντους έως το ημίχρονο. Χθες έφτασε τους 28, στην πρώτη περίοδο. Γιατί ο Χουέρτας είχε κεφάκια και γιατί ο Διαμαντίδης είχε 3 φάουλ από το 4.37. Αν ήταν; Εχει σημασία; Αντε και δεν ήταν (που δεν ήταν) τα δύο από τα τρία (σημειωτέον, σε 30.15'' συμμετοχής είχε 4). Επρεπε να ξέρει πολύ καλύτερα (γιατί ποιον εξέπληξε η συμπεριφορά της οποίας έτυχε ο ΠΑΟ από τους ρέφερι;), ώστε να μην πάει πάνω στον Τζαβάι (όταν χρεώθηκε το τρίτο). Επρεπε να προφυλάξει τον εαυτό του, καθώς είχε καταστεί σαφές πως οι διαιτητές τον αντιμετωπίζουν αυτό το βράδυ... σαν να είναι ο Αμπρίνες (ένα παιδί που κάποτε θα γίνει μεγάλος, αλλά... όχι ακόμα). Οι οποίοι διαιτητές ψιλομπερδεύτηκαν είναι η αλήθεια, επιτρέποντας τα χέρια στην άμυνα, ενώ σφύριζαν και την απλούστερη επαφή σώμα με σώμα. Εν πάση περιπτώσει...

Εικόνες από το ματς Μπαρτσελόνα - Παναθηναϊκός

Αν αποδείχθηκε κάτι περίτρανα σε αυτή τη σειρά, ήταν πως η ενέργεια του αρχηγού όριζε το βαθμό σιγουριάς των υπολοίπων. Στα δυο τελευταία ματς η ένδειξη είχε πάει... στο κόκκινο (εκεί που πάει η βελόνα, όταν αδειάζει το ρεζερβουάρ). Κάτι που φυσικά και είδε η Μπαρτσελόνα, με πλέον χαρακτηριστική ένδειξη τον προκλητικό τρόπο που του έδιναν στην τέταρτη περίοδο το δεξί ντράιβ. Αλλά εκείνος δεν πήγαινε πουθενά. Και όταν το τρίποντο του στο 32' ίσα που ακούμπησε σίδερο, ήταν ξεκάθαρο πως έχει «αδειάσει». Αν εξηγείται, δεδομένου ότι ο Παναθηναϊκός είχε μια εβδομάδα να προετοιμαστεί για αυτό το ματς και η «Μπάρτσα»τέσσερις μέρες; Οχι. Αλλά δεν είναι το μόνο που δεν εξηγείται.

και η σκληρή -ωμή- πραγματικότητα

Πριν φτάσουμε στο «ζουμί», θα κάνουμε... ένα πέρασμα από τις 4/9 βολές του ΠΑΟ στην πρώτη περίοδο. Και πάμε τώρα στο προκείμενο: οι «πράσινοι» είχαν μια εβδομάδα να δουν τι θα κάνουν με την αναθεματισμένη ζώνη. Τι έκαναν; Τίποτα! Δεν μάθαμε ποτέ ποιος ήταν ο τρόπος που είχαν βρει για να τη... λύσουν (γιατί δεν είδαμε να δοκιμάζουν και κάτι). Σίγουρα δεν ήταν τα τρίποντα (1/16). Αφήστε που ο Πασκουάλ (αυτός ο άσχετος, μωρέ), συνέχισε τις αλλαγές στις άμυνες της ομάδας του, ώστε να διασφαλίσει ότι δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη «διαβάσουν»εγκαίρως και άρα να την... τακτοποιήσουν -εγκαίρως. Και με τον Διαμαντίδη (ψιλο)ανενεργό, η ιστορία έγινε πιο απλή.

Δίνει πριμ φάιναλ-φορ ο Δ.Γιαννακόπουλος!

Παρ' όλα αυτά, το φιλότιμο όλων στην άμυνα την έκανε πάλι σύνθετη, με την τρίτη περίοδο (του επί μέρους 7-10) να αφορά και αυτό που έγινε καθαρό αγωνιστικό δεκάλεπτο της Μπαρτσελόνα ΧΩΡΙΣ ΕΝΤΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ (ενδιάμεσα του 22.53 και του 48-37 του Τόμιτς και του 32.39, όταν ο Ναβάρο διαμόρφωσε το 54-45, είχαν μόλις 3 βολές). Και τι κατάφερε ο Παναθηναϊκός; Το 51-45, με το πρώτο σουτ του Διαμαντίδη -ειρήσθω εν παρόδω. Γιατί; Ε, θα έφταιγε η αστοχία (η «Μπάρτσα» έδινε τα σουτ στους Ούκιτς και Γκιστ και είδε το ρίσκο να της «βγαίνει») και η έλλειψη συγκέντρωσης. Σην επίθεση, αλλά και γενικότερα. Γιατί οι «μπλαουγκράνα»... γκολ δεν έβαζαν, αλλά τελείωσαν με 19 επιθετικά ριμπάουντ.

Mε "αν" δεν γίνεται δουλειά

Εν κατακλείδι, αν ο Παναθηναϊκός έβαζε κανά τρίποντο, θα ήταν στο Λονδίνο. Αν είχε έναν ακόμα πόιντ γκαρντ (τον οποίον θα εμφανίσει στα πλέι οφ της Α1), θα είχε πάρει την πρόκριση. Με τον Μπανκς, η Μπαρτσελόνα έφτασε στο 37-18 (13.40΄΄). Οταν γύρισε ο Διαμαντίδης στο παρκέ, ο Παναθηναϊκός έτρεξε ένα επί μέρους 5-15 (42-33) και μάζεψε την κατάσταση. Αν ο Ούκιτς ευστοχούσε, όταν το σκορ ήταν 59-53 (στο 38'), ίσως η εξέλιξη να ήταν άλλη. Ατυχώς, όμως, τα «αν» δεν διαμορφώνουν αποτελέσματα.

Δουλειά γίνεται... με δουλειά

Πριν απαξιώσετε ΟΛΟΥΣ τους παίκτες του Παναθηναϊκού, να θυμίσω πως ΟΛΟΙ έδωσαν ένα κάτι τις για να βρεθεί η ομάδα εκεί που έφτασε. Που λίγο η λογική να επικρατήσει, το λέτε και άθλο, δεδομένων των συνθηκών και τηρουμένων των αναλογιών. Απλά να θυμίσω πως η χρονιά δεν έχει τελειώσει. Και ο ΠΑΟ δεν έχει χρόνο για δάκρυα. Γιατί έχει στόχο το πρωτάθλημα. Αν είναι εφικτός αυτός ο στόχος; Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος να το αμφισβητεί αυτό.