Σιγά μωρέ, τι έκανε;

Τα μελιστάλαχτα, τα δακρύβρεχτα και οι αναλύσεις για τη διαμόρφωση χαρακτήρα, μέσω των όσων εμπειριών ζει ο καθένας μας στα παιδικάτα του, προφανώς και ταιριάζουν σε ζωές σαν και αυτή που πρόσφερε η μοίρα (ή όπως αλλιώς λέγεται) στον Βλάντο Γιάνκοβιτς, αλλά δεν είναι το θέμα μας. Ήταν. Για πολλά χρόνια. Τόσα που λογικά επηρέασαν και το μυαλό του πρωταγωνιστή της ιστορίας. Του παίκτη που έστειλε τον Παναθηναϊκό, στον 22ο τελικό Κυπέλλου, στην ιστορία του .

Όπως είχε γράψει ο Σεφέρης " σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι, από το μέλλον" και για αυτό το τιμούμε. Αλλά θα ήταν απρέπεια εκ μέρους μας, να μείνουμε εκεί. Η αλήθεια είναι πως ο Γιάνκοβιτς χρειάστηκε χρόνια για να βρει τον εαυτό του, να φύγει από τη σκιά του πατέρα του (" ήταν μεγάλο εμπόδιο, να κουβαλάω το όνομα του πατέρα μου. Με γέμιζε πίεση που δεν άντεχα. Συνέχεια αναρωτιόμουν "γιατί σε εμένα; Γιατί να με ξέρουν μόνο για αυτό;", είχε πει σε συνέντευξη στους New York Times), να μάθει να διαχειρίζεται όλο αυτό που ήταν ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, της λατρείας, αλλά και της ατυχίας που γνώρισε, μαζί και την καθημερινότητα. Που μόνο απλή δεν ήταν. Πολλώ δε για ένα μικρό παιδί.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως κάποιοι στη θέση του (πιθανότατα αυτοί που κρίνουν πιο αυστηρά απ' όλους... τους άλλους),να κάθονταν σε μια γωνία και να έκλαιγαν, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους σιχτιρίζοντας -το Θεό, την τύχη, τα πάντα όλα. Εκείνος είχε την τύχη να έχει βρει το κάλεσμα του και αν ο δρόμος ήταν δαιδαλώδης, και αν συχνά βγήκε εκτός πορείας, πάντα επέστρεφε, μέχρι που πήρε την απόφαση να μην "ξαναχαθεί" ποτέ. Αυτό έγινε στην τελευταία του χρονιά στον Πανιώνιο (2012-2013).

Ακολούθησε το συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό και μια ιδιαίτερη πρώτη χρονιά, υπό την έννοια ότι ήταν πια μέλος μιας εκ των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης, οι απαιτήσεις ήταν μεγαλύτερες, όπως και το επίπεδο και άρα έπρεπε να προσαρμοστεί. Ξανά. Το πείσμα του -αυτό που ίσως στο παρελθόν να ήταν ο προσωπικός του αντίπαλος-, έγινε ο λόγος που οι "πράσινοι" πήραν το καλοκαίρι του 2014 την απόφαση να μην φέρουν άλλον παίκτη στη θέση του. Να γίνει εκείνος ο starter small forward. Φυσικά, είχε προηγηθεί κάτι που τους επέτρεπε να πιστεύουν πως η φετινή αγωνιστική περίοδος θα ήταν η χρονιά του 25χρονου διεθνή.

Την 1η Ιουνίου του 2014, στον τέταρτο τελικό της Basket League και το ματς που ακολούθησε του break που είχε κάνει ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ. Έως τότε, ο χρόνος συμμετοχής του ήταν από ελάχιστος έως... ανύπαρκτος. Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης τον σήκωσε από τον πάγκο, ως λύση ανάγκης, δεδομένου ότι ο Μάικ Μπράμος δεν ήταν ακριβώς εντός κλίματος (το κοινώς λεγόμενο "δεν τραβούσε"), με τον Γιόνας Ματσιούλις να... τραβά το κουπί του.

Μπήκε στη β' περίοδο και με δικό του τρίποντο ήταν που έφτασε η διαφορά στους 12 πόντους (16-28, 13'). Δεν πιάστηκε εξαπίνης. Τουναντίον, συμπεριφέρθηκε σαν να περίμενε (καιρό) αυτήν την ευκαιρία. Βρέθηκε στο παρκέ για 7.45'' και έδωσε 8π. (2/2 διπ., 1/2 τριπ., 1/3 βολές), για να γίνει ο παίκτης-έκπληξη του break στο break ( 65-67 ).

Ακόμα και όταν περνούσε τα ματς, καθήμενος στον πάγκο, δεν σταμάτησε ποτέ να δουλεύει σκληρά, να κάνει ό,τι μπορεί για να βελτιώσει το παιχνίδι του (κάπως έτσι πρόσθεσε τα ποσταρίσματα στο μενού και την πολύ καλύτερη άμυνα -συγκριτικά με το παρελθόν-, με τη συνέπεια στο θέμα της ενέργειας που "βγάζει" έμπροσθεν και όπισθεν να είναι επίσης στα συν) και με δεδομένο ότι θέμα με την αυτοπεποίθηση δεν είχε ποτέ, ήταν όλα έτοιμα για να γίνει η πρώτη επιλογή.

Βάσει πλάνου, αυτός θα ξεκινούσε και ο Χαραλαμπόπουλος θα γινόταν... ο περυσινός Γιάνκοβιτς -αυτός που θα προετοιμαζόταν για να πάρει πολύ μεγαλύτερο ρόλο ένα χρόνο μετά. Για τους "πράσινους" δεν τέθηκε ποτέ θέμα ρίσκου. Ήταν πάντα ζήτημα επιλογής. Και μολονότι συχνά πυκνά προέκυπταν δημοσιεύματα που ήθελαν τον ΠΑΟ να αναζητά "τριάρι", δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ -με μεταγραφή.

Στις 3 του Μάρτη, θα "κλείσει" το 25ο έτος της ηλικίας του. Αν βρίσκεται στο σημείο που θα ήθελε; Μάλλον ναι. Έμαθε να παίζει με το μυαλό, συγκεντρωμένα, χωρίς όμως να χαραμίζει το... θείο δώρο του ένστικτου που πάντα είχε. Πλέον όμως, το ελέγχει -δεν τον ελέγχει-, πράγμα που φάνηκε και στην PAOK Sports Arena.

Σημειώστε και κάτι ακόμα: πλέον ξέρει να μην στέκεται στα εφήμερα, περισσότερο από όσο τους αξίζουν. Να μην επιτρέπει σε μια στιγμή, να διαλύσει ό,τι χτίζει χρόνια. Είναι σαν να είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό του, το οποίο στην παρούσα φάση κερδίζει. Εκείνος θα συμπλεύσει με αυτήν τη λογική, όταν φορέσει την φανέλα της Εθνικής ανδρών. Γιατί αυτή είναι... η νέα απόφαση που έχει πάρει. Αν κρίνουμε από τις προηγούμενες, θα προτείναμε να... βάλετε τα χρήματα σας πάνω του.