Επειδή θέλω να είσαι θετικός άνθρωπος (αλλιώς... δεν βγαίνει η μέρα), κράτα ότι ο Παναθηναϊκός μπήκε στη "Μπουέσα Αρίνα" με το καλύτερο δεκάλεπτο που έχει κάνει φέτος, στην Ευρωλίγκα. Σε άμυνα και επίθεση. Επίσης, έχει αυξήσει τα λεπτά που μπορεί να παίζει πια εξαιρετικά, σε άμυνα και επίθεση. Δηλαδή, να 'χει μυαλό, να έχει ενέργεια, να είναι μαχητικός, να κυκλοφορεί την μπάλα, να παίρνει ριμπάουντ και εν πάση περιπτώσει να αγωνίζεται κατά τρόπο που δείχνει ικανός για όλα. Τα θετικά, εννοώ. Γιατί αυτό που έκαναν οι "πράσινοι" στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με την Μπασκόνια, ουδεμία σχέση είχε με το δεύτερο μισό. Πολλώ δε, με την τελευταία περίοδο των ΕΝΝΕΑ ΛΑΘΩΝ και του κωμικού τελευταίου δίλεπτου, που περισσότερο παρέπεμπε σε γυναικείο μπάσκετ (χωρίς παρεξήγηση) και όχι σε Euroleague.

Αλλά είπαμε. Θετική σκέψη. Αισίως, ο ΠΑΟ μπορεί να είναι θεαματικός και ουσιαστικός για ένα αγωνιστικό εικοσάλεπτο. Επόμενος στόχος... τα 25' και μέχρι τα playoffs πιστεύω ότι 'χει φτάσει στο σημείο να μη "νιώθει" από το πού παίζει. Εντός ή εκτός. Αυτό θα τον κάνει υποψήφιο και για το Final Four.

Το ιδανικό ξεκίνημα

Οι Καλάθης, Φελντέιν, Νίκολς, Γκιστ και Σίνγκλετον ανέλαβαν το ξεκίνημα και... καλά έκαναν, αν σκεφτείς ότι ήταν αυτοί που μπορούσαν να εκτελέσουν την μπας απ ζώνη που διάλεξε ο Πασκουάλ. Ο Γκιστ πήρε πάνω του τον κορυφαίο των Βάσκων, Σενγκέλια και άρχισε το πάρτι, με εξαιρετική ενέργεια των “πρασίνων” και 7/11 σουτ (με εξαιρετική κυκλοφορία, την οποία δεν είχαν εναντίον της Αρμάνι) έναντι των 2/12... των άλλων, οι οποίοι οδηγούνταν σε κακές επιλογές. Οι Καλάθης και Φελντέιν μοίραζαν τις ασίστ, τη μια, μετά την άλλη και αν σκεφτείς πως όλοι τους άφησαν τους γηπεδούχους να μετρήσουν μόνο 6 πόντους, στην πρώτη περίοδο -χωρίς να κάνουν ΕΝΑ φάουλ- μπορείς να αντιληφθείς πως όλα γίνονταν πολύ καλά. Ειδικά το δίδυμο Γκιστ-Σίνγκλετον ήταν εξαιρετικό, στο 6-24 της αρχής. Που μεταξύ πολλών άλλων, είχε και σερί 11-0 από το 4-7 έως το 4-18 (7.38''). Ο Καταλανός είχε αρχίσει ήδη... το φρεσκάρισμα, με τους Τζέιμς, Παππά, Ρίβερς, Γκάμπριελ και Μπουρούση να ασχολούνται με την αρχή του β' δεκαλέπτου. Αν με ρωτάς, την παραμικρή εντύπωση δεν προκάλεσε το γεγονός ότι χάθηκε η οργάνωση του “τριφυλλιού” και οι πόντοι έρχονταν μόνο με πρωτοβουλίες (π.χ. το “ένας με έναν” του Παππά).

Δεν έχασαν τη ψυχραιμία τους

Ούτε ότι ο Τζέιμς έχανε τον Λάρκιν και εκείνος έγινε ο ηγέτης του επί μέρους 12-5, για το 18-29 (14.29''), που είχε μεγαλύτερη υπομονή από την Μπασκόνια. Επίσης, ο Μπουρούσης ήταν μεν, στο παρκέ, αλλά δεν προτιμήθηκε για τις επιθέσεις. Μικρό το κακό. Βλέπεις, συνέχεια δεν υπήρξε, όχι μόνο γιατί επέστρεψε ο Καλάθης (στη θέση του Ρίβερς), αλλά επειδή ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που έπαιρνε όλες τις μπάλες που ήταν προς διεκδίκηση. Στο 17.08'' ήταν που έγιναν τέσσερις οι σκόρερ των Βάσκων, με τον Λαπροβίτολα να προστίθεται στη λίστα των Λάρκιν, Χάνγκα και Σενγκέλια (21-33). Αλλά με τον Καλάθη ενεργό, όλα είχαν γίνει πάλι πιο εύκολα. Οι παίκτες του Αλόνσο είχαν εκνευριστεί τόσο με την αδυναμία τους να δουν καλάθι, που “τράβηξαν” ό,τι μπορούσαν να τραβήξουν από τα μαλλιά, μέχρι το 21-37 του ημιχρόνου. Σημείωση: στη β' περίοδο, οι παίκτες του Πασκουάλ είχαν 4/8 διπ. και 1/7 τριπ. Ναι. Τα δοκίμασαν, αλλά όταν είδαν πως προκοπή δεν βγαίνει, ηρέμησαν και οργανώθηκαν.

