Δεν ήταν ένα και δυο τα θέματα που είχε να διαχειριστεί ο Παναθηναϊκός εναντίον της Αναντολού Εφές. Δηλαδή, προβλήματα που ο ίδιος δημιούργησε στον εαυτό του. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει, αλλά θα μου επιτρέψεις να σου πω πως αν έχουν μάτια, οι "πράσινοι" έχουν να δουν πολλά που θα φανούν χρήσιμα στη συνέχεια από το 92-81 επί των γειτόνων, στην παράταση. Αν κάποιος ξέρει γιατί έγινε μπαράζ βολών στο τέλος της εξτρά περιόδου, θα παρακαλούσα να με ενημερώσει. Θεωρώ λίγο δύσκολο οι παίκτες να μην ήξεραν πως ό,τι γίνεται στην παράταση δεν μεταφέρεται στη βαθμολογία. Ας δούμε όμως, τι έγινε στο παιχνίδι.

Τα λόγια που πήγαν χαμένα

Είπε ο Πασκουάλ πριν το τζάμπολ (σε αυτή τη συνήθεια της Euroleague να μας δείχνει τι λένε οι προπονητές πριν τα ματς -και η συντριπτική πλειοψηφία λέει κοινότυπα πράγματα, για να ακουστούν οι αλήθειες όταν φύγουν οι κάμερες) πως ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να αποφύγει τους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο. Γιατί αν κάνει κάτι η Εφές είναι να τρέχει. Η άμυνα λοιπόν, με τις επιστροφές και τα ριμπάουντ (τομέας στον οποίον επίσης διαπρέπει η τουρκική ομάδα -και δη στα επιθετικά) ήταν οι βασικές ανάγκες για αυτό το βράδυ. Ο Καταλανός έβαλε και πάλι τον Τζεντίλε στην πρώτη πεντάδα. Όπως και πάλι η πρώτη επίθεση ήταν δικό του ποστάρισμα. Αυτή τη φορά ήταν και εύστοχο.

Ο Ιταλός ήταν το κέρδος της παρέας του στην πρώτη περίοδο, οπότε σκόραρε τους 13 από τους 21 πόντους των “πρασίνων” (με 4/5 διπ., 1/1 τριπ., 2/2 βολές), αλλά το σημαντικότερο που είχε ήταν συγκέντρωση και διάθεση για άμυνα (στον Οσμάν και μετά στον Χάνεϊκατ). Το αρνητικό ήταν πως οι ψηλοί των γηπεδούχων δεν σκόραραν πόντο -έχασαν μάλιστα, τρία λέι απ έως το 7-7 το 4.20''. Ήλθε το δεύτερο φάουλ του Ντάνστον αν διευκολύνει τη φάση, αλλά δεν σου είπα πως στην starting five ήταν και Γκάμπριελ, έπειτα από δυο απουσίες... από το παρκέ. Ο λόγος φαινόταν προφανής (έχει εμπειρία από τουρκικές ομάδες, λόγω της προϋπηρεσίας του στη γείτονα λίγκα). Απεδείχθη ότι είχε συνεισφορά παντού (ενέργεια, άμυνα, ριμπάουντ και αλλοίωση της μπάλας σε ενέργειες των αντιπάλων), πλην της επίθεσης.

Το πρόβλημα της b-unit

Μια χαρά λοιπόν, κύλησε το πρώτο δεκάλεπτο, με εξαιρετική άμυνα στο σετ παιχνίδι, ώσπου ο Τζεντίλε ζήτησε αλλαγή -γιατί είχε σκάσει- και ο Πασκουάλ έκανε τις κλασικές αλλαγές. Ναι, είχε έλθει η ώρα για τους Τζέιμς και Μπουρούση που μπαίνουν πάντα μαζί. Μόνο που στο σχήμα που συμπλήρωσαν οι Ρίβερς, Νίκολς και Φώτσης δεν υπήρχε προφανής ηγέτης. Πέραν αυτού, ό,τι έβαζε ο Μπουρούσης, το “έτρωγε” η ομάδα του, με τον Τόμας να εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι πως ο διεθνής σέντερ δεν τον ακολουθούσε ψηλά. Κάπως έτσι, το 25-13 έγινε 27-23, στο οποίο απάντησε ο Παναθηναϊκός (αφού πρώτα έγιναν κάποιες αλλαγές και υπήρξε μια αυξημένη προσπάθεια στην άμυνα, αλλά και στη διεκδίκηση ριμπάουντ) και απομακρύνθηκε εκ νέου (35-23).

Όχι για πολύ, γιατί ήλθαν νέα λάθη, με τον Καλάθη να αδυνατεί και πάλι να κάνει το παιχνίδι του και παράλληλα αυτό της ομάδας του. Τα λάθη μαζεύτηκαν πολλά (5 στη δεύτερη περίοδο), με τον Πασκουάλ να ουρλιάζει όπως ο Γκρέιντζερ διαμόρφωνε το 38-32 ως σκορ ημιχρόνου. Όχι, ο Τζεντίλε δεν έπαιξε σε αυτό το διάστημα και αν με ρωτάς, θα σου πω ότι ο προπονητής των “πρασίνων” δείχνει κάπως εγκλωβισμένος στις σταθερές του που αφορούν χρόνους και ζευγαρώματα. Εννοώ ότι αν απαλλαγεί από αυτές, ενδεχομένως να γίνει καλύτερη -και πιο αποτελεσματική- διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού.

Δεν μπορεί να φθείρει τον αντίπαλο

Εν πάση περιπτώσει, ήταν στο χέρι του Παναθηναϊκού να πάρει αυτή τη νίκη, αν αποκτούσε και πάλι συγκέντρωση, ώστε να αποφύγει τα λάθη, αν πρόσεχε περισσότερο τα ριμπάουντ και αν είχε βοήθεια από τον Καλάθη. Έως εκείνο το σημείο, ο Τζέιμς ήταν άποντος, όπως και ο Σίνγκλετον -Οκ, ήταν και ο Φελντέιν, αλλά εκείνος μια που μπήκε για γκεστ σταρ εμφάνιση και μια που δεν επέστρεψε.

Η παθογένεια της τρίτης πράξης είχε να κάνει με το μηδενικό παιχνίδι του ΠΑΟ στο ποστ και χωρίς αυτό, προφανώς δεν μπορείς να φθείρεις τους αντιπάλους σου. Για παράδειγμα τον Ντάστον που είχε δυο φάουλ από την αρχή -λέω εγώ τώρα. Ένα άλλο θέμα ήταν πως ο Καλάθης με τον Τζεντίλε δεν λειτούργησαν στην περιφέρεια. Και όταν μπήκε ο Τζέιμς πάλι υπήρχε θέμα, αφού δεν εκμεταλλεύτηκε τους ελεύθερους συμπαίκτες του. Το στοιχείο που θα σου πει την πάσα αλήθεια για το πώς έφτασε το ματς στο 50-50 του 30' ήταν ότι οι “πράσινοι” δεν έδωσαν ΕΣΤΩ μια ασίστ και δεν εκτέλεσε ΜΙΑ βολή. Παρεμπιπτόντως, είχε περισσότερα ριμπάουντ από την Εφές (7-5 vs. 6-2) που όπως μπορείς να καταλάβεις δεν τα έκανε και κάτι.

Η μπάλα ακούμπησε στον Μπουρούση

Ξεκίνησε η τέταρτη περίοδος, αλλά και πάλι δεν βρέθηκε ο παίκτης που θα έδειχνε το δρόμο -ο κοινώς λεγόμενος ηγέτης. Βασικά, δεν βρέθηκε ένας που να είναι ισόποσα καλός μπροστά και πίσω. Και παραδοσιακά, ο Πασκουάλ εμπιστεύτηκε τον Μπουρούση για το φινάλε, γιατί κάπου έπρεπε να ακουμπήσει η μπάλα, αφού δεν υπήρχε άλλη λύση. Εκείνος βέβαια, είχε φτάσει τα 4 φάουλ από το 34.40'' και το γεγονός ότι έμεινε μέχρι τέλους μέσα, καταδεικνύει τι ομάδα είναι η Εφές. Στο παρκέ ήταν και ο Σίνγκλετον με 4 φάουλ (ο οποίος έδωσε το είναι του στην άμυνα και σκόραρε τους πρώτους πόντους, κλέβοντας και καρφώνοντας για το 62-61), όπως και ο Ρίβερς με 3 φάουλ, αλλά και ο Τζέιμς που στο φινάλε αποφορτίστηκε από την οργάνωση, διότι πολύ απλά δεν την “είχε”.

Την ανέλαβε ο Καλάθης, ο οποίος σηκώθηκε από τον πάγκο για να επιχειρήσει να σώσει την παρτίδα, έστω την ύστατη ώρα. Τα λάθη όμως, συνεχίστηκαν. Όπως η πλήρης ελευθερία του Ερτέλ, στην κορυφή, όπως διαμόρφωνε το 65-66 (43.7''). Το χειρότερο ήλθε αμέσως μετά το χαμένο λέι απ του Καλάθη, από τα χέρια του Μπράουν, στον οποίον είχαν επιτρέψει οι γηπεδούχοι να βρει ρυθμό. Υπό εξαιρετική πίεση, σκόραρε στην εκπνοή για το 65-68. Μετά άρχισε το μαρτύριο των βολών, με τον Τζέιμς να ρεφάρει για όλα τα ατοπήματα, με τον τρόπο που πήρε το φάουλ και με τις τρεις βολές που έστειλαν το ματς στην παράταση. Αν και εκεί έστειλε τη διαδικασία ο Σίνγκλετον, κλέβοντας στα 4'' που είχαν στο τέλος οι Τούρκοι.

Στην παράταση έπαιξε μπάσκετ

Για ώρα ο Παναθηναϊκός έκανε ό,τι ήθελε -ο καθένας. Στην εξτρά περίοδο, έγινε ομάδα. "Γύρισε" την μπάλα, είχε ενέργεια και ψυχολογία και με τον Ρίβερς να είναι η επιλογή για εκτέλεση έφτασε στο 75-70, πριν προσθέσει και ο Γκάμπριελ το δικό του τρίποντο, με το που πάτησε το πόδι του στο παρκέ -για να καλύψει το κενό του Σίνγκλετον, ο οποίος αποχώρησε με πέντε φάουλ. Μετά έκλεψε κι όλας, κάρφωσε και ναι, οι "πράσινοι" κέρδισαν και αυτόν τον τύπο που αν μη τι άλλο προσπαθεί. Στην επόμενη άμυνα, κρίθηκε το αποτέλεσμα. Ψυχοβγαλτικά μεν, αλλά οι "πράσινοι" επέστρεψαν στις νίκες και πάνε για άλλα. Πώς; Ας ελπίσουμε από όσα είχε να τους διδάξει αυτό το ματς.