Έγιναν πιο επιθετικοί οι Βάσκοι

Προφανώς και στα αποδυτήρια της Μπασκόνια έγινε ο κακός χαμός, αφού οι γηπεδούχοι φαίνονταν αδύναμοι να κάνουν το οτιδήποτε είχαν ετοιμάσει. Ο Αλόνσο ζήτησε τουλάχιστον... να πέσουν με τιμές και άρα να παίξουν πιο επιθετική άμυνα, μήπως και αλλάξουν το ρυθμό. Το μυαλό του Παναθηναϊκού που μπήκε πάλι, με την πρώτη πεντάδα, ξέφυγε λίγο, πράγμα που το λες και φυσιολογικό. Ο Σίνγκλετον όμως, ήταν εκεί για να δώσει 7 πόντους στο επί μέρους 10-4 έως το 25-47 (24.21'') και όταν ο Καλάθης έκανε 6 τις ασίστ του, ο Γκιστ διαμόρφωνε πάλι, το +20 (29-49). Τελικά, ωραίο πράγμα το pick and roll. Ο Πασκουάλ έκανε τις κλασικές αντικαταστάσεις (Ρίβερς αντί Νίκολς, Παππάς αντί Φελντέιν, Τζέιμς αντί Καλάθη και Μπουρούσης αντί Γκιστ), με αντικειμενικό σκοπό αυτή τη φορά να εκμεταλλευτούν οι παίκτες τον Έλληνα διεθνή σέντερ. Αυτό δεν το επέτρεψαν οι Βάσκοι.

Ο ρυθμός του ΠΑΟ δεν ήταν ο ίδιος, αλλά τα λάθη της γηπεδούχου ομάδος συνέχισαν να διαδέχονται το ένα το άλλο (είτε επρόκειτο για κακές επιλογές, είτε για απώλεια μπάλας). Δευτερόλεπτα για το φινάλε της τρίτης πράξης, βγήκε και ο Σίνγκλετον... προφανώς για να μην πέσει τα ανάσκελα, αφού ήταν ο λόγος που οι “πράσινοι” εξακολουθούσαν να κυριαρχούν στα ριμπάουντ. Για να καταλάβεις γιατί πήγε η διαφορά στους 14 (37-51), πριν τιμωρήσει ο Γκάμπριελ, όσους... έπεσαν πάνω στον Τζέιμς στην τελευταία επίθεση της περιόδου, θα σου πω αυτό: οι “πράσινοι” είχαν σε αυτό το διάστημα 2/4 διπ. και 3/9 τριπ. (συν 4/6 βολές). Το βλέπεις το “χάσιμο”; Την ανισορροπία; Επιπροσθέτως, έγιναν και 5 λάθη (επί του συνόλου των 10) και αυτά παθαίνεις όταν ξεκινάς τη διαχείριση, πολύ νωρίτερα από ό,τι θα έπρεπε.

Ο Παναθηναϊκός έγινε ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του

Τα πάντα ήταν στο χέρι του Παναθηναϊκού που απλά έπρεπε να μείνει συνεπής στον εαυτό του. Να δείξει την ίδια μαχητικότητα με το πρώτο ημίχρονο, την ίδια ενέργεια και το ίδιο καθαρό μυαλό. Έκανε οτιδήποτε άλλο, πέραν αυτών.

Οι Τζέιμς, Καλάθης, Ρίβερς, Γκάμπριελ και Μπουρούσης επελέγησαν για την εκκίνηση του τελευταίου δεκαλέπτου, η πίεση των γηπεδούχων ήταν και πάλι μεγάλη, τα λάθη διαδοχικά (3 σερί), η άμυνα ανύπαρκτη και με το “σημάδι” στην πλάτη του Μπουρούση... να 'σου το 47-56 (34.20''). Ο Σίνγκλετον σηκώθηκε από τον πάγκο, το σχήμα χαμήλωσε με την είσοδο και του Γκιστ, ο οποίος όμως, έκανε τεράστιο λάθος -στο σπρώξιμο του Ντιόπ και το αντιαθλητικό. Μετά, ο Γκιστ βγήκε με ενέργεια πάνω στην μπάλα, έκλεψε -προφανώς για να ρεφάρει-, αλλά ο υπέρμετρος ζήλος οδήγησε σε νέο λάθος. Με αυτά και με αυτά, το πρώτο εντός παιδιάς του ΠΑΟ στην τελευταία περίοδο ήταν αυτό του Τζέιμς στο 35' (47-58).

Μπήκε και ο Φελντέιν, το γήπεδο “άνοιξε” και ο Τζέιμς το πήρε πάνω του για να κάνει δουλίτσα (50-60). Ακολούθησε ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟ ριμπάουντ του Καλάθη, που έγινε τρίποντο του Φελντέιν (52-63, 36.30'') και με κάτι τέτοια λες πως γίνεται κουρέλια η ψυχολογία του αντιπάλου. Πολλώ δε, όταν ο Τζέιμς έχει βρει ρυθμό -και ανεξάρτητα από το "χάσιμο" των ψηλών στην άμυνα. Ε, λες... να μη σου πω τι λες.

Back to back λάθη του Φελντέιν (Χάνγκα και Λαπροβίτολα του πήραν την μπάλα, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, στο... γήπεδο του ΠΑΟ) εμφάνισαν το 61-67 για σκορ και... ενδείξεις εγκεφαλικού στον Πασκουάλ. Πολλαπλασιάστηκαν στο νέο λάθος (του Καλάθη) και ας είναι καλά ο Σίνγκλετον (και η άμυνα στον Μπάντιγκερ), όπως και ο Γκιστ (για το επιθετικό ριμπάουντ και το δίποντο, στα 56'' για τη λήξη) που όλοι ζουν και ουδείς είναι στο χώμα ή τη φυλακή